Ένα πιάτο φαί..

Tο να βρίσκεσαι πάνω από ένα πιάτο φαί, αν μη τι άλλο είναι βασανιστικό. Ένα σωρό τύψεις σε αρπάζουν απο τα μαλλιά, ο ήχος του διαιτολόγου σε μαστιγώνει με τις εντολές του ασταμάτητα. Ενστικτωδώς κάνεις τους υπολογισμούς σου, 40 θερμίδες το κοτόπουλο, 30 το ρύζι στο σύνολο, κλάπ κλάπ -> μπάμ.. πολλές ! λογίζεται η κούτρα σου. Άλλος ένας υπολογισμός, σαν τους πολλούς που κάνεις καθημερινά, 600 το νοίκι συν 88 τα κοινόχρηστα, πάει ο μήνας και πότε θα ξαναπληρωθώ;;.. Ακόμα δέκα λεπτά μέχρι την δουλειά, στις πέντε σχολάω κατά τις έξι θα είμαι σπίτι. Μια ζωή μέσα στους υπολογισμούς, στις προβλέψεις χρόνου και χρήματος.

Και το μόνο που σου μένει είναι να απολαύσεις ένα πιάτο γεμισμένο με θεάρεστες λιχουδιές. Και το μυαλό, σαν να γυρνάνε αργά τα γρανάζια κάποιου παλιού ρολογιού, αρχίζει να παίρνει στροφές. Χλομιάζεις, παίρνεις μια ανάσα και βουτάς το πιρούνι! Δεν βαριέσαι, δεν πάνε να πνιγούν όλοι τους!

Μέσα στο πιάτο, μια ντομάτα παρέα με λίγο άνηθο και άσπρο μακρύκοκο ρύζι έχει περικυκλώσει το κοτόπουλο, φωνάζοντας του απειλητικά «παραδώσου!». Από τα πλάγια, ξεμυτίζει το ψωμί και με κλεφτές ματιές παρατηρεί την μάχη που εκτυλίσσεται μέσα στο πιάτο, σαν στρατηγός στο λόφο. Ξάφνου ένα θεόρατο μεταλλικό κατασκεύασμα με μυτερές άκρες, κατεβαίνει με δύναμη από τον ουρανό και καρφώνει το κοτόπουλο στο κέντρο. Φωνές θριάμβου από το ρύζι, πανικός από την ντομάτα. «Ευχαριστώ Θεέ!» φωνάζει το ρύζι, η ντομάτα σφίγγεται και γίνεται πιο κόκκινη ακόμα από την χαρά της. Το κοτόπουλο αφήνει μια στερνή φωνή, ένα τελευταίο ρόγχο και αιματοκυλίζει την σάλτσα στο πιάτο. Ένα κομμάτι του κοτόπουλου ανεβαίνει στο ουρανό, μπαίνει στην σπηλιά με τα χίλια δόντια και χάνεται ...

Ανακατεύεται στον ουρανίσκο,διαμελίζεται από δόντια κοφτερά και σαν η βαρύτητα να πήρε τα σκήπτρα απο τον όγκο, αρχίζει να λιώνει και να βυθίζεται μέσα στο λαρύγγι σου.. μια τελευταία κραυγή .. και η κόλαση κάνει την εμφάνιση της.

«Θεσπέσιο το κοτόπουλο με αυτή την σάλτσα» συλλογίζεσαι και σκέφτεσαι, κάποια παιδιά στην Αφρική δεν έχουν να φάνε και εγώ εδώ έχω πάθει γαστρική βουλιμία. «Σε τι κόσμους ζούμε! Θεέ μου!» κάνεις τον σταυρό σου και κόβεις μια γωνιά από το ψωμί, θρυμματίζοντας το σε μια έκταση εκατοστών γύρω του.

Το ρύζι, σαν βλέπει τον στρατηγό να διαμελίζεται και να μοιράζει τα σαρκικά του γύρω, κράζει δυνατά «κράτα στρατηγέ μου!»
«Μην σκιάζεσαι» φωνάζει το ψωμί, σφίγγοντας τα δόντια απο τον πόνο. «Προσπαθεί να μας κάμψει την ψυχολογία, αλλά εγώ αμόλυσα τα κομμάτια μου παντού, να μήν μπορεί να με φάει όλο!»
«Σοφός ο Αρχηγός» φωνάζει η ντομάτα! «Πανούργος» παραμιλάει το ρύζι..

Τι πιο σκληρό σε μία μάχη, από το να αναγκάσεις τον στρατηγό να φάει τους στρατιώτες του. Με μία κίνηση το υπόλοιπο του στρατηγού ψωμιού, σκουπίζει τα απομεινάρια του ρυζιού και τις ντομάτας από το πιάτο που γίνηκε η μάχη..
Τίποτα στο πεδίο της μάχης δεν έχει απομείνει παρά μια ασπρίλα και κάποια ίχνη απο την αιματοβαμμένη σάλτσα του υποχθόνιου κοτόπουλου.

«Σε ευχαριστώ θεέ μου, για το λουκούλλειο γεύμα» παραμιλάς και δένεις τις παλάμες σου ευλαβικά. Σειρά έχει η ξεκούραση μετά από μια τέτοια μεγάλη μάχη.

Μέσα στην ησυχία της νύχτας, το ψωμί φωνάζει στον τελευταίο κόκκο ρυζιού.
«Μην ανυσηχείτε άνδρες μου, ακόμα και εδώ που είμαι την δολιοφθορά μου την έκανα!»
«Τι έκανες αρχηγέ;»
«Του ανέβασα το ζάχαρο..»