Σελίδες

12/11/08

Σαν δείς τον κόσμο απο ψηλά...



Είναι όμορφος, ολόκληρο παλικάρι πια. Καμιά φορά, να έτσι που τον βλέπω να γυρνάει το κεφάλι, θυμάμαι τη παιδική του φάτσα, την αφέλεια, την αγωνία του να περάσει η ώρα του φαγητού για να πάει να παίξει. Τι εποχές και αυτές;

Νομίζεις κάποιες στιγμές ότι είναι αιώνιες, κοιτάς την Βελανιδιά απέναντι και νομίζεις ότι ο χρόνος είναι μια ιστορία ατέλειωτη, ένα παραμύθι με ένα απέθαντο δράκο. Δεν είναι! Ένα κλάπ του χεριού σου και ότι είδες, είδες, αυτό είναι ο χρόνος.

Τι του έμαθα, τι μου έμαθε; Κάνεις δεν μπορεί να το μετρήσει, μπορεί και τίποτα. Μπορεί και να τα ήξερε όλα από γεννησιμιού του. Του έδωσα αρχές; Μονοπάτι για να σκέφτεται του έδωσα; για του ΄μαθα την ζωή μου; Και αν ήμουν λάθος; Το κατάλαβε;

Και αν ήμουν αγράμματος το είδε; Μέσα σε αυτό το χωράφι της ζωής μια ολάκερη πολιτεία γνώρισα, τι έμαθα; Τι τού ΄μαθα; Ζωή από θειάφι του έδωσα, ενώ ο γιος του Σούλη απέναντι διαμάντια του απλώσαν στο μαξιλάρι, ξύπνησε τα πήρε ένα πρωί και έγινε καπνός. Χα! Ζωντόβολα!

Ότι ανάσανα με τον ρυθμό του, σαν ήταν άρρωστος το ξέρει; Δεν του το είπα, πότε να του το πω; Δεν βαριέσαι .. θα τα βρει, όπως τα ανακάλυψα και εγώ στην άκρη της μαχαίρας. Δεν μου στρώσαν, δεν έστρωσα. Δεν μου χάρισαν, δεν χάρισα.

Κοίτα τον παλικάρι έγινε,
**
Έμπασε παγωνιά από το ξύλινο παραθύρι, ένα ρίγος τον τύλιξε από άκρη σε άκρη. Σηκώθηκε, έπιασε την ξύλινη πετούγια , τράβηξε με δύναμη το ξύλινο εξώφυλλο. Λίγο πριν σφαλήσει, κοίταξε το φεγγάρι, ήταν ολόγιομο, σαν μονόπετρο στο δάχτυλο του σύμπαντος. Χαμογέλασε μελαγχολικά. Το νυχτολούλουδο, μύρισε έντονα, σαν να σφύραγε στην νύχτα.

Έκλεισε με δύναμη, ένα τελευταίο τρίξιμο από το σάπιο ξύλο και ο χειμώνας κλειδώθηκε ερμητικά έξω από το σπίτι.

Ο νέος χασμουρήθηκε, τεντώθηκε νυσταγμένα και χαμήλωσε την λάμπα..

Ένας ψίθυρος ακούστηκε έξω από το παραθύρι,

καληνύχτα γιε μου, θα σε δω αύριο πάλι..

καληνύχτα.

4 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

ευτυχώς που συμβαίνει έτσι,
σε κάποιους άλλους πάλι,είναι αλλιώς...με τέτοια οράματα και επικοινωνίες να αισθάνονται μοναξιά,
όλη η ζωή να γίνεται μοιρολόγι
όλος ο αγώνας της ζωής να μένει χωρίς έκβαση και οπαδούς...

σου έχει συμβεί να κλαις με δάκρυα αδρά σαν μεγάλες σταγόνες νερού?

φιλιά

nkarakasis είπε...

Ομολογώ ότι το κείμενο μου είναι λίγο στενάχωρο, άλλα ξέρεις πως δουλεύει αυτό, είναι καθρέπτης. Αυτά για το χθεσινό βράδυ μου.

Για σήμερα:
Νομίζεις ότι μόνο εσύ έχεις δακρυγόνους αδένες; τσ. τσ..

Για το κάθε άνθρωπο ο σταυρός του είναι και ο μεγαλύτερος της γης και ο Θεός (who ever) πάντα διαλέγει το ανάλογο φορτίο με τις δυνάμεις σου, ποτέ μεγαλύτερο, ποτέ μικρότερο.

Σκέψου, Σκέψου.. με ποια μάτια κοίταξες τον ήλιο; με ποια θύμηση είδες το αίμα; συγχώρεσε, ομολόγησε και περπάτα, μην σταματάς. Στην πραγματικότητα η γη γυρίζει ανεξάρτητα αν εσύ βαδίζεις, τρέχεις ή σταματάς. Με την στάση, δεν σταματάς τίποτα, τα άλλα συνεχίζουν να γυρίζουν, εσύ μένεις πίσω.

Οπαδούς; χα !
Όταν γεννήθηκες ποιόν οπαδό είχες;
Όταν καταλήξεις ποιόν οπαδό θα ήθελες να είχες;

Έκβαση; χα και πάλι!
Για άλλους η έκβαση είναι ήδη γραμμένη στο τοίχο της μοίρας, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι μπορούν να εκβιάσουν την έκβαση. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν (όπως εγώ) ότι η έκβαση είναι ένα καλά τυλιγμένο δώρο. Όσο και να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι έχει μέσα, το δώρο θα ακούει την σκέψη μας και θα αλλάζει έτσι ώστε να είναι στο τέλος κάτι αναπάντεχο. Μένει να περιμένουμε την ημέρα της γιορτής μας με ανυπομονησία..

το κουτί αυτό των σχολίων με στενεύει, μάλλον φλυάρω αρκετά, αλλά με αυτό το θέμα, μπορώ να μιλάω ώρες.

Καλημέρα Μις Φις, η ζωή δεν είναι πίνακας για να είναι ωραία, ούτε άσχημη μπορεί να είναι ποτέ. Η ζωή δεν είναι υλικό, είναι δική σου και για την ακρίβεια είναι εσύ, είναι τόσο όμορφη όσο εσύ, τόσο άσχημη όσο οι σκέψεις σου. Και αυτό σου δίνει άπειρες δυνατότητες.

..σταματάω.. σταματάω..

nkarakasis είπε...

Μετά απο δεύτερο ανάγνωσμα, μπορεί να αναφερόσουνα σε τρίτο και εγω να απάντησα λίγο προσωπικά. Αν υπήρξε τέτοια ακούσια αστοχία, μετέφερε τις απόψεις μου σε αυτόν που του ανήκει.

Και φυσικά σε όλα αυτά, υπάρχουν οι εξαιρέσεις, μπορεί να εκφέρω απόψεις εντελώς λανθασμένες που είναι και ο δρόμος για να δημιουργήσω καινούργιες, επίσης λανθασμένες. Το λάθος δεν με ανησυχεί, το ψεύτικο με τρομάζει.

Φαίδρα Φις είπε...

σε τρίτο αναφερόμουν αλλά δεν έχει σημασία,
καταλαβαίνω τι λες,
το ψεύτικο τρομάζει και μένα.

φιλιά και καλημέρα