Σελίδες

4/2/09

Ο Αστεγος..




[.] Μια ώρα και τριάντα λεπτά μετά, είχε φτάσει στη πλατεία που στο κέντρο της είχε χτιστεί η Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος από τους Οθωμανικούς Χρόνους. Με τον παπά της Εκκλησίας είχε γνωριστεί στο παρελθόν, οπότε ένιωθε μια άνεση να μπαίνει μέσα στην εκκλησία αυτή. Μπήκε λοιπόν και γύρεψε μια γωνιά να κρύψει το κορμί του από τους άλλους ανθρώπους.

Ο Παπά-Γιάννης με την αηδονήσια φωνή του έψαλε τα τροπάρια και οι ψάλτες συνόδευαν με περίσσια δύναμη φωνής. Η Εκκλησία λόγω του ότι ήταν μικρή σε μέγεθος πρόσφερε απλόχερα την ζεστασιά του Θεού και της Ιεροσύνης με το που πάταγε το πόδι του στο κατώφλι. Γύρω γύρω αγιογραφίες παλιές διακοσμούσαν τους τοίχους με φανταχτερά χρώματα. Στο κέντρο της Εκκλησίας, ένας μεγάλος πολυέλαιος με χρυσά στο γείσο και ψηλά από πάνω η ζωγραφιά του Παντοκράτορα κοιτούσε με εμμονή τους πιστούς μέσα στα μάτια. Αδύνατο να μην προσέξει κανείς αυτήν την επιβλητική ζωγραφιά στο εσωτερικό του τρούλου.

Με τον παπά Γιάννη ο Χρήστος είχε την άνεση να μιλήσει. Από τους λιγοστούς ανθρώπους που δεν εξαφανιστήκανε όταν του απεύθυνε τον λόγο.

«Πάτερ» του είπε. «Θέλω να μου πεις ειλικρινά αν σε ενοχλεί να έρχομαι που και πού στην Εκκλησία σου.»
«Όχι παιδί μου. Ο Οίκος δεν είναι δικός μου. Του Θεού είναι και αυτόν πρέπει να ρωτήσεις.» και πρόσθεσε.
«Θες να σου βρω φαγητό; Άμα θες υπάρχει .»
«Σε ευχαριστώ πάτερ. Φροντίζει ο δήμος για αυτό. Ρούχα αν έχεις θα βοηθούσαν»

Ο πάτερ του έδωσε κάποια ρούχα, όπως του ζήτησε ο άστεγος. Από τότε συχνά πυκνά ο Χρήστος ερχόταν στην εκκλησία και παρακολουθούσε την λειτουργία του Παπά Γιάννη.

Ο Παπά Γιάννης ήταν ένας γεματούλης γέροντας με άσπρα γένια που απλωνόντουσαν ίσια πάνω από το μαύρο ράσο του. Στο κεφάλι λίγα μαλλιά και δύο χαρωπά μάτια γεμάτα καλοσύνη πρόδιδαν την ευγενική ψυχή αυτού του ανθρώπου.
Εκεί στα αριστερά της Εκκλησίας καθόταν ο Χρήστος κουλουριασμένος, έτσι ώστε κρύβει το κορμί του από τα εξεταστικά μάτια των άλλων ανθρώπων και άκουγε προσεκτικά τα λόγια που έλεγε ο Παπάς. Πολλά δεν τα καταλάβαινε αλλά όσα λόγια μπαίνανε ολόκληρα στα αυτιά του, τα επαναλάμβανε να μη τα ξεχάσει. Κάποιες παρέες αντρών και γυναικών ήταν μαζεμένοι στις δυο γωνιές τις Εκκλησίας, χωρισμένοι όπως προστάζει ο Εκκλησιαστικός Κανόνας. Στο παγκάρι η γριά Τασούλα ,κοντή με γκρίζα μαλλιά μαζεμένα σε κότσο, καθόταν πίσω από το ξύλινο παγκάρι επανδρώνοντας το ρόλο υποδοχέα – επίτροπου που βοηθούσε στην πώληση των κεριών και διάφορων Εκκλησιαστικών βιβλίων. Ο Χρήστος την γνώριζε αλλά ποτέ δεν της είχε μιλήσει. Λεφτά δεν είχε ποτέ να ρίξει στο παγκάρι και κεριά δεν άναβε, από τακτ μην του πει καμιά κουβέντα η γριά Τασούλα.

Με την άκρη του ματιού του όμως είχε δει μερικές φορές την γριά να ανάβει ένα κερί, έτσι χωρίς λόγο και με νόημα τον κοίταζε επίμονα πριν εξαφανιστεί στην συνήθη θέση της πίσω από το παγκάρι.
«Ο Χριστός Είναι Παντού. Προσέχει τους πάντες και βρίσκεται μέσα στην ψυχή σας.» Είπε ο Παπά-Γιάννης αφήνοντας την φωνή του να αντιλαλήσει σε όλους τους τοίχους της Εκκλησίας.
«Ακούστε την φωνή του και απαντήστε στο Κάλεσμα του». Και πρόσθεσε με βροντερή φωνή :
“Μακάριοι οι καθαροί τη Καρδία ότι αυτοί τον θεό όψονται»
Καθαροί στην καρδιά.. Οι σκέψεις αυτές τριγύρισαν τον Χρήστο και ζώσανε τα κουρέλια του με αγάπη. Τι σημαίνει «καθαροί στην καρδιά;” Αυτός τι κακό μπορεί να προκαλέσει? Γιατί η καρδιά του να μην είναι καθαρή ? Είναι ένας άνθρωπος που περνάει αόρατος από μία κοινωνία που στις αρτηρίες της κυλάει η κακία και ο φθόνος. Αυτός δεν συμμετέχει πλέον σε αυτήν την σαπισμένη κοινωνία.

«Φανταστείτε ότι είστε σε ένα κήπο με όμορφα λουλούδια» είπε πάλι ο Παπά-Γιάννης.

«Έχετε την αίσθηση της όσφρησης, την αίσθηση της όρασης και την αίσθηση της αφής, και με αυτά τα προσόντα η καρδιά σας γεμίζει ευχαρίστηση βλέποντας αυτό το όμορφο κήπο. Έτσι και για να δείτε τον Χριστό και τον Θεό και να κερδίσετε επάξια μια θέση δίπλα του χρειάζεστε μία ακόμα αίσθηση αυτήν της Καθαρής Καρδιάς. Μόνο αυτοί που θα αποκτήσουν αυτήν την αίσθηση θα μπορέσουν να πάρουνε μια θέση Δίπλα Του.»

Ο Χρήστος έκατσε εκεί κουλουριασμένος ακόμα και όταν ο Παπά-Γιάννης μπήκε στο Ιερό του δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο το τέλος της λειτουργίας. Ο κόσμος με αργά βήματα συζητώντας φωναχτά έβγαινε σε ομάδες από την Εκκλησία. Περίμενε να φύγει και ο τελευταίος για να σηκωθεί από την θέση του.

Έφτασε στο κατώφλι, και δειλά έκανε τον σταυρό του κοιτάζοντας προς το ιερό. Ένιωσε πάνω του την ματιά του Παπά – Γιάννη αν και θα ήταν πολύ δύσκολο λόγω της απόστασης.

Βγήκε στον κεντρικό τον δρόμο και κατηφόρισε. Το κέντρο αστέγων ήταν περίπου τέσσερα στενά πιο κάτω. Ο θόρυβος της πόλης δεν τρυπούσε πλέον τα αυτιά του.

Μέσα στο μυαλό του κατοικούσαν τα τελευταία λόγια του Παπά ..
(απόσπασμα..)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Ωραίο κείμενο. Πάω στοίχημα όμως ότι ο φίλος μας ο Άθεος δεν πρόκειται να το διαβάσει. Δεν γίνεται καμιά αναφορά στην "επιστήμη".

nkarakasis είπε...

Όχι δεν έχει σχέση με την επιστήμη αλλά επισημαίνει μια αίσθηση που πιθανόν να μας λείπει ..
Και οι αισθήσεις αποδεικνύονται μέσω του αποτελέσματος και όχι της δράσης...

Σε αυτό το κείμενο αποτυπώνω τι θα ήθελα να ακούσουν να μου λένε, όχι κάτι που απαραίτητα έχω ακούσει. Και φυσικά θίγει το θέμα των άστεγων...

Να' σαι καλά που πέρασες.

Μιχάλης Ρ. είπε...

Σέβομαι και επικροτώ αυτούς που ανταποκρίνονται στο λειτουργικό ρόλο που τους ανατέθηκε από το σύνταγμα και τη κοινωνία στη πλειοψηφία της. Η γνώμη μου είναι ότι η «επαγγελματική» φιλανθρωπία (εκκλησίας, αυτοδιοίκησης, μη κυβερνητικών οργανώσεων, κτλ) δεν μπορεί αντικαταστήσει την κοινωνική που είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Το επικίνδυνο όμως από την πλειοψηφία των στελεχών της εκκλησίας είναι ότι προάγουν την φιλανθρωπία των φορέων, διαχειριζόμενοι τα χρήματα του κράτους και των πιστών της, χωρίς να δέχεται κανένα διαχειριστικό έλεγχο. Πολιτικά στηρίζουν την απόλυτη «φιλελευθεροποίηση» της κοινωνίας και του κράτους κρατώντας την πολιτική εκμετάλλευση της φιλανθρωπίας με τα κρατικά και κοινωνικά κονδύλια υποκαθιστώντας το κράτος και τις υποχρεώσεις του στους πολίτες, «πιστούς» και μη. Οι αισθήσεις είναι το μέσον για να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον. Το περιβάλλον είναι ο χώρος που όσο ποιο ελεύθερα κινείσαι, τόσο ποιο κοντά βρίσκεσαι στο θεό και στο «γνώθι σ’ εαυτό». Η δράση είναι αποτέλεσμα της ζωής. Το «δόγμα» περιορίζει την ελευθερία επιλογείς προς όφελος των ιερατείων και των συμφερόντων που εκπροσωπούν. Πολύ καλό κείμενο που αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια, οι άστεγοι δεν είναι υποχρεωμένοι ν’ ανάβουν κερί. Επίσης ότι ο «Ομέρ Πριόνης» και οι προκάτοχοί του, φροντίζουν (φιλάνθρωπα) για τη στέγαση των αστέγων. Άρα κακιά η κοινωνία η ρουφιάνα, που δεν δέχεται τον άστεγο που σπίτωσε ο δήμαρχος και εκκλησίασε ο παπάς ο ανοιχτοθύρης. Απλά και νοικοκυρεμένα! Καλησπέρα, βοήθειά μας και καλή σαρακοστή να ‘χουμε.

nkarakasis είπε...

πω πω! Πολλές σκέψεις, Μιχάλη Ρ.
Ας τα πάρουμε ένα ένα!
Το πιο σύνθετο μπροστά : Σαρακοστή έχουμε;
Το επόμενο.
Η Εκκλησία, μπορεί και έχει τις δυνατότητες να βοηθήσει αποτελεσματικά μια μεγάλη μερίδα των αστέγων και απανταχού έχων ανάγκη. Σε πολλές περιπτώσεις το κάνει αλλά αθόρυβα. Εκεί την κατηγορώ. Πρέπει να το κάνει επίσημα. Πρόσφατα η Ι.Σ. ζήτησε από τους πιστούς λάδι και όσπρια για την Παλαιστίνη. Τι απέγινε, δεν μπόρεσα να μάθω. Τι μαζεύτηκε, πόσα πήγανε .. τίποτα! Όταν πήγε το καράβι με τους βουλευτές όλα τα κανάλια πάνω τους..
Συνεπώς μια απλή σκέψη μπορεί να είναι ότι οι προμήθειες καταλήξανε σε κάποιο "κελάρι", για μια δύσκολη ώρα. Μπορεί και να φτάσανε Παλαιστίνη, αλλά ποιος το ξέρει;
Και γιατί σκεφτόμαστε "ανάποδα;" γιατί βλέπουμε τις εκκλησίες να τις χτίζουμε και να τις στολίζουμε μόνοι μας. Με το παγκάρι. Ο ρόλος της μητρόπολης είναι να παραλάβει το "νοίκι" από την Εκκλησία. Και σε περιπτώσεις που μπορώ να γνωρίζω, να βάζει "χέρι" στον παπά για τα ελάχιστα χρήματα που μάζεψε.. πάντα στο παγκάρι, πάντα τα δικά μας λεφτά.. Όπου η Μητρόπολη είναι "φιλάνθρωπη" όλο και κάτι φτιάχνετε, αλλού βλέπεις την εκκλησία χρόνια στα μπετά.. και απορείς ..!!
Αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που όλοι γνωρίζουμε καταστρέφουν συστηματικά την εικόνα τις εκκλησίας.
Αλλά εκκλησία δεν είναι ο Θεός. Ούτε καν η φιλοσοφία του Θεού.. Όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι χώροι είναι μέρος του Θεού.
Και αν κάποιος θέλει να φτάσει στον Θεό πρέπει να υπερπηδήσει τον ανθρώπινο παράγοντα. Δηλαδή τα κακώς κείμενα της Εκκλησίας. Να ανοίξει τις γραφές με θετικό βλέμμα να αποκτήσει άποψη και τέλος την επιπλέον αίσθηση. Της καρδιάς!
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Χριστιανισμό αλλά σε όλες τις θρησκείες που πάνω κάτω διδάσκουν τα ίδια πράγματα. Οι διδάσκαλοι διαφέρουν, το μάθημα είναι ένα.
Στον χώρο της Χριστιανοσύνης αναγκαστικά αναφερόμαστε γιατί με αυτό μεγαλώσαμε, παντού υπάρχουν εκκλησίες και παντού παπάδες.
Χθες η τηλεόραση έδειχνε την νομαρχία να έχει ρίξει πρόστιμο 60,000ε σε έναν που νοίκιασε το υπόγειο του σε μουσουλμάνους που το χρησιμοποιούσαν για Τζαμί! Στην Ελλάδα δεν υπάρχει επίσημος χώρος λατρείας τους! Είναι απαράδεχτο!
Όσο για τους άστεγους, ο δήμος πράγματι φροντίζει. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι ικανοποιητική η φροντίδα.
Αλλά σε αυτό που λες έχεις δίκιο, η κοινωνική φροντίδα που μπορούμε όλοι ατομικά να παρέχουμε είναι σημαντικότερη από την επαγγελματική.