Σελίδες

29/9/08

Ωμός ρεαλισμός


Ο άνθρωπος έχει πλέον καταρρίψει τα πάντα γύρω του με αποτέλεσμα να έχει φέρει σε απόγνωση και τον ίδιο του τον εαυτό.
Στην σημερινή κοινωνία όπου τα πάντα καταρρίπτονται, θρησκεία, πολιτική, οικονομική ευμάρεια, οικογένεια, περιβάλλον, φίλοι, σχέσεις και πολλά άλλα, ανακαλύπτουμε ότι τα πάντα είναι μια φούσκα που θεριεύει και πριν καταλάβουμε τι έγινε, ξάφνου σκάει πάνω μας, σαν τις παιδικές τσιχλόφουσκες που αναμασάνε τα παιδιά έξω από το σχολείο ανέμελα. Και αυτό πληγώνει τα όνειρα μας, σκοτώνει το μέλλον μας. Γινόμαστε επιφυλακτικοί, ανασφαλής, βλέπουμε σκιές στους τοίχους, φαντάσματα στο μπαλκόνι μας. Διπλοκλειδώνουμε την νύχτα, προσέχουμε τα παιδιά μας να μην μένουν μόνα τους στον δρόμο, αμφισβητούμε τις καλές κουβέντες, κοιτάμε τους φίλους μας με δεύτερο και τρίτο μάτι, ζηλεύουμε στις σχέσεις μας. Οι αξίες μετριούνται χρηματικά, δεν έχουν ηθική υπόσταση.

Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τίποτα δίπλα μας, ούτε τελικά και με τον εαυτό μας, δεν ξέρουμε να ζούμε μόνοι μας. Ναι αυτό είναι και το πιο δύσκολο από όλα! Να αποφασίσουμε ότι κάποιοι από εμάς μπορεί να ζήσουμε μόνοι μας. Κάνουμε στόχο την αποποίηση της μοναξιά μας, που μας φοβίζει κάθε μέρα και πιο πολύ στην μάταια αυτή κοινωνία μας. Ζηλεύουμε, ναι ζηλεύουμε αυτά που έχουν οι άλλοι, τα θέλουμε δικά μας ακόμα και αν δεν ξέρουμε αν μπορούμε να τα χειριστούμε. Μια οικογένεια πρέπει να έχει παιδιά όπως και οι φίλοι μας , ένας νέος πρέπει να έχει γκόμενα, να έχει πηδήξει πάνω από δύο φορές στην ζωή του όπως και ο φίλος μας ο Γιωργάκης, ένας παντρεμένος πρέπει να έχει αυτοκίνητο, ένας έφηβος πρέπει να έχει κινητό ..

Τα πάντα έχουν γίνει σύνθετα, έχει φύγει η απλοϊκή σκέψη από πάνω μας, δεν μας φτάνει να ζούμε και να έχουμε μια ικανοποιητική δουλειά. Θέλουμε και κάτι ακόμα, γιατί ξέρουμε ότι η δουλειά που έχουμε, μια φούσκα είναι σαν τις άλλες που θα φθαρεί αργά ή γρήγορα. Σαν το σεντόνι απλώνεται η θλίψη για τα πάντα γύρω μας και επικεντρωνόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό, τον μόνο που δεν μπορούμε να απαξιώσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον να δημιουργήσουμε για την κοινωνία, για το κοινό δίκαιο ή για οτιδήποτε άλλο. Ενδιαφερόμαστε μόνο για την δική μας αυτοτέλεια και επιβίωση χωρίς να υπολογίζουμε το οποιαδήποτε κόστος.

..

Δεν αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος, πρέπει να έχεις πτυχίο, δεν αρκεί να έχεις καλή καρδιά πρέπει να έχεις και ομορφιά, δεν αρκεί να έχεις άντρα πρέπει να έχεις και παιδιά, δεν αρκεί να έχεις παιδιά, πρέπει να έχεις και αυτοκίνητο, δεν αρκεί να μεγαλώσεις πρέπει να δουλέψεις μέχρι να σπουδάσεις τα παιδιά σου, δεν αρκεί να γεράσεις πρέπει να έχεις κάνει ιδιωτική ασφάλεια και να έχεις δικό σου σπίτι, δεν αρκεί να πεθάνεις.. πρέπει να έχουνε λεφτά οι άλλοι για να σε θάψουνε … Ένα κύκλος ατέρμονος και ψυχοφθόρος.. Μόλις βγεις στην σύνταξη, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες τα κατάφερα, αλλά τι λέω ; πόσοι από εμάς θα φτάσουν στην σύνταξη ; ακόμα και αυτό είναι αβέβαιο στις μέρες μας..

Και όλα καταλήγουνε σε μια αδιαφορία για τα κοινά που απλώνεται σαν το νεκροσέντονο γύρω μας και ένα καταλυτικό Εγώ που μας τονώνει περιστασιακά τρώγοντας μικρά κομμάτια από τις σάρκες μας…

.. και όσοι λένε ότι εκεί έξω η ζωή είναι χαρά, ότι τα πάντα είναι θετικά και όμορφα, το μέλλον μας λαμπρό δεν θα τους πω όχι, δεν θα τους φέρω καμία αντίρρηση, είναι χρήσιμο να υπάρχουν τρελοί σε μια κοινωνία.. εξάλλου μόνο ένας τρελός έχει την δύναμη να καλυτερεύσει αυτό που ζούμε..

6 σχόλια:

Rodia είπε...

Αυτό δεν είναι απλώς "ωμός" ρεαλισμός, είναι ο πύργος του... Δράκουλα!!!
..μα.. όλα τόσο μαύρα;
Δεν είναι, ευτυχώς! Βάλε λιγουλάκι χρωμα... :)
Α! πέρνα από εδώ να ακούσεις-->>
http://www.radiobubble.gr
Τόσο κόπο κάνουμε!

Rodia είπε...

Δεν ξέρω τι είναι το The Shift που μου έστειλες.. Ρώτησα όμως και περιμενω ενημερωση.

nkarakasis είπε...

@rodia :
Το να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν είναι απαραίτητα "μαύρη" άποψη, απλά είναι μια άποψη. Η ζωή έχει χρώμα και μάλιστα είναι πολύ ζωντανά, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Απλά δεν θα ήταν πιο ωραία να τα βλέπαμε με γυμνό μάτι και όχι με προσπάθεια; αυτή είναι η ερώτηση του post. Αρκεί κανείς να δει ένα δελτίο ειδήσεων, να ακούσει ένα φίλο που έχει μείνει πίσω από την οθόνη του υπολογιστή για χρόνια. Μετά μπορεί να αγκαλιάσει τα παιδιά του ή όποιον αγαπάει .. και να τα ξεχάσει όλα.. Αλλά μήπως αυτή η ξαφνική αμνησία είναι η αδιαφορία που αναφέρω;

Θέλω να πιστέψω, αλλά είμαι ορθολογιστής.. Κάντε με να αλλάξω γνώμη, σας πετώ το γάντι..

Να διευκρινίσω όμως κάτι που δεν έκανα στο post. Όταν λέω τρελοί δεν εννοώ, τους ψυχασθενείς! αλλά αυτούς που δρουν πέρα από τις συνήθεις καταστάσεις, αυτούς που έχουν την δύναμη να ισχυριστούν πράγματα και απόψεις πέρα από την γενική συμβατική λογική. Ίσως μια άλλη λέξη να άρμοζε καλύτερα, αλλά δεν την έχω…

nkarakasis είπε...

@rodia: αποκτήσατε άλλον ένα ακροατή στο radiobubble.gr !!
Όσο για το shift φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά και εγώ ψάχνω να καταλάβω τι είναι ακριβώς. Εχω και αλλα Link αν σε ενδιαφέρει σχετικά (π.χ. ποιός το έφτιαξε, ποια οργάνωση είναι απο πίσω). Αν μάθεις κάτι παραπάνω όμως ενημερωσέ με και μένα.
Αυτό πάντως που με χάλασε είναι το κουμπί donate απο κάτω...

Ευχαριστώ που πέρασες,

Rodia είπε...

Ευχαριστώ κ. ακροατά :)

Οσο για τους τρελούς, έχω επιληφθεί του θέματος.. τους ονομάζω αιθεροπερπατητές!

nkarakasis είπε...

Xa ! να μια λέξη !!