Ταξιδεύω

Το κύμα σκάει στην γάστρα του πλοίου και εσύ ανησυχείς ..

Πάνω στο ψηλότερο σημείο αγναντεύεις τα χρυσά χρώματα του ήλιου, μυρίζεις το άρωμα της αρμύρας και το μαϊστράλι αναδεύει τα μαλλιά σου. Ο νου σου πλανιέται σε κόσμους όπου έζησες, σε ταξίδια που δεν τελείωσες, σε πολέμους που πήρες μέρος… Τι άχρηστα όλα αυτά τώρα. Κοιτάς τον ουρανό, είναι άπλετος, δεν έχει τελειωμό. Το ατσαλένιο του χρώμα μοιράζει απαντήσεις, τις δέχεσαι αλλά δεν τις καταλαβαίνεις ..

Ζεις σε ένα αέναο σύμπαν και ένας κόκκος – εσύ – είσαι τόσο ασήμαντος όσο ένα λουλούδι στην άκρη του ποταμού.

Αναδεύεις την σκέψη σου. Ζεις …