Σελίδες

10/12/08

Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω την επικαιρότητα, σε τούτο το blog. Μα η τωρινή κατάσταση, με φέρνει προς τα εκεί. Ως πολίτης αυτής της χώρας θα ήταν ανευθυνότητα να μη πάρω θέση σε μια τόσο σημαντική εποχή για την χώρα μας. Δεν μπορώ να εφησυχάζω, καθότι αυτή η κίνηση που γίνεται (ή γινόταν και ξέσπασε, είναι νωρίς για να γνωρίζουμε) γίνεται κατά κάποιο τρόπο και για μένα. Για την κοινωνία στην οποία ζω που με αλλεπάλληλες επιθέσεις μας έχει στραγγίξει τα όνειρα, μας έχει πλημμυρίσει με απογοήτευση και απαξιωτισμό. Σε όλες τις συζητήσεις, μου λένε αυτό. Μια οργή για την κατεστραμμένη κοινωνία μας. Αν αυτό είναι, τότε είμαι και εγώ συνυπεύθυνος για τις λεηλασίες, συνυπεύθυνος για ότι κακό συμβαίνει, ίσως και εγώ να όπλισα το χέρι του ανεγκέφαλου αστυνομικού.
Είμαι συνυπεύθυνος γιατί δεν έκανα κάτι όταν βλέπω τον Εφραίμ και τον κάθε Εφραίμ να κυβερνάει την χώρα, όταν αφήνω την τράπεζα να μπαίνει στο σπίτι μου, όταν δεν διαδήλωσα όταν έπρεπε, όταν δέχτηκα στωικά όταν μου είπαν ότι δεν περισσεύουν λεφτά για τις συντάξεις, όταν τα πανεπιστήμια παράγουν ελλειπτικής μόρφωσης επαγγελματίες.
Και τι να κάνουμε θα αναρωτηθείτε; φταίει η οικογένεια που αγόρασε σπίτι σε τιμή εξωφρενική; ή μήπως από τα λεφτά των σκανδάλων πήραμε και κάτι στην τσέπη. Δεν ξέρω, ας μην τους ξαναψηφίσουμε, είναι ο ένας τρόπος, ο άλλος είναι να μάθουμε τα παιδιά μας ότι με την βία δεν βγαίνει άκρη ..
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι, ο καθένας έχει βάλει από ένα λίθο σε αυτήν την κατάσταση, είτε έμμεσα είτε άμεσα..
Το παιδί ήταν μια αφορμή, μια στιγμή που όπλισε την κοινωνία με εκδίκηση, αρνούμαι να καπηλεύομαι το όνομα ενός νεκρού για να κρύψω τις ευθύνες μου, να εξαπολύω ακόντιο. Υπάρχει μια ατελείωτη λίστα με παιδιά που έχουνε χάσει την ζωή τους λόγω του κράτους, της ψυχολογικής βίας, μιας ασθένειας ελλείψει υποδομών.
Κλείνω ελπίζοντας ο καθένας να αναλάβει τις έμμεσες ή άμεσες ευθύνες του και να μεταφέρει στα παιδιά μας τον πραγματικό ένοχο. Το κράτος είναι απόρροια της δικιάς μας πνευματικής έκπτωσης, τα μαγαζάκια του λαού δεν είναι οι ένοχοι, είναι οι μάρτυρες της κοινωνίας. Ας κάνουμε την επανάσταση εμείς και όχι τα παιδιά μας, ίσως έτσι γλυτώσουμε από άλλον ένα αποτρόπαιο θάνατο ανηλίκου.

Παραθέτω ένα κείμενο που με άγγιξε και συνυπογράφω κάθε λέξη του :

Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα

Του Νικου Γ. Ξυδακη

«Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!». Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...

Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.

Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.

Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.

Διασπορά της εξέγερσης

Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.

Χλιδή και χυδαιότητα

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.

Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.

Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.

Αρθρο της Καθημερινής, κάντε κλικ εδώ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Paideia...Leipei i paideia..oti simvainei simera stin Ellada antikatroptizei autous pou kivernane..autous pou exoun ferei sto medouli tis ellinikis psixis tin lexi mizeria...

Kiomos auto to mathima se autin tin zoi exei na kanei na anakalipseis tin omorfia mesa sou..kai na tin deixeis kai stous allous..tin dikia tous...kosmos prosilomenos ston FOVO tou..stin pseudesthisi tou..i Agapi omos einai Alitheia

Unknown είπε...

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω πιο πολύ μαζί σου!
Ναι , το μόνο που μπορούμε να κάνουμε , με το δεδομένο πολιτικό σύστημα , εινα να φροντίσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο και κυρίως πίστη στον εαυτό τους.
Δεν ειναι ολα τα παιδιά στο δρόμο, ούτε ολοι οι γονείς ειναι για τουφέκισμα. Υπάρχουν καλοί γονείς που μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους, φτάνει να κοιτάξει κανείς γύρω του.
Ευχομαι αυτά που νοιώθεις, να τα εφαρμόσεις στο περιβάλλον σου και στα παιδιά σου.