Σελίδες

17/12/08

ζωγράφισα,



Έπιασα τα χρώματα και ζωγράφισα,

Ο ουρανός ήτανε γεμάτος μπαμπάκια από σύννεφα, ήλιος σπάνια έβγαινε, σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να νικήσει τον παγωμένο βοριά και την επιμονή του ουρανού.

Σε αυτό το περίεργο βουνό σε σχήμα χωνάκι παγωτό, υπήρχε μια μεγάλη έκταση που ξεχώριζε από το χιονισμένο τοπίο, λόγω του ξύλινου σπιτιού που απλωνόταν σαν κουτσουλιά μέσα στο απλωμένο λευκό πέπλο. Αν μπορούσαμε με τρόπο μαγικό να πλησιάζαμε το παράθυρο, αν ακουμπούσαμε με την παλάμη μας στο τζάμι που ήταν διακοσμημένο με πηχάκια ξύλινα, θα νιώθαμε την ζέστη που υπήρχε μέσα στο σπίτι.

Ίσως αν κοιτάζαμε καλύτερα, θα βλέπαμε κοντά στο τζάκι μια μεγάλη πολυθρόνα και πάνω της απλωμένος ένας παχουλός κύριος με άσπρη γενειάδα. Στην άκρη απλωμένα πάνω σε ένα τραπέζι μια κατακόκκινη στολή και ένας σκούφος λευκός με μια φούντα στο πάνω μέρος. Το ρολόι πάνω από το τζάκι σχημάτιζε την ώρα και ναι, ήταν αργά...

Ο κύριος πάνω στην πολυθρόνα, καθόλου χαρούμενος δεν ήταν. Το πρόσωπο του είχε μια θλίψη, μια στεναχώρια. Είχε πλέξει τα γέρικα χέρια του μεταξύ τους, αφήνοντας τα καλοδιατηρημένα νύχια του να ακουμπάνε ευγενικά την κοιλιά του.

Εμπρός, ας σκύψουμε να τον ρωτήσουμε.. τι τρέχει;

Τι να σου πω νέε μου. Φέτος δεν νομίζω να πάω πουθενά. Ξέρω, ξέρω τα ίδια έλεγα και πέρυσι, αλλά φέτος είναι χειρότερα..

Δεν είναι, του απάντησα δαγκώνοντας τα χείλη μου..

Όλοι νομίζουν ότι έρχομαι για τα παιδιά. Δεν ξέρουνε ότι έρχομαι για τους μεγάλους. Πότε χαίρεται ένα παιδί; Ποιο είναι το καλύτερο δώρο για ένα παιδί, από ένα ευτυχισμένο μεγάλο;.. πλέον κανένας μεγάλος δεν με θέλει, δεν με πιστεύει.

Κάνεις λάθος! Του απάντησα, εμπρός ελάτε και εσείς να με βοηθήσετε..

Αυτό που σου λέω.. το ξέρω πολύ καλά, δεν βλέπεις τι γίνετε; Απάντησε ο γερασμένος πρίγκιπας και από τα βαθιά του στέρνου του, μια ανάσα δυνατή ξεμύτισε.

Έλατε, πρέπει να σκεφτούμε κάτι.. το τζάμι του παραθύρου αρχίζει να παγώνει, το τζάκι ελαττώνει την φλόγα του, μια κρύα ανάσα αγκαλιάζει το σπίτι..., ας του πούμε κάτι!

Σε πιστεύω, θέλω να έρθεις και φέτος, του είπα και μαζί μου κάποιες φωνές αλαλιάσανε στην πλάση όλη, το τζάκι δυνάμωσε, τα παράθυρα θολώσανε ..
μα όλα αυτά κρατήσανε λίγο...

Δεν σε πιστεύω, δεν πιστεύετε σε εμένα ... αυτό είναι το πρόβλημα μου.. μου απάντησε και έκλεισε τα μάτια του, κλείστηκε στην καλοσύνη του.

Κάτι πρέπει να σκεφτούμε να του πούμε πιο δυνατό ...
ίσως το ίδιο αλλά πιο δυνατά, με πιο πολλές φωνές, να βάλουμε την φωνή μέσα μας, να ακουστεί χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας..

εξάλλου,

τίποτα δεν κάνει πιο ευτυχισμένο ένα παιδί, από ένα ευτυχισμένο μεγάλο...(πατέρα/μητέρα)


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ζώντας μέσα στο φανταστικό και επικίνδυνο στούντιο παραγωγής της ζωής μας, με άλλους πρωταγωνιστές σε μια άλλη ζωή, ξεχάσαμε το όνειρο, την ελπίδα, τη χαρά της προσμονής, το παραμύθι της ύπαρξης. Άκουσε κι αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=sbKQdxuNjAo.
Καλησπέρα φίλε!

nkarakasis είπε...

Καλησπέρα και σε εσένα,
Το παραμύθι έχει την μαγεία να σε μαλακώνει, τα έχουμε ξεχάσει, αυτό είναι αλήθεια. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά είναι σκληρά σήμερα; επειδή τα μεγαλώνει το xbox και το ps3, χωρίς κουβέντες, χωρίς όνειρα...

Ανώνυμος είπε...

Τα Χριστούγεννα δεν μένουν πια εδώ. Ο Αι Βασίλης βγήκε στη σύνταξη και ο καινούργιος δεν ανάλαβε καθήκοντα, γιατί δεν πήρε το πτυχίο του, επειδή σχολείο τους είναι υπό κατάληψη.

nkarakasis είπε...

Έχει ακουστεί επίσης ότι ο Αι Βασίλης είναι μπλεγμένος σε υπόθεση δωρο-δοκίας.