Εν αρχή ην ο Λόγος

-Γεια σου πώς σε λένε. ?
- Μπορείς να με φωνάζεις Σταύρο ..
- Και τι δουλειά κάνεις Σταύρο?
- Τίποτα. Στο περισσότερο μου χρόνο είμαι Μάγος.
- Μάγος τι εντυπωσιακό, θες να μου εμφανίσεις ένα κέρμα που να βγαίνει από το αυτί μου.
- Θα ήθελα άλλα δεν ξέρω πώς να το κάνω αυτό.
- Καλά, κάνε κάτι άλλο βγάλε ένα μαντήλι από το χέρι σου.
- Δεν το ξέρω να το κάνω αυτό. Εσύ ξέρεις να μου δείξεις ?
- Εγώ δεν είμαι Μάγος, εσύ είσαι ο Μάγος. Εμ’ πας περιπτώσει μήπως μπορείς να βγάλεις φωτιές από το στόμα σου? Μήπως μπορείς να με εξαφανίσεις και να εμφανιστώ αλλού ?
- Μπα όχι, εξάλλου δεν θα ήταν καθόλου χρήσιμα όλα αυτά.
- Με έσκασες, τι σόι μάγος είσαι που δεν μπορείς να κάνεις τα τετριμμένα. Αυτά που και ο κάθε λογής ταχυδακτυλουργός τα κάνει έτσι για το κέφι του. Μάλλον με κοροϊδεύεις!
- Όχι όχι αλήθεια είμαι μάγος, απλά μάλλον δεν είμαι τόσο καλός όσο αυτοί που αναφέρεις. Εγώ κάνω πολύ πιο απλά πράγματα.
- Κατάλαβα, να σου φέρω μια τράπουλα ?
- Τι να την κάνω?
- Με έσκασες, φεύγω.
- Κάτσε κάτσε. Είπε ο Μάγος και έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό ραβδάκι. Είπε δύο κουβέντες ακαταλαβίστικες σιγανά και κούνησε το ραβδάκι γύρω γύρω τρείς φορές.

Μεμιάς η λίμνη που κοιτάζανε έγινε μπλε και μετά άσπρη. Σαν να κοκάλωσε η φύση από ένα απότομο παγετό, τα πάντα γύρω άσπρισαν. Η λίμνη είχε γίνει ένα απέραντο παγοδρόμιο. Το φεγγάρι σαν να το τράβαγε μαγνήτης έκανε την τροχιά του σε δευτερόλεπτα, και λίγο πριν εξαφανιστεί στην ανατολή, από το ίδιο μέρος άρχισε να εμφανίζεται λαμπρά ο ήλιος. Με ταχύτητα ανέμου έφτασε ως την μέση του ουρανού, και οι ακτίνες του χάιδεψαν την λίμνη που πλέον άρχισε να λιώνει την παγωμένη ανάσα της . Οι υάκινθοι στα πλάγια τις λίμνης τινάζανε χαρωπά τα χιόνια από τα φύλλα, και γύρναγαν το μίσχο τους προς τον ήλιο. Το άσπρο χρώμα του κάμπου έγινε πάλι πράσινο και το άσπρο της λίμνης έγινε πάλι μπλε.
Ο ήλιος συνέχισε την ξέφρενη πορεία του και βούτηξε με χάρη στην δυτική μεριά της λίμνης. Σαν αρμονία χορευτών, η σελήνη διαδέχθηκε τον ήλιο και μαζί καλούσε τα σύννεφα να κάνουνε παρέα. Σύννεφα γκρι και μαύρα τύλιξαν τον ορίζοντα, και από την πολύ ψιχάλα ο υάκινθος παρέα με τις ζέρμπερες έριξαν τον φύλλα τους, την γη να την ταΐσουν. Όλα τα δέντρα γυμνωθήκανε, και απολαμβάνανε τη βροχή μέσα στις ρίζες τους.

- Φτάνει, φτάνει δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω πως το κάνεις ?

- Δεν ξέρω, Εγώ τα έφτιαξα, αλλά κάποια στιγμή μου φάνηκαν βαρετά γιατί κανείς δεν τα έβλεπε. Μετά έφτιαξα τους ανθρώπους άλλα και αυτοί πάλι δεν τα βλέπανε. Τώρα κάθομαι και μιλάω με τους ανθρώπους και μου ζητάνε να κάνω κόλπα με την τράπουλα ή να βγάλω φωτιές από το στόμα μου. Όλοι ξέρουν τα μαγικά μου, αλλά λίγοι πλέον ξέρουν τον Μάγο. Τι έκανα λάθος δεν ξέρω, αυτό ψάχνω.

- Καταλαβαίνω τι λες. Έκανες του ανθρώπους με λογική και σκέψη, και τα ζώα με ένστικτο. Το Ένστικτο δεν μπορεί να σε θαυμάσει, γιατί δεν καταλαβαίνει, και ο άνθρωπος που κατέχει λογική και σκέψη, σε αμφισβητεί γιατί απλά δεν πιστεύει ότι είναι μαγικά. Υποστηρίζει θεωρίες όπως του Δαρβίνου και του big-bang, και αυτό γιατί δεν μπορεί να εκλογικεύει μαγικές πράξεις. Να σε ρωτήσω όμως κάτι : Είναι αλήθεια ότι μας έφτιαξες κατ’ εικόνα σου;

- Αλήθεια είναι. Τα πάντα είναι δημιουργήματα μου και σε όλα έχω δώσει κάτι απο την Ψυχή μου. Απλά στους ανθρώπους έβαλα και την σοφία μου, αλλά δεν απεκάλυψα τα μαγικά μου.

- Τότε έχε υπομονή, άσε μας να κάνουμε λάθη, άσε μας να σε αμφισβητήσουμε! Όπως τα παιδιά πρέπει να πέσουν, για να μάθουν να περπατάνε έτσι και μείς για να σε αποδείξουμε πρέπει πρώτα να καταρρίψουμε, και σιγά σιγά θα πλησιάσουμε στην Σοφία σου..
Εξάλλου :

“Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος.
Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν.
πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν.”

Ένας ταπεινός θαυμαστής του Μάγου…