Σελίδες

13/11/08

And now ladies & Gentlemen ...









Τα χέρια παγωμένα, κοντά στην τηλεόραση, μια μικρή ασπρόμαυρη είχαμε με κεραίες που τις γυρνούσαμε δεξιά και αριστερά να φύγει το χιόνι από την εικόνα. Η μητέρα μου, ετοίμαζε το βραδινό, εμείς είχαμε διαβάσει για την επομένη, οπότε δικαιωματικά είχαμε μισή ώρα να δούμε καμιά εκπομπή. Έξω από το σπίτι μια παγωμένη ανάσα περιπλανιότανε, την νιώθαμε, αλλά τα ζεστά ρούχα και τα πυρωμένα καλοριφέρ μας προστάτευαν. Καθόμασταν κοντά ο ένας στον άλλο, σε αυτό το μικρό σπίτι εξάλλου δεν μπορούσες να απαιτήσεις απόσταση ..

Η μητέρα μου ήθελε τα δύο αδέλφια, να έχουν το δικό τους δωμάτιο, να νιώθουμε ελεύθεροι, για αυτό αποφάσισε να κοιμάται στο σαλόνι και αν κάποια φορά ερχόταν κανένας άνθρωπος, πέταγε πάνω στον ντιβάνο-κρεβάτι ένα κάλυμμα, κρύβαμε την στενή ζωή μας.

Γελάγαμε θυμάμαι, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλά ξεκαρδιζόμασταν.

Χωρίς σκέψεις, αυτό το είχε αναλάβει άλλος.

Χωρίς αγωνία, δεν ξέραμε τι σημαίνει.

Απλά γελάγαμε.

Με την καρδιά μας.

6 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

το κείμενο αυτό μου άρεσε πολύ,
έχει μια αλήθεια και μια ειλικρίνεια-εντελώς διαφορετικά πράγματα κατά τη γνώμη μου-
που είναι ζεστές και κοντινές σε μένα,

ένας ολόκληρος κόσμος μέσα από μάτια παιδικά,
αυτό είναι μια νοσταλγία σ'ένα κέντρο ιριδισμών,
ο πυρήνας του,δεν έχει να κάνει με κανένα χρόνο ή χώρο υπαρκτό,
σαν ν'αυτονομείται σ'ένα δικό του κήπο,μέσα στο μυαλό και στην καρδιά,
από κει φεγγίζουν και μας φωτίζουν τα παιδικά μας όνειρα
και μπορεί εκείνα τα παλιά υλικά των ονείρων μας να μυρίζουν ακόμα λίγο παράδεισο...

καλημέρα φωτεινή
σου στέλνω παιδικά φιλιά και τη σκέψη μου

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ζεστό περιβάλλον, γεμάτο ζεστασιά και θαλπωρή. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται ένα παιδί. Τα πολλά δωμάτια και τα τεράστια σπίτια δεν προσφέρουν στα παιδιά αυτό που περιγράφεις. Την αγάπη της μητέρας, το ανέφελο γέλιο του παιδιού, την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας. Ένα παιδί χρειάζεται απλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένο.

pinelopi

nkarakasis είπε...

Καλημέρα,
αφήνω ένα φωτεινό χαμόγελο και κλείνω το μάτι, παιδικά. (Υπόσχεση για τις επόμενες αταξίες και τις άπειρες ερωτήσεις)

nkarakasis είπε...

Ανεμελιά... λέξη πλατιά και απέραντη, ελεύθερη, λυτρωτική με άρωμα νοσταλγίας..

Ευχαριστώ Pinelopi, που πέρασες.. (να μας ξανάρθετε, εχω και κάτι καινούργιες γκάζες μαζί μου, να παίξουμε!)

Ανώνυμος είπε...

Σα νάναι μια ζωή μακριά και όμως τόσο κοντά. Δε μου αρέσουν τα παράλληλα σύμπαντα, δε σε αφήνουν να περνάς όταν τόχεις ανάγκη και σου φέρνουν στο δικό σου ότι θες να αποφύγεις...

nkarakasis είπε...

Fog: με ένα ζεστό χαμόγελο, μια τρυφερή ανάμνηση, δεν χρειάζεται να αποφύγουμε τίποτα, το λύνουμε. Καμιά φορά ξεχνάμε αυτές τις εποχές και αυτό κάνει πιο δύσκαμπτη την σημερινή πραγματικότητα.

Ευχαριστώ που έφερες τα κουβαδάκια σου εδω.