Σελίδες

20/10/08

Το όνειρο




Ολη η συζήτηση μέχρι τώρα φαινόταν άκαρπη. Ο γέρος το είχε πάρει απόφαση. Θα κατέβαινε για δήμαρχος του χωριού του και κάθε μάταιη προσπάθεια της γυναίκας του και των δύο παιδιών του, να τον μεταπείσουν, κατέληγε σε μια τρύπα στο νερό.

Ο γέρος με την μυτερά στρογγυλή κοιλίτσα του και το περιβραχιόνιο από μαλλιά στην κεφαλή ήταν ανένδοτος.

«Αφού έχω συνεισφέρει στον τόπο μου, γιατί να μην δεχτώ; Στην τελική τιμή μου κάνουνε, δεν με βρίζουν.» έλεγε και ξαναέλεγε.
«Γιατί είσαι μεγάλος σε ηλικία, και αν μπλεχτείς με την πολιτική θα στεναχωρηθείς. Ο κόσμος γύρω σου δεν είναι τόσο αγαθός όσο νομίζεις.» είπε η γυναίκα του, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια. Κόλπο παλαιό και ενστικτώδες που υπάρχει έμφυτο μέσα στις γυναίκες από την εποχή της πρώτης μύγας, και το χρησιμοποιούσαν όταν θέλανε να πείσουνε κάποιον και ειδικά δε τον σύζυγο..

Ο Αλέξης, το μικρότερο παιδί, μέχρι τώρα παρακολουθούσε την κουβέντα αμίλητος. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα λόγω του ότι είχε ξυπνήσει πριν από λίγο. Στις άκρες των ματιών του κατοικούσαν τσίμπλες και το πρόσωπο του ήταν ακόμα φουσκωμένο από τον πολύ ύπνο.

«Καφέ έχει..;» ρώτησε νυσταγμένα.
«Καλά δεν ακούς τι λέμε, ο καφές είναι στο μυαλό σου εσένα;» είπε η Αλίκη – κόρη του γέρου, τινάζοντας τα μακριά μαύρα μαλλιά της μπροστά.
«Καλά να πιώ μια γουλιά καφέ και θα τα πούμε μετά» είπε βαριά ο Αλέξης και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Η Αλίκη αδιαφορώντας για την απαξίωση του Αλέξη για την κουβέντα, απευθύνθηκε ξανά στο πατέρα της.

«Μπαμπά, το χωριό είναι μακριά. Θα πρέπει να οδηγάς συνέχεια πάνω κάτω. Δεν είσαι εσύ για τόσα ταξίδια.» είπε σχεδόν παρακαλετά.
«Γιατί δεν με θεωρείς ικανό οδηγό; Τι εννοείς;» είπε με παράπονο ο γέρος.
«Δεν είναι αυτό..» προσπαθώντας να μαλακώσει το επιχείρημα της, για να μην πληγώσει τον γέρο πατέρα της.

Σε μια γωνιά η γυναίκα του γέρου, σιγόκλαιγε και η Αλίκη επέβαλε την άποψη της στον γέρο με την σιωπή της.

«Όλα στραβά τα βλέπετε. Τι το κακό υπάρχει να κατέβω υποψήφιος;» είπε ο γέρος και πρόσθεσε :«Εντάξει ο Παπαλουκάς δεν με συμπαθεί, όλοι το γνωρίζουν αυτό, αλλά παρόλα αυτά επέμενε στην εκλογή μου. Είναι διαβόλου κάλτσα αυτός! Αλλά δεν είναι τιμητικό που με προτείνανε;» είπε φάσκοντας και αντιφάσκοντας.

Άλλα επιχειρήματα δεν είχαν να πούνε στον γέρο πατέρα και τον άφησαν εκεί στις σκέψεις του. Ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι πιάνοντας με τις άκρες των δακτύλων ένα μολύβι γυρνώντας το μηχανικά γύρω-γύρω. Το μυαλό του σκεφτόταν τώρα με γρήγορους ρυθμούς.

Ο γέρος ήταν παντρεμένος με την κυρά Βαγγελιώ και από αυτόν τον γάμο ο Θεός του χάρισε τον Αλέξη και την Αλίκη. Από την Αλίκη (που ήταν και η μεγαλύτερη) είχανε αποκτήσει έναν εγγονάκι τον Σταύρο ενώ από την άλλη ο Αλέξης αν και είχε αργήσει να προκόψει, είχε πλέον μπει στον κόσμο του Θεού. Μια κοπελιά με καταγωγή από την Λάρισα του είχε τιθασέψει τα λογικά και η σχέση τους προχωρούσε σοβαρά.

Μια οικογένεια αγαπημένη, και ευτυχισμένη! Τι άλλο να ζητήσει ο γέρος; Όσα ήθελε από την ζωή τα είχε λάβει. Και τώρα πριν το τέλος, του έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστεί και για τα ιδανικά του. Να μπει στον στίβο της πολιτικής και να διδάξει το καλό, να μιλήσει άγρια στους άδικους και να ευνοήσει τους αδικημένους. Για τον γέρο αυτό σήμαινε πολιτική. Όταν ο Παπαλουκάς του ανήγγειλε στο τηλέφωνο ότι πολλοί συγχωριανοί του τον παρακαλάνε να κατέβει στις επόμενες εκλογές, τα μάτια του δακρύσανε. Τέτοια τιμή δεν την περίμενε. Σαν να το περίμενε χρόνια, τα στήθια του φούσκωσαν και όνειρα πομπώδη κυριεύσανε τον ύπνο του.

Πρώτα από όλα θα κινούσε το θέμα του ποταμού και των παράνομων κτισμάτων στην όχθη. Έργα, σαν την εγκατάσταση φωτισμού σε κάθε γωνιά του χωριού, την συγκομιδή των σκουπιδιών σε συχνότερη βάση, την δημιουργία θέσεων παρκινγκ έξω από το κέντρο του χωριού – αν και αυτό θα έφερνε πολλές αντιδράσεις από τους εμπόρους – και πολλά άλλα ζωγράφιζε νοητά στο μυαλό του. Θα έκλεινε την ζωή του με έργα, και αυτό δεν είναι λίγο.

Και τότε θυμήθηκε τον αδελφό του. Αυτόν που από μικρός ήθελε να γίνει τραγουδιστής, και ο ίδιος τον μάλωνε και το προειδοποιούσε ότι δεν θα άντεχε το μικρόφωνο για χρόνια. Αλλά αυτός δεν το άκουσε και έβγαλε δίσκο. Πρώτα έναν και μετά από λίγο άλλον ένα. Το ήθελε πολύ ο φουκαράς, αλλά αυτό δεν έφτανε. Οι δίσκοι δεν πουλάγανε. Θυμάται καθαρά, τότε που τον συνάντησε μετά από μια ηχογράφηση σε ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας.

Καθόντουσαν αυτός και ο αδελφός του μέσα από το τζάμι και κοιτάζανε τα αυτοκίνητα αδιάκοπα να περνάνε από τον δρόμο μπροστά από το μαγαζί. Δεν έλεγε κουβέντα, και το πρόσωπό του κουβάλαγε μια λύπη. Τα χαρακτηριστικά κόκκινα μάγουλα, είχανε γίνει άσπρα και τα μάτια του ήταν υγρά και βουρκωμένα. Δεν ήταν νευριασμένος, στεναχωρημένος ήταν και μάλιστα πάρα πολύ. Μάταια προσπαθούσε να τον κάνει να μιλήσει, αλλά αυτός απλά κοίταζε έξω. Στο τέλος εντελώς παγερά του είπε :

«Χρόνια τώρα μου λες ότι δεν θα αντέξω το μικρόφωνο, αλλά έκανες λάθος. Το πρόβλημα δεν είναι το μικρόφωνο, αλλά εγώ ο ίδιος. Το μικρόφωνο καταγράφει ότι πιάνει το αυτί του. Το δικό μου το αυτί όμως ακούει ότι επιθυμεί η ψυχή μου. Σήμερα άκουσα από το στόμα του παραγωγού, όσα ακούει το μικρόφωνο και ναι αδελφέ, η ψυχή μου δεν άντεξε την βοή της αλήθειας. Τελείωσα…»

Το ίδιο το απόγευμα η οικογένεια, θρήνησε ένα χαμό. Τέτοιο χαμό που ακόμα σαν λαβίδα πιέζει την καρδιά του γέρου. Αν δεν τον άφηνε μόνο του εκείνο το απόγευμα;
Σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό του γέρου. Μήπως έτσι είναι και η πολιτική; Μήπως και εγώ πάω να κάνω αυτό που μου λέει η ψυχή μου και στο τέλος η ψυχή μου δεν αντέξει…
"Μήπως ; "

Φόρεσε το καπέλο του, αυτό με το κομμάτι δέρμα στο πλάι, και χωρίς να πει κουβέντα βγήκε έξω από το σπίτι. Πήρε τον κεντρικό δρόμο και κατηφόρισε προς το καφενείο που είχανε κάτσει τελευταία φορά με τον αδελφό του. Άμα ήταν τυχερός, μπορεί να είναι ακόμα εκεί και να του πει την γνώμη του.

Μακάρι να είναι εκεί ! μουρμούρισε ..

4 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

μικρό σχόλιο για μια μεγάλη αλήθεια...κρατάς μυστικό?
ονειρεύομαι ακόμα
αλλά μην το διαδώσεις,
θα το διαψεύσω κατηγορηματικά.
πώς πάει η ψύξη?
είσαι καλύτερα?

εύχομαι να είσαι
να έχεις πάει και στη δουλειά
καραδοκούν κορδόνια...
φιλιά

nkarakasis είπε...

Τα όνειρα σου είναι ασφαλή, μην ανησυχείς για αυτό.
το ξέρεις αυτό ;
Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που δεν έβλεπε όνειρα, για την ακρίβεια δεν κοιμόταν και καθόλου. Είχε τα πάντα βλέπεις, τίποτα δεν του έλειπε.. όποτε ήθελε κοιμόταν, όποτε του έλειπε κάτι το αγόραζε, τι να ονειρευτεί ;
Και ζήλευε, ναι! ζήλευε τον σκύλο του που τις νύχτες ανάσαινε βαριά, άλλαζε πλευρό και παραμίλαγε.
"Τυχερέ" του έλεγε, πάλι όνειρο βλέπεις..
...
Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος πολύ ονειροπόλος, τόσο που πλέον το είχε σιχαθεί, όλοι τον κορόιδευαν για αυτά που ονειρευόταν.. Σε ένα κόσμο ρεαλιστικό τι δουλειά έχουν τα όνειρα του λέγανε.. και αυτός το πίστευε.. ζήλευε μάλιστα ναι!
ζήλευε τον σκύλο του κοιμόταν τις νύχτες αμέριμνος, δεν πεταγόταν πάνω από τον ύπνο του, γιατί να το κάνει άλλωστε, το φαγητό του το είχε εξασφαλισμένο και ένα κρεβάτι κάθε βράδυ, οι απαιτήσεις του ήταν λίγες. Ενώ αυτός ; τίποτα από αυτά δεν είχε..

Ίδιο νόμισμα, διαφορετικές πλευρές; ή η ίδια πλευρά με άλλα μάτια ;
We choose not to dream or we dream not to choose?

Ονειρέψου.. και εμένα και εσένα και όλο τον κόσμο, εξάλλου κανείς δεν θα το μάθει, μικρό μυστικό από μεγάλους ανθρώπους.

καλώς ήρθες στην γειτονιά των ονείρων, ένας απέραντος ουρανός σε αγκαλιάζει .. ατσαλένιος και απέραντος ...

ΥΣ. Στην δουλειά είμαι! με φέρανε τα κορδόνια συνοδεία, λένε ότι μπορώ να γυρίσω το κεφάλι πάνω-κάτω και αυτό είναι αρκετό ..

σμουτσια !

ΥΣ. Δεν μου είπες για το κείμενο, η ψυχή είναι αρκετή για κάνεις όνειρα, ή το όνειρο είναι μια φαιδρή φούσκα αερόστατου που κινδυνεύει να ανατιναχτεί μόλις της προσθέσεις γκάζι ; τι λές ; εγω λεω ότι δεν ξέρω.. αυτές είναι απαντήσεις που τις δίνει ο γέρος χρόνος, ο οποίος έιναι ένας αλήτης ή ένας κλόουν, ούτε αυτή την μικρή δόση αλήθειας δεν ξέρουμε ..

Φλυαρώ..

Φαίδρα Φις είπε...

θα σου πω πως είσαι μεγάλος παραμυθάς...-με την καλή έννοια-
και αυτό σου κάνει καλό
και σε μένα κάνει καλό και σε όλους κάνει καλό...

θα έλεγα πως και οι δύο εκδοχές που ανέφερες μπορεί να ισχύσουν και μαζί και χωριστά και χιλιάδες άλλες που ακόμα δεν έχουμε υποψιαστεί-μη ρωτήσεις,δεν ξέρω πώς ακριβώς γίνεται-
θα σου πω άλλο ένα μυστικό
επειδή τα λέμε πια όλα μεταξύ μας
χαχα...
του χρόνου δεν του έχω πολύ εμπιστοσύνη
για να πω την απόλυτη αλήθεια μπορεί και να μην του έχω καθόλου
σε μένα τίποτα δεν έχει γιατρέψει
είναι ένας ψεύτης και μισός
δηλαδή ενάμιση ψεύτης...

αυτό που ξέρω ακόμα είναι ότι τα όνειρα και δη τα μεγάλα θέλουν γερά γκάζια...

είναι καλό για την ψύξη που φλυαρείς?

σε λίγο αρχίζω μάθημα και βαριέμαι
θα τα ξαναπούμε το βραδάκι

nkarakasis είπε...

Αυτη η πανδαμάτωρ φιλοσοφία του χρόνου,με έχει προβληματίσει και εμένα. Σημαντικό είναι στην ζωή να ξεχωρίζουμε τα σημαντικά απο τα ασήμαντα και ο μοναδικός μετρονόμος είναι ο ίδιος ο χρόνος δηλ. ανάλογα με το πόσο χρόνο θες να ξεχάσεις αυτό το "κάτι" αναλογείς και την δόση σημαντικότητας. Ίσως αυτό να είναι .. πάντως ο στόχος είναι να ξεχάσεις, γιατι θα ξεχάσεις, αυτό είναι φανερό, το θέμα είναι πότε. Και το ποτέ είναι σημάδι του χρόνου ,πως λέμε άπειρο ..

Καλο μάθημα,