Σελίδες

18/12/08

la vie en rose..



Κουβέντα στην κουβέντα, οι δυο γείτονες στο τέλος, γνωριστήκανε. Ήρθε και το απόγευμα που παίξανε την πρώτη παρτίδα σκάκι παρέα, έφεραν και τα παιδιά, γνωριστήκανε και οι γυναίκες. Αν και νωρίς για να το πει κανείς φιλία, πιο πολύ μια καλή γνωριμία, ένας καλός λόγος για να βγει κάνεις από το σπίτι του.

Βλέπεις, στην οδό Μέλκουρη, οι κήποι τους ήταν αντικριστοί, δεν ήταν και πολύ δύσκολο να ανταλλάξουνε κουβέντες μεταξύ τους. Καλημέρα έλεγε ο ένας πριν φύγει για την δουλειά, καληνύχτα απαντούσε ο άλλος σαν έπιανε το σούρουπο και γυρνούσε αποκαμωμένος. Το ένα έφερε το άλλο, ώσπου ο ένας από τους δύο αποφάσισε να παρουσιάσει το πάθος του με τις πολύτιμες τριανταφυλλιές που είχε στο πίσω μέρος του κήπου του. Εκεί βρήκανε ακόμα ένα κοινό σημείο. Την κηπουρική.

Μέσα στα ροδοκόκκινα και πορφυρά άνθη, ανταλλάξανε κουβέντες λίγο πιο προσωπικές, γέλια και συμβουλές για την σωστή περιποίηση των πανέμορφων στολιδιών της φύσης, τα λουλούδια.
Μια από αυτές τις κουβέντες όμως τους έφερε σε αντιπαράθεση, πολιτικά ή αθλητικά, δεν μπορώ να θυμηθώ και αμφιβάλλω και αν αυτοί θυμούνται πλέον το λόγο που τσακωθήκανε. Φωνές, οργή, νεύρα και ο ένας από τους δύο έφυγε απότομα από το σπίτι του άλλου.

Πέρασαν μέρες και δεν ξαναβρεθήκανε. Όλη η γειτονιά όμως ήξερε το μικρό μυστικό των δύο, που μάλλον το ξέρανε και οι ίδιοι αλλά ποτέ τους δεν το παραδεχτήκανε, ακόμα και τώρα να τους ρωτήσεις, θα σου απαντήσουν ότι είσαι τρελός, τα έχεις χαμένα...

Κάθε πρωί – πριν φέξει ο ήλιος - ο ένας πηγαίνει κρυφά με ένα ποτιστήρι στον πίσω κήπο του άλλου και με στοργή ποτίζει το χώμα της τριανταφυλλιάς. Ο άλλος για αντίποινα – σχήμα λόγου δηλαδή– πηγαίνει αργά την νύχτα με ένα κλαδευτήρι στον κήπο του άλλου και κόβει τους κόρφους και τα κλαδάκια που περισσεύουνε, μη ξημερώσει η μέρα και τα βρει απεριποίητα..

Και έτσι οι κήποι και των δυο, συνεχίζανε να μεγαλώνουνε και να αναπτύσσονται, χωρίς κάνεις να καταλάβει πως ζει μια τριανταφυλλιά χωρίς νερό και κλάδεμα...

Βλέπεις, το στόμα μας εκφράζει λόγια, ήχους μίσους και αγάπης, η ψυχή όμως είναι το εργοστάσιο όλων.

Life goes on...


13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απλά υπέροχο.

nkarakasis είπε...

fog, να θεωρήσω τυχαίο ότι εγκαταστάθηκε το mac os στο pc μου; μήπως κανένα βράδυ είχες αϋπνίες; σου υπόσχομαι μια μέρα που λείπεις, να σου αλλάξω κουτί στο pc..
χε χε !
ευχαριστώ,

Ανώνυμος είπε...

Η δράση δεν πηγάζει από τη σκέψη, αλλά από την ετοιμότητα για ανάληψη ευθύνης. Οι πρωταγωνιστές αυτού του υπέροχου παραμυθιού δεν μάθανε, ότι το πιο δύσκολο στη ζωή είναι να μάθεις, ποιες γέφυρες να περάσεις και ποιες να κάψεις. Εκτός αν πρόκειται για αίσθημα που δεν άντεχαν.

nkarakasis είπε...

ευθύνη; στην Ελλάδα; λέξη άγνωστη.

Ακόμα και η επιλογή στάσης ζωής είναι ευθύνη,
Ευχαριστώ για την στάση,

nkarakasis είπε...

πάντως έχεις δίκιο, δράση χωρίς ευθύνη είναι ανούσια, μια πλάνη. δύσκολο το μάθημα για τις γέφυρες..

Ανώνυμος είπε...

... μ'άρεσε! Και το μουσικό κομμάτι που το συνοδεύει ταιριαστό όπως και το βιντεάκι.

Νοιώθεις κάπως, δύσκολο να το χαρακτηρίσεις, πάντως, νοιώθεις

nkarakasis είπε...

δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για κάποιον που γράφει από το να αποτυπώσει τα συναισθήματα του σε χαρτί.
Αυτές είναι και οι δοκιμές μου..

Σε ευχαριστώ για όλα.

Ανώνυμος είπε...

...θα το χαλάσω άν προσπαθήσω να εκφράσω την ομορφιά. Σημασία έχει τί σε κάνει να νοιώθεις αυτό που θεωρείς όμορφο. Ας πούμε χθές ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια συνεπάρθηκα, είναι αυτό που λέμε ''απογειώθηκα''. Όταν όμως βροντάει με βάρβαρο τρόπο η καμπάνα του χωριού που μένω εδώ και λίγα χρόνια και ακούω τις γκαριξιές του δεξιού και τη γλυκερή φωνή του 'πατερ τάδε' χωρίς μελωδία και ρυθμό λέω ''α ρε μολοτωφ που σας χρειάζεται'' Ενω, κάποτε που έτυχε να βρεθώ στο λιθόστρωτο του Αργοστολιού, τί μελωδία ακουγόταν απο τις εκκλησιές κυριακή πρωί και πώς συνταιριασμένες γλυκολάλαγαν οι καμπάνες. Ακόμη συνταιριασμένα είναι και τα κουδουνίσματα των κυπριών και κουδουνιών των κοπαδιών. Εμ αυτές οι αργές και τονιστές μελωδίες των ηπειρώτικων ή τα φτερουγίσματα των αιγαιοπελαγίτικων τραγουδιών και τί δέν σου λένε!

Όμως αυτό, που εμένα αρέσει, μπορεί σε άλλους να μην είναι αποδεχτό. Εξαρτάται και τί ακούσματα και γενικά τί προσληφθείσες παραστάσεις έχουμε απο τη νηπιακή μας ηλικία.

Πώς να εξηγήσω όμως -αφού δέν είχα μικρός τα παρακάτω ερεθίσματα- αυτό που με θέλγει όταν ακούω τα ''gospels'' (έτσι λέγονται ;) ή τις ρυθμικές φωνητικές λαλιές των αφρικάνικων ασμάτων που συνοδεύοντα απο τον βαθύ ήχο του τυμπάνου; Ή τα τραγούδια των αυτοχθόνων των Άνδεων με τη μουσική του αυλού; Ή τις ρώσικες μελωδίες με τη συνοδεία της μπαλαλάικας; Ή την ορχήστρα του Yanni χθές. (Έστειλα στο γυιό μου με e-mail το σόλο του βιολονίστα και μου απάντησε με μιά λέξη ΘΕΟΣ)

Έτσι, λοιπόν, η ομορφιά είναι αυτό που στολίζει τη ζωή μας υπο οιανδήποτε μορφή. Και ομορφιές υπάρχουν παντού, αρκεί τα μάτια να μπορούν να τις διακρίνουν και το συναισθηματικό μέρος του μυαλού μας, αυτό που λέμε ψυχή, να τις αποδέχεται.

Όλα αυτά είναι σκέψεις μου και απλως τις παραθέτω χωρίς να με ενδιαφέρει άν τις δέχεται κάποιος ή όχι. Ο καθείς και τα όπλα του, όπως είπε και ο ποιήτης ή ο καθένας με το μυαλό που κουβαλάει, όπως λέω. Ίσως είναι και η ευχαρίστηση ότι ξανοίγω τον εαυτό μου και ταυτόχρονα τον γνωρίζω ακόμη, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται ακόμη αυτή η προσπάθεια όσο κανείς είναι ζωντανός. Ο προπάπος μου απο τη μεριά της μάνας μου έλεγε ''δέ με νοιάζει που θα πεθάνω, με νοιάζει ότι θέλω να μάθω κι άλλα και δέν προλαβαίνω'' αυτά 90 χρόνια πίσω όταν η μάνα μου ήταν κοριτσάκι 4-5 ετών.

Άντε να κλείσω γιατί σε πονοκεφάλιασα. Τα ξαναλέμε.

υ.γ. αργά κοιμήθηκες χθές, είσαι 'ντάξει τώρα ?

nkarakasis είπε...

Σοφός ο Παππούς ..

Τι είναι όμορφο;
Όμορφο είναι όταν ακούς μια μουσική, μια μελωδία
Όμορφο είναι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο με ενδιαφέρον.
Όμορφο είναι όταν σου κάνουν πάρτι έκπληξη οι φίλοι σου
Όμορφο είναι όταν μιλάς για τον εαυτό σου και οι άλλοι σε ακούνε.
Όμορφο είναι .. ότι έχει σχέση με σένα, ότι σε κάνει εσένα όμορφο, δημιουργικό.
Όταν απορροφάς αγάπη και ηρεμία σκέψης και ψυχής, τότε νιώθεις όμορφα..
Όμορφο είναι μια αυτό-αναφερόμενη ενέργεια που σε περικλείει και σε ηρεμεί..
Για να δεις το όμορφο, πρέπει να είσαι όμορφος - εσωτερικά -.
Με μάτια στενά, στενά θα τα δεις, χωρίς μάτια απλώς θα τα ακούσεις...
και ναι μάτια έχει και η ψυχή, δεν μιλάω για βιολογικά μάτια..

Βλέπεις πάντα αυτό που έχεις ανάγκη να δεις, τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.
Και εγώ βλέπω εσένα, ένα καλο-άγαθο γίγαντα εμπειριών που ανακαλύπτει το λουλούδι. Απλά έσκυψες και το είδες, εκεί ήταν πάντα.
Συνέχισε ..

Ανώνυμος είπε...

...ναι, όλα αυτά που είπες και άλλα ακόμη. Απο τη μεριά μου δέν προσπαθώ να τα περιγράψω, γιατί φοβάμαι μήπως μειώσω την ομορφιά τους.

...τί να πώ για το ''οι λαγοί''; Πώς να το χαρακτηρίσω; Μου θύμησες μέρες της εφηβείας μου, όταν μάθαμε το κατόρθωμα της ''θήρευσης'' του λαγού JFK, αλλά που να μαντέψω τότε ότι μετα απο τόσα χρόνια θα γνώριζα το γυιό αυτού του κυνηγού;

...χαρά μου να μιλάω μαζί σου καθώς και με τον 'άθεο'

nkarakasis είπε...

η χαρά είναι όλη δικιά μου, όταν μιλάω..

Ανώνυμος είπε...

.... Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α ...

nkarakasis είπε...

καλημέρα και από μένα,
αν θες έλα στην πρώτη ανάρτηση να μη τρέχω προς τα πίσω..