Το ημερολόγιο μιας Αγίας

Νωρίς πρωί εξύπνησα, μέσα στο μπάνιο μπήκα, μα αν και το κορμί μου καθαρό, ψυχή βαριά σαν πέτρα στην λίμνη καθισμένη.

Το πρωινό ήταν λιτό, φρούτα χυμός και πορτοκάλι, αν θα ‘πρεπε στην ζυγαριά επάνω να ανεβώ, και τα γραμμάρια μέτραγα, πάλι σαν χθες τα ίδια πρέπει να ‘ταν.

Ο ουρανός μουντός, με άσπρη σκόνη τα σύννεφα τριμμένα, άραγε σήμερα τι διάφορο θα μου συμβεί, τι να μου φέρνει η νύχτα?

Ντύθηκα φόρεσα ρούχα απλά, κορμί να μην μαγεύει. Πήρα την τσάντα την μπορντώ, αυτή με τα άστρα απέξω. Έβαλα μέσα χρήματα για να ψωνίσω φέτες, ψωμί του τοστ και βούτυρο που απ ’το ψυγείο λείπουν.

Στο γυμναστήριο έφτασα και ο διάδρομος με ρούφηξε, τις σκέψεις μου τραβούσε. Εικόνες από το χθες, πρόσωπα ιδρωμένα, και λεκιασμένα χρώματα μες στην ψυχή μου σκάλωσαν την νιότη μου τραβούσαν.

Άραγε σήμερα ο θεός ποιόν λίγδα ποιόν σατράπη, ποιός την τύχη μου τη στραβή απόψε θα υφάνει ?

Μετά το γυμναστήριο, βόλτα στο σουπερμάρκετ. Χρόνος υπήρχε ακόμη εδώ, οι τράπεζες μην κλείσουν.

Λόγια απλά καθημερινά, την βρώμα του κορμιού μου, κανείς τους δεν την πρόσεχε, κανένας δεν την ξέρει. Έτσι λοιπόν με χαιρετάν κάθε πρωί στο μαγαζί που τρόφιμα ψωνίζω. Και ‘γω μες τους ανθρώπους χάνομαι το πλήθος να με κρύψει.

Ώρα 12:00 ακριβώς όπως και κάθε μέρα, ο άνθρωπος πίσω από το γκισέ τα χρήματα μετράει. Και με το βλέμμα πονηρό απόδειξη εκδίδει.
- «Στο όνομα Θεοτοκάτου Μαίρη είπαμε, να μη το ξαναλέμε»
Χαμόγελο εισέπραξα, τα χρήματα επήρε,
- «Το όνομα του καταθέτη ξεχάσατε, εδώ το όνομα γράψτε..»
- «Ανώνυμα ,και πάλι όπως χθές. Δεν θέλω να μάθει το όνομα κανείς, ούτε και συ ο ίδιος!.»

Ώρα 14.00 ακριβώς, τρέχω λαχανιασμένη εκεί δίπλα στο στενό κάτω από τις πινακίδες. Εκεί όπου δεν φαίνομαι, και ‘γω τα βλέπω όλα.

Παιδιά πολλά, σχολείο σα σχόλασε, και απ έξω όλα τα δέντρα ανθήσαν. Η μουριά καρπό παρουσίασε, και το χαλί της φύσης φάνηκε, μέσα από το τσιμέντο.

Χαμόγελα παντού, γονείς τα περιμένουν. Νάτο και το καμάρι μου, στον ώμο την τσάντα είχε. Θαρρώ πολλά θα έμαθε και στο σχολείο πρώτο. Είχε το αστέρι του ουρανού πάνω από το κεφάλι, και με νεραιδόσκονη την είχανε ποτίσει, σωστή κοπέλα έγινε , μακάρι να την ήξερα, αλλά τι να την διδάξω?

Έτρεξε μπρός, και τα μαλλιά ανεμίζανε σαν χαίτη αλογίσια, όπου ο κύρης φούσκωνε και ο ιπποκόμος περήφανα γελούσε.

Θα θελα να ‘χα μια στιγμή, τόσο πολύ ντρεπόμουν. Φαινόταν πάντως μια χαρά, τα μάγουλα ροδίζαν, και από τα χείλια τα πλατιά, μόνο λόγος καλός μπορούσε να ανθίσει.

Έτρεξε και κρύφτηκε στην αγκαλιά, του θείου ,εκείνου που την πρόσεχε και όρκο ιερό είχε δώσει. «Η μάνα σου σε άφησε και τώρα δεν σε θέλει. Εγώ είμαι ο πατέρας σου, εσύ είσαι η ζωή μου.» Λόγια μεγάλα, βροντερά στον σύμπαν είχε βάλει. Και μάνα δεν εγνώριζε και τίποτα δεν ξέρει.

Μαζεύτηκα στην άκρη μου, χώρο στον χρόνο έδωσα και σπίτι μου γυρνούσα. Δεκαετία ολόκληρη την ίδια ιστορία. Κάποια στιγμή, θα ένιωθε και αυτή να με γνωρίσει και τότε θα κρινόμουνα, κατάρα μεγάλη θα έπινα, τόσα χρονάκια πάνε.

Την ίδια δεν την στήριξα, πολλά όμως της χρωστάω. Και ένα το πιο σημαντικό την ίδια την ζωή μου, αλλιώτικα εγώ το ποταμό των ζωντανών απέναντι ευθύς θα είχα περάσει. Σε ‘φχαριστώ μικρούλα μου, για σένα ακόμα πνέω, και ας είναι τα ολίσθια να πάνε παρά πέρα.

Να ζήσω την στιγμή, τα μάτια σα θα κλείσω, αλήθειες ρεαλιστικές να σου τις δώσω πίσω.

Ερχόταν βράδυ έπρεπε να κοιμηθώ λιγάκι. Από το απόγευμα νωρίς δουλειά με λίγα ρούχα θα πιανα, κορμιά θα συναντούσα. Κάποιες ψυχές θα λύτρωνα και κάποιες θα με τρώγαν. Χρήμα ακριβό να ‘φήνανε στο κομοδίνο δίπλα, και μένα δε με ένοιαζε, ποιά το είχα συνηθίσει.

LAST CHAPTER
«Μάνα εγώ δεν γνώρισα, ίσως να μην με θέλει. Αλλά εγώ την αγαπώ, και αυτή ας μη με ξέρει. Θεέ μου δώσε δύναμη στην μάνα μου να αντέξει, να μην με βλέπει να μη με αγαπά και όταν μια μέρα έρθει, εδώ εγώ θα την φιλέψω. Και αυτό της το αδίκημα, Θεέ μου μην το καταλογίζεις, όπως Εσύ έτσι και ‘γω όλο τον κόσμο συγχωρώ, και ο κόσμος με αγαπάει. »

Με αυτά τα λόγια τα μικρά το ημερολόγιο κλείνει, και ο Θεός απάντησε μέσα απ’ τα όνειρα της.