39...

Πήρα την αλατοθήκη με ευλαβικές κινήσεις, την έφερα πάνω από το ξύλινο τραπέζι, έσκυψα το κεφάλι να βλέπω καλύτερα και άρχισα να χύνω το αλάτι σιγανά.. Μια άσπρη γραμμή χώρισε το τραπέζι στην μέση. Πήρα μετά το πιπέρι και επανέλαβα την ίδια κίνηση. Τώρα το τραπέζι είχε δύο γραμμές, μια άσπρη και μια καφέ.

Κάθισα στην καρέκλα μου και περίμενα να με μαλώσουνε, μόλις είχα κάνει μια τρομερή ζημιά.

Όχι δεν μεγαλώνω, κουφάλα χρόνε ...

Και γιατί να μεγαλώσω; Για να αισθάνομαι ότι κάπου χρωστάω συνεχώς; Για να δουλεύω για το πρέπει και να κρύβομαι τις νύχτες πίσω από την οθόνη μου, κρυφά από τον κόσμο να ετοιμάζω κειμενάκια που καταριούνται την ημέρα που πέρασε ; όχι κουφάλα χρόνε, δεν το σκέφτομαι καν να μεγαλώσω.
Θα μείνω εδώ, να παίζω ξαπλωμένος στο κρεβάτι με τα παιχνίδια μου, απορώντας γιατί οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει να παίζουνε. Και αν είναι να γράψω κάτι ..... είναι εσένα κουφάλα χρόνε..

Αυτήν την εβδομάδα είχα γενέθλια, έκλεισα τα 8 και πήγα στα 8,

Φου ..

(μάλλον δεν τον ξεγέλασα ...)

Κουφάλα γέρο χρόνε, ζηλεύεις εμάς του νέους και θέλεις να μας κάνεις σαν τα μούτρα σου, ένα γέρικο κορμί μια ζαρωμένη φιγούρα με σοφία, να δώσεις μια ρουφηξιά και να εισπνεύσεις όλο τον αέρα της νιότης μας, την δύναμη μας ..

Ότι και να κάνεις πάντως τις ενδόμυχες σκέψεις μου για σένα δεν μπορείς να τις πειράξεις, μόνο να τις σταματήσεις ακαριαία αλλά θα πρέπει να τσακωθείς με την μοίρα και σε αυτόν τον πόλεμο ποτέ δεν κέρδισες, δεν σε παίρνει..

Σε φαντάζομαι σε μια κουνιστή καρέκλα με πετσί ελέφαντα, μια μαζεμένη στην σάρκα της φιγούρα και μια μύτη που στάζει, από το στόμα σου να ξεχύνονται σοφίες και στην αγκαλιά σου να έχεις ψυχές που τις πιέζεις να γίνουν σαν και σένα. Στα πόδια σου δυο γέρικες βρόμικες κάλτσες απάτητες, δεν έχεις πια την δύναμη να περπατήσεις.

Για αυτό δεν φεύγεις..

Αφού λοιπόν είναι έτσι, θα σου δείξω τι σημαίνει συχώρεση, κάτσε στο τραπέζι μας και πιες από το καλό κρασί μας. Δεν μπορώ να σε διώξω, ούτε να σε νικήσω, μπορώ όμως να απολαύσω τις ιστορίες σου οπότε το κυνήγι μου είναι και δικό σου, το ψωμί θα το χωρίσουμε σε ίσα κομμάτια και το τελευταίο μου τσιγάρο, θα στο χαρίσω. Κοίτα και κάτω από το δέντρο έχω και ένα δώρο για σένα..

Φέρε και την νέα χρονιά όπως έρχεσαι και κοίτα να είναι ίδια, δεν μπορώ να νοσταλγήσω το μέλλον μου, είναι ουτοπία να το κάνω αυτό μόνο το παρελθόν μου, αλλά ξέχασα αυτό είναι ευθύνη της μοίρας, μιας δύναμης που εσύ δεν διαφεντεύεις .. και θα στο χτυπάω πάντα αυτό..

Φού ..

ψωμί και αλάτι λοιπόν ..