Σελίδες

18/11/08

Το μελάνι..




Εκείνο το βράδυ, ήταν σαν όλα τα άλλα βράδια, βαρετό και ατέλειωτο. Ώσπου.. ένας οίστρος με τύλιξε, σαν βόας με έσουρε μέχρι το γραφείο, έπιασα τον κονδυλοφόρο και άρχισα να γράφω, ασταμάτητα.. με τα μάτια κλειστά και την φαντασία από πάνω μου καβάλα σε δύο πανέμορφα άλογα, συμπλήρωνα τις λέξεις με άνεση, χωρίς σκέψη, σαν αυτά τα χέρια θαρρείς είχαν μια μαγεία μέσα τους.

Μια κλεφτή ματιά όμως στο χαρτί με έκανε να αναριγήσω..

Το χαρτί ήταν άδειο.. κενό από λέξεις, κενό από μελάνι, από οποιαδήποτε γραφή..

Σάστισα! κοίταξα την πένα μου, δεν έβρισκα ελάττωμα. Πήρα άλλη, τα ίδια, δοκίμασα με τρείς διαφορετικές .. το χαρτί έμενε ανέπαφο..είχα τρελαθεί!

Σηκώθηκα όρθιος, έβαλα τα χέρια πίσω από την πλάτη. Αυτό ήταν ανήκουστο, να μην γράφει καμία πένα;

Σταύρωσα το δωμάτιο, από άκρη σ' άκρη, σκέψεις βαριές, χοντρές με έλουσαν! Είχα τον οίστρο, δεν είχα το μέσο να τον κάνω αθάνατο !

Το αποφάσισα, έτρεξα να πάρω το οποιαδήποτε μολύβι, από το απέναντι ψιλικατζίδικο παρακαλώντας τον οίστρο να μην φύγει, άφησα τα πάντα όπως ήτανε στο σπίτι, έτσι ώστε γυρνώντας να ξεγελαστώ, ότι ποτέ δεν άφησα το σπίτι...

Ματαίως! Το ίδιο συνέβη με τα επόμενα τριανταπέντε μολύβια και τις επόμενες δέκα πένες.. Μάλιστα για να είμαι σίγουρος ότι δουλεύει η εκάστοτε αγορά μου, έβαζα τον ίδιο τον ψιλικά-τα πάντα έχω, να δοκιμάζει παρουσία μου το προϊόν σε ένα κομμάτι χαρτί..

Μόλις γύριζα στο σπίτι, πάλι τα ίδια. Μια απελπισία, μαύρη σαν την τρύπα του Κολοκοτρώνη με είχε ζώσει, αλίμονο ο οίστρος μου θα πήγαινε σε άλλο συγγραφέα, ήμουνα καταδικασμένος να μην μεταφέρω ποτέ το αριστούργημα μου σε χαρτί. Φανταζόμουνα ήδη την σκηνή, εγώ απλός θεατής στην βράβευση ενός άσημου συγγραφέα, που απλά τον επισκέφτηκε ο ταλαντούχος οίστρος, στον ύπνο του. Και εγώ να χειροκροτώ, μελαγχολικά με δάκρυα στα μάτια.

Όχι δεν ήταν δυνατό, να το αφήσω να περάσει έτσι, έπρεπε να στραφώ σε βοήθεια, αλλά ποιόν; Άνοιξα την ατζέντα μου, την ξεφύλλισα με ταχύτητα, κανείς δεν έμοιαζε ικανός ή έστω να αρμόζει στο ελάχιστο η επαγγελματική του δραστηριότητα στο πρόβλημα μου.. εκτός από έναν! Απορώ πως δεν τον σκέφτηκα από την αρχή!

Γύρισα νευρικά τα ατελείωτα νούμερα στο καντράν, κρατώντας το ακουστικό με το ένα χέρι και σταματώντας ανάμεσα, να σκουπίσω τις στάλες μεγέθους μικρού αρακά, από το μέτωπο μου.

Μια φωνή, έκοψε τις ανήσυχες σκέψεις μου στην μέση.
- Bonjour?
- M. Vantick s'il vous plaît? είπα με όση προφορά μπορούσα να επιστρατεύσω.
- Oui! je suis Mr Vantick.Qui? ρώτησε η φωνή
- Ο Ν.Κ. είμαι ! φώναξα λεβέντικα και σηκώθηκα όρθιος.
- Που ‘σαι ρε κάθαρμα, μου απάντησε ..
- Άστα αυτά, έχω ένα σοβαρό πρόβλημα ..

Του εξήγησα με πάσα λεπτομέρεια το πρόβλημα μου. Δεν δίστασα δε να μετατρέψω την φωνή μου σε τρεμάμενη με σκοπό να τονίσω την σπουδαιότητα του προβλήματος μου..

- Έλα μωρέ χριστιανέ! Δεν είναι δα και τίποτα αυτό! Μου απάντησε ευθύς αμέσως.
- Τι δεν είναι τίποτα; Απάντησα εξαγριωμένος για την απάθεια της αντίδρασης του.
- Ηρέμησε, είναι απλό πως δεν το είχες σκεφτεί νωρίτερα;
- Ποιο;, πλέον η υπομονή μου και η ευγένεια μου άρχισαν να στριμώχνονται στο κάτω μέρος της κοιλιάς, αφήνοντας να περάσουν μπροστά η αυθάδεια και η οργή. Ήτανε θέμα λεπτών να εκραγώ σαν πυροτέχνημα ύβρης και ασύδοτων εκφράσεων! Όλα τα ανεχόμουνα στις κοινωνικές μου επαφές, εκτός από την απάθεια και την στωικότητα.. ειδικά σε τέτοια λεπτά ζητήματα..

- Νομίζεις ότι φταίνε οι πένες;
- Μα ποιος μπορεί να φταίει;
- Το χαρτί!
- Το χαρτί; Έμεινα έκθαμβος.. Μα και πάλι δεν μπορεί! σε ένα χαρτί άμα ακουμπήσεις πάνω το μολύβι, γράφει ! γράφει το άτιμο ! το χαρτί δεν χαλάει !

Ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου, που πάλι με έφερε στα πρόθυρα ανατίναξης.

- Και είσαι και συγγραφέας του λόγου σου, χα χα ! Βρε! Δεν ξέρεις ότι το μελάνι είναι μια ψευδαίσθηση;

Στην πραγματικότητα εσύ χαράζεις το δέρμα του χαρτιού,
η πένα σου είναι το τροχισμένο λεπίδι, που αναζητά το τέλος,
και αυτό πνίγεται στο μαύρο αίμα του,
σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε λέξη..



Αυτό που έχεις εκεί είναι μάλλον άψυχο, παγωμένο,
δεν έχει πια ούτε μια στάλα μέσα του για να ματώσει ..






Το αφιερώνω στην Φαίδρα Φις, που δεν είναι ψάρι,
αλλά μου έδωσε αυτή την ιδέα για αυτό το δίηγημα ... (χε, χε!)

7 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

Στην πραγματικότητα εσύ χαράζεις το δέρμα του χαρτιού,
η πένα σου είναι το τροχισμένο λεπίδι, που αναζητά το τέλος,
και αυτό πνίγεται στο μαύρο αίμα του,
σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε λέξη..

θα μου αρκούσε μόνο και αυτή η φράση

μου άρεσε το μεταφυσικό του κειμένου

Νίκο,σ'ευχαριστώ πολύ
καλημέρα
φιλιά

υ.γ.:στον δικό μου ιστότοπο μπορείς να αφήνεις όσα σχόλια θες,όσο σχοινοτενή και να είναι.

nkarakasis είπε...

Και όμως, για σκέψου αυτήν την εκδοχή.
Το μελάνι δεν γράφει, το χαρτί χαράζεται !

Φυσικά δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, αλλά λογοτεχνικά κανείς μπορεί να εφεύρει δικούς του νόμους. π.χ μπορεί να γράψει κανείς ότι η γη είναι επίπεδη! (τι; αφήστε με κάτω! όχι πάλι στην πυρά!!)

Όπως και να έχει αφορμή ήταν το κείμενο σου στον ιστοχώρο σου, οπότε και στο αφιέρωσα.

Όσο για τα σχόλια, ε; θα ήτανε λίγο τραβηγμένο, έως ξεριζωμένο.. (από τα μαλλιά)

Να' σαι έχει ο Θεός της γραφής καλά και να γράφεις με/χωρίς μελάνι και χαρτί..

Επίσης καλημέρα,

Φαίδρα Φις είπε...

οπωσδήποτε συμφωνώ μαζί σου
οι λογοτεχνικοί νόμοι
υπάρχουν και ερήμην μας άλλωστε

το σκέφτομαι και είναι σημαντική η εκδοχή του χαράγματος,
έχω γράψει κάτι γι'αυτό επίσης
το οποίο σκέφτομαι ν'αναρτήσω σε λίγο

θα δούμε...

αναφορικά με τα σχόλια ξανά,ας ήταν,ποιον θα ενοχλούσε?

ευχαριστώ πολύ για την ευχή
ασφαλώς πιστεύω σ'αυτόν το θεό!

φιλιά

nkarakasis είπε...

Άντε να δούμε, σαν ντόμινο πάει ο οίστρος ..
Κάνε τον αθάνατο!

Διαπέρασε την πύλη των θνητών, ανάστησε την σκέψη σου.

Unknown είπε...

επανάληψη στο περίπου του προηγουμενου

Σε θαυμάζω - και το εννοώ θετικά - που απο το τίποτα σκαρώνεις ιστορίες.
Στην προκειμένη περίπτωση, το θέμα, λές, οτι ειναι κλεμένο αλλα παρ'αυτά με αφήνεις άφωνη. Μπράβο σου!

nkarakasis είπε...

Βεκυ : έλα, έλα (την χτυπάω στην πλάτη)
βγάλε μια φωνή ...

Ευχαριστώ.. δεν θα έλεγα ότι είναι κλεμμένο ακριβώς..

Unknown είπε...

Εχεις βαρύ χέρι ρε παιδί μου..... αλλα ευχαριστώ!!!