Σελίδες

25/10/08

Πρισματικές σταγόνες σκέψης..



Δεν είναι τα χρώματα, δεν είναι οι γραμμές, δεν είναι η τεχνοτροπία παρά το θέμα του πίνακα είναι αυτό που ξυπνάει μέσα σου, τον αγροίκο της τέχνης και τον δημιουργό. Ακουμπάει την φαντασία σου με τα στιβαρά του μπράτσα και με ένα τίναγμα των φτερών την απογειώνει σε μια άλλη πολιτεία, εκεί που εσύ ακόμα ονειροπολείς να βρεθείς μια μέρα. Και νιώθεις μέσα σου βαθιά την ανάσα του ζωγράφου να κοντανασαίνει με ένα παρακαλετό και να σου λέει :

κάτι έχω να σου πω, κοίτα για λίγο εδώ...

Έτσι με τέτοια θαμπωμένα μάτια κοίταζα ένα πρωί, το κάδρο της κουζίνας μου. Ένα απλό συνηθισμένο κάδρο, που χρόνια τώρα με συντροφεύει στην καθημερινότητα μου. Πότε το απέκτησα; Πότε το κάρφωσα στον τοίχο, ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ανακαλέσω αυτήν την θύμηση αλλά και ελάχιστη σημασία έχει. Ο μύθος ότι αυτό υπήρχε εκεί πριν από εμένα με ικανοποιούσε, με έκανε να νιώθω μεγαλύτερο σεβασμό σε αυτό το κατασκεύασμα του ανθρώπου, που άθελά του μετέφερε το μήνυμα του καλλιτέχνη μέσα στα χρόνια, σαν το μπουκάλι στην θάλασσα.

Θάλασσα, γαλάζια και απέραντη, σαν ασπρισμένα κοχύλια ο αφρός και ένα παράθυρο άσπρο με μπλε νησιώτικο, που οδήγαγε το βλέμμα σου μέσα στο μεγαλείο της. Και αν το παράθυρο δεν ήταν διακριτό αρκετά, τα μάτια της ψυχής μου το έβλεπαν, ορθάνοιχτο. Αυτή ήταν ή ματιά του ζωγράφου, αυτά βλέπω και εγώ σήμερα εκεί.


Ένιωσα άσχημα, δεν το απαρνιέμαι, τόσα χρόνια μέσα στην κουζίνα μου, αυτό και εγώ, δύο ξένοι. Μα σήμερα του έκανα την τιμή και έκατσα απέναντί του, με σεβασμό. Παρατήρησα όλες τις ψευδαισθήσεις του καλλιτέχνη, τα βαθουλώματα του χρώματος στα σημεία που ίσως να υπήρχε από πίσω ένας γρίφος. Δεν τον έλυσα, ούτε καν προσπάθησα. Γρίφος λυμένος, δεν είναι γρίφος και αν εγώ ποτέ έβαζα γρίφο σε κάποιον, θα στεναχωριόμουνα τρομερά αν τον έλυνε.


Άφησα λοιπόν την μαγεία- αν υπήρχε- στην θέση της, δεν προσπάθησα να μαντέψω τίποτα, παρά χάραξα με τον νου μου την αύρα του καλλιτέχνη. Τον φαντάστηκα, να ετοιμάζει την παλέτα του με μαεστρία και τα πινέλα του στην σειρά, καλά καθαρισμένα. Φαντάστηκα την θάλασσα, ένα πρωινό στην Καλδέρα ίσως (είπαμε δεν θα τον λύσω ούτε αυτόν τον γρίφο) και τον άνθρωπο με τα ψαρά μαλλιά και το φαρδύ καπέλο να περνάει τα πινέλα του πάνω στον καμβά με την σιγουριά του θεού, την δύναμη του Δία και την αποφασιστικότητα του Ποσειδώνα. Τα ρούχα του ο άνεμος τα ανέμιζε, ένα παιχνίδι παιδικό που παίζει χρόνια τώρα. Τα μαλλιά του, αναδευόντουσαν, σαν έχωνε η νεράιδα την χτένα βαθιά μέσα..

Όλες τις αισθήσεις έβαλε μέσα εκεί, την θάλασσα, γυναίκα ξιπασμένη και ερωμένη μου, τα σύννεφα, σκεπή των ονείρων και της σκέψης μου και τέλος το παράθυρο, αυτό το συνειρμικό δισάκι που πάντα κουβαλάω.



Μια σκέψη όμως με τάραξε, σε μύρια κομμάτια τον νου μου έφερε. Μήπως απλά, η καινούργια ανακάλυψη των ματιών μου, έκανε τον πίνακα σημαντικό; Μήπως ο φόβος της νέας οπτικής με τρομάζει, μήπως ο καθημερινός θαυμασμός αποφέρει κορεσμό; Μήπως τώρα που ανακάλυψα το κάλος του, τα χρώματα ξεβάψουνε, η θάλασσα στερέψει και το παραθύρι αυτό σφαλιστά με κλείσει απ’ έξω; Μήπως ο μύθος, πρέπει να μείνει μύθος ; Μήπως κέρδισα το Κέρας της Αμάλθειας και έχω πια τον πλούτο, να ξεχωρίζω το όμορφο παντού; Η αμφιβολία, η αμάθεια και ο φόβος με τύλιξε όπως το γιασεμί βίαια αγκαλιάζει τον τοίχο ..

Ρίγησα, νευρικά τα δάχτυλα χτύπησα πάνω στο τραπέζι. Πήγα στο δωμάτιο, ένα σεντόνι έφερα το σκέπασα και το κατέβασα κάτω.

Εμείς οι δυο πρέπει να χωρίσουμε,.. του είπα και το έβαλα βαθιά στην αποθήκη.


..ας παραλάβει ο καθένας, αυτό που του λείπει ..

4 σχόλια:

Earn Internet Money είπε...

Bλεπω να γεμιζει η αποθηκη σου συντομα...προσωπικα τον δικο μου πινακα τον εβαλα σε περιοπτη θεση...για να μου θυμιζει να βλεπω...και να αγαπω...

nkarakasis είπε...

Δεν θα ήταν άδικο, να σου δώσω την δική μου οπτική γωνία; Ευχομαι να είσαι δυνατός να αγαπήσεις τα πάντα γύρω σου.
Εξάλλου και αυτά μάλλον σε αγαπάνε, αλλιώς θα πέφτανε καθημερινά στο κεφάλι σου. Είναι και αυτό ένα πρίσμα σκέψης.

Ο καθένας είναι ελεύθερος, να κατεβάσει τον πίνακα, ή να τον αφήσει στην θέση του, διαλέγει ο καθένας την άποψη του και την δράση του. Αυτό είναι ίσως αυτό που λέμε free will, κανείς δεν μας το φύτεψε, μόνοι μας το σκεφτήκαμε, τα δικά μας μάτια είδαν τον πίνακα.

Χαίρομαι που προβληματιστηκες και αποφάσισες, το δραματικό θα ήταν να αδιαφορούσες μόνιμα για τον πίνακα, όπως έκανα εγω (και πολλοί άλλοι) χρόνια..

Earn Internet Money είπε...

ναι οντως...τελικα αυτο εχει σημασια...ελευθερη θεληση ... η ζωη ειναι οντως ωραια αν το αποφασισουμε:)

Ανώνυμος είπε...

Η ζωή είναι πραγματικά ωραία αν έτσι αισθάνεσαι. Πάντως θα ήταν προτιμότερο να τον έχεις απέναντί σου και να ξεχνιέσαι στο γαλάζιο του αντί να τον κρύψεις βαθιά στην αποθήκη και στη λησμονιά. Μην φοβάσαι ούτε τα χρώματα θα ξεθωριάσουν, ούτε η θάλασσα θα στερέψει ποτέ.

pinelopi