Σελίδες

28/10/08

Το υπέρτατο δώρο..




Έπιασε με το ένα του χέρι την κλωστή και την τράβηξε δυνατά, ένας κόσμος λαμπερός βγήκε μέσα από το κουτί, γεμάτος φώτα, λάμψη, θόρυβο. Σαν μια φωτεινή μπάλα παρουσιάστηκε μπροστά τα μάτια των θεατών και το περίεργο ήταν ότι ο καθένας έβλεπε κάτι το διαφορετικό από τους άλλους. Άλλος έβλεπε την ζωή του, άλλος μια ζωή που είχε ονειρευτεί και άλλος μια ζωή που ελάχιστα θυμόταν.

Οι άνθρωποι σκιρτήσανε, μια σιωπή και ένα μακρόσυρτο αααχχ.

Τα φώτα της αίθουσας χαμηλώσανε η λάμψη απο το κουτί έγινε πιο δυνατή, ο κύριος με την κόκκινη στολή και το πεταχτό μουστάκι σαν ουρά γάτας, ίδρωνε με το μαγικό που έκανε. Και άλλες φορές το είχε κάνει, αλλά αυτή την φορά του φάνηκε η καλύτερη. Συνέχισε να προσπαθεί, το μαγικό έπρεπε να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο…

Ένιωσε τα κόκκαλα του να πονάνε, οι σάρκες του να τον στενεύουν, τσιτώθηκε το πρόσωπο του. Έσφιξε τα δόντια απερίσπαστος, έπρεπε να συνεχιστεί αυτό το μαγικό, μέχρι όλοι να κατανοήσουν αυτό που βλέπουν. Ο ιδρώτας, έγινε αίμα, το στομάχι του ρουφήχτηκε μέσα, οι αναπνοές κοφτές άφηναν ένα μικρό επιφώνημα πόνου. Το κεφάλι στένευε σαν μια μέγγενη να το έσφιγγε. Λίγο ακόμα ..

Έπεσε στο πάτωμα σαν σακί με πατάτες.

Όταν τον γυρίσανε στο πλάι, ήταν ήδη γέρος και το δέρμα του ζαρωμένο σαν του ελέφαντα. Φυσικά αίτια γράψανε στην αναφορά οι ιατροδικαστές. Πέθανε από γηρατειά, ο μόλις εικοσιπέντε χρονών ταχυδακτυλουργός.

Και το πιο περίεργο; Σαν τελείωσε η παράσταση, από την έξοδο του θεάτρου βγαίνανε για ώρες ολόκληρες παιδιά!

Ακόμα το θυμάμαι.. ο δρόμος γέμισε παιδιά, χαμόγελα, γέλια. Παίζανε, τρέχανε από εδώ και από εκεί , χοροπηδούσαν ευτυχισμένα. Όσοι τα βλέπανε, γελούσανε και αυτοί με την σειρά τους. Και εγώ..

Ίσως να επέστρεψε για μια τελευταία παράσταση ο Θεός στην πόλη ..

Ίσως πάλι να τα ονειρεύτηκα όλα αυτά..

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

poli oraio...kala pas

nkarakasis είπε...

gia kalamata anonyme ? καλά πάω ;

nkarakasis είπε...

thanks

Φαίδρα Φις είπε...

φανταστικό!

σε πεθύμησα

nkarakasis είπε...

Ευχαριστώ πολύ, νομίζω ότι υπερβάλεις.

Θα ήθελα να σου αφιερώσω το προηγούμενο ακριβώς
"One lovely morning you will rise up singing", μην ρωτήσεις γιατί ...

δες μόνο την τελευταία πρόταση..

ΧΧΧ.

Φαίδρα Φις είπε...

ευχαριστώ.πολύ.πολύ.
μου αρέσει.
και δεν υπερβάλλω.
αλλά παραπονιέμαι...
γιατί δεν μου το αφιέρωσες αφού ήθελες?

pinelopi είπε...

Πάρα πολύ ωραίο.
Πάντως τα όρια ζωής και θανάτου, λογικής και παραλόγου είναι πολύ κοντά.
Φιλιά

nkarakasis είπε...

Αυτό με την ζωή και τον Θάνατο πρέπει να με ανησυχεί;

χε χε ! ευχαριστώ,

Ανώνυμος είπε...

Θανατος δεν υπαρχει...μονο φοβος