Ζω σε ένα κουτί δύο επί δύο και το μόνο παράθυρο που έχει αυτό το κουτί δεν μπορώ να το δω, παρόλο που κοιτάω προσεκτικά και τους τέσσερεις τοίχους. Έχω διαβάσει για αυτό το παράθυρο και πολλοί σοφοί μου έχουνε μιλήσει για αυτό. Σαν όνειρο που κάποτε πίστεψα, σαν παραμύθι που με μάγεψε, σαν βιβλίο που ποτέ δεν έπιασε σκόνη, ζω ψάχνοντας να βρω το παράθυρο.Πρέπει να πιστέψεις ότι υπάρχει, μου λένε και εγώ τους πιστεύω. Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί να έχουνε δει το παράθυρο και εγώ ακόμα να ψηλαφώ τους τοίχους και να μην μπορώ να το ακουμπήσω!
Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως το παράθυρο δεν είναι πραγματικό και όλοι οι άλλοι ζούνε σε μια παραίσθηση ή σε ένα νυχτερινό όνειρο και μέσα στην ζάλη τους προσπαθούν να με πείσουνε για την ύπαρξη του. Ίσως να είναι έτσι , ίσως και εγώ να μην είμαι έτοιμος να δω το παράθυρο, αλλά όσο μπορώ να θυμηθώ τον ευατό μου , πάντα για αυτό το παράθυρο ψάχνω.
Ανοίγω ένα βιβλίο να διαβάσω. Με στενεύουν οι τοίχοι αλλά στριμώχνομε αρκετά και το καταφέρνω. Ξεκινάω να φάω και το πιρούνι με μια αδέξια κίνηση μου πέφτει από τα χέρια. Ευτυχώς το κουτί δεν είναι μεγάλο και είναι αρκετά φωτισμένο ώστε να βρω εύκολα το πιρούνι που μου έπεσε.
Κοντοστέκομαι και αναμασάω την τελευταία αυθόρμητη σκέψη μου. Δεν είναι δυνατόν να μην το είχα δει τόσο καιρό ! το δωμάτιο είναι αρκετά φωτισμένο ώστε να βρω εύκολα το πιρούνι μου! Μα καλά πώς δεν το σκέφτηκα τόσο καιρό! Για να είναι φωτισμένο πρέπει να υπάρχει παράθυρο, αλλά πού είναι αυτό ; Κοιτάω δεξιά και αριστερά αλλά πάλι παράθυρο δεν βλέπω. Ψηλαφίζω ξανά τους τοίχους με τα χέρια, αλλά καμία προεξοχή δεν βρίσκω που να υποδεικνύει ότι υπάρχει ή υπήρχε ποτέ παράθυρο εκεί. Όμως έχω φώς!
Σταματάω να χαϊδεύω τους τοίχους και πιάνω το πιρούνι που μου έπεσε. Συνεχίζω να τρώω μηχανικά το φαγητό μου και παρατηρώ ότι ακόμα το δωμάτιο είναι φωτισμένο αρκετά. Μπορώ να δω την μπριζόλα μου, το χρώμα της και το σχήμα της, μπορώ να δω και το ψωμί μου που είναι σταρένιο και πασπαλισμένο με σουσάμι. Κοιτάω τα ρούχα μου και παρατηρώ ότι είναι καινούργια και καθαρά και από το φώς αστράφτουν. Γυρνάω τα χέρια μου από την μέσα μεριά και .. ναι μπορώ να τα δω.. είναι καθαρά και περιποιημένα. Ζω σε ένα κουτί που δεν έχει παράθυρο αλλά έχει φώς .!
Έχει σημασία, σκέφτομαι , που δεν ξέρω που πέφτει το παράθυρο; Δεν είναι αρκετό ότι έχω φώς; Το παράθυρο σαν ξύλο και γυαλί τι το χρειάζομαι; Το φώς που έχω είναι υπεραρκετό. Η αναζήτηση μου για το παράθυρο ήταν ανούσια, εφόσον τις ιδιότητες του παραθύρου τις λαμβάνω και με το παραπάνω.
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την σκέψη μου και ξάφνου κάτι απίστευτο γίνεται γύρω μου. Από την τρομάρα μου, το πιρούνι φεύγει από τα χέρια μου και πέφτει στο πάτωμα κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο.
Οι τοίχοι με ένα μακρόσυρτο θόρυβο αρχίσουν να απομακρύνονται από γύρω μου και το ταβάνι αρχίζει να ανεβαίνει προς τα πάνω….
Ζω σε ένα κουτί που πλέον έχει διαστάσεις άπειρο επί άπειρο. Τίποτα δεν θυμάμαι για παράθυρα και είμαι πολύ ευχαριστημένος για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου