Σελίδες

23/2/09

Κάποτε θα 'ρθουν



Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
Πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
Και πως σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Ψέματα λένε...

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
Λογάδες και γραμματικοί
Για να σε πείσουν
Έχε τον νου σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Θα σε πουλήσουν...

Κι όταν θα έρθουν οι καιροί
Που θα 'χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα...

(Από την ταινία ο "Ασυμβίβαστος" του Ανδρέα Θωμόπουλου
Παύλος Σιδηρόπουλος)

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οδυνηρά αληθινό.
Καλημέρα

nkarakasis είπε...

Καλά τα είπες. Καλημέρα,

Ανώνυμος είπε...

...καλή μέρα, Νικόλα. Έχεις νοιώσει κενός, να μή ξέρεις τί να πείς στο φίλο σου ; Έτσι είμαι τώρα...

nkarakasis είπε...

Πολλές φορές Vango, πολλές φορές...
Το κενό το ένιωσα και ξέρεις κάτι;
Όλο το site δείχνει πόσο κενό νιώθω μέσα μου. Τι είναι ο σκεπτικιστής; ανασφαλής, απαισιόδοξος, ροκανίζει τον νου του με τα τετριμένα.. είναι κατάρα vago.. αλλά γλυκιά κατάρα.

Και απαισιόδοξος, αυτός που νιώθει το στομάχι του να σφίγγεται είναι αυτός που έχει ελπίδες.. για το παιδί, για το αύριο, για την ζωή την ίδια.
Όχι ο αναίσθητος, η απαξίωση, το νεκροσέντουκο του νου..
Να΄σαι καλά..

Ανώνυμος είπε...

...άχ, Νικόλα, αυτό το φίλμ με γύρισε 30 χρόνια πίσω, μου θύμισε συγκλονιστικά τα νιάτα μου...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Εγώ πάλι πιστεύω στους ανθρώπους, είμαι σίγουρος θα φυσήξει ζωοφόρος άνεμος και θα διώξει το σύννεφο βλακείας που δημιουργεί η φιλαυτία, η ματαιοδοξία η στολισμένη με φωτάκια, πάθος τσόντας, πλαστικά βυζιά και «στρας» αμερικανίες. «Όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι - ένας κι άλλος ένας - υπάρχει ένα αρνούμαι, στη φυγή, στη λιποταξία, στο θάνατο». Τα παιδιά είναι πολύ πιο δυνατά και σκληρά απ’ ότι νομίζουμε.
Γεια σου και σε σένα “Vango”, να κανονίσουμε καφέ καϊμακλίδικο με φουσκάλες να τα πούμε από κοντά παρέα με τον Κένταυρο.
ΥΣ: Τη ταινία δεν την είδα (ακόμα).

nkarakasis είπε...

Ούτε και εγώ το έχω δει το φιλμ. Αλλά θα ήθελα πολύ..
Και εγώ πιστεύω στο ανθρώπινο στοιχείο. Επίσης πιστεύω ότι πρέπει να πέσει πολύ χαμηλά για να γίνει άνθος. Είναι η ελπίδα μας, ίσως και η μόνη.
vago με πέτυχες σε περίεργη στιγμή, όλα είναι καλά .. !
Και στο καφέ κάποια στιγμή να τα φέρει έτσι ο χρόνος να σας βοηθήσω κοιτάζοντας την υπέροχη φύση - που σε σχέση με εμένα - την έχετε πρόχειρη εκεί.!

Ανώνυμος είπε...

...καλη μέρα και σε σένα, Μιχάλη. Τί κάνει ο μικρός ;...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ο μικρός «Γκόγκος ο Μπάτμαν» είναι μια χαρά και δυο τρομάρες όλοι οι υπόλοιποι. Μόλις γυρίσαμε από το «Τζάμπο» με τα σχετικά αποκριάτικα παιγνίδια. Τον παραλαμβάνει το στεφάνι μου η Ελπίδα που μόλις σχόλασε, (εργάζεται σαν προϊσταμένη στο «Ασκληπιείο» στον άνω Βόλο) για να πάνε στο πάρτι που διοργανώνει ο παιδικός σταθμός. Εγώ θα βοηθήσω στα μαθήματα τον μεσαίου τον Βασιλάκη τον αρνί που πηγαίνει 1η Γυμνασίου. Έχω και τον Ορφέα τον ψηλό που κάνει μεταπτυχιακό στη Μηχανολογία στην Αθήνα. «Άκρη δεν έχει ο ουρανός, αρχή δεν έχει η δύση…και οι υποχρεώσεις.» Εμπρός πατέρας και πίσω τέρας για κλάματα.

Ανώνυμος είπε...

...έλα, Μιχάλη, πρέπει τότε νά 'μαστε κοντά στην ηλικία με μένα μεγαλύτερο. Και τα δικά μου είναι τρία, κόρη, γυιός και γυιός. Άντε να μας ζήσουν. Απο την κόρη έχω και δύο εγγόνια, το Μάριο 7 & τη Δανάη 3,5. Όλοι μένουν & δουλεύουν Αθήνα. Ο δεύτερος παντρεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Όλα καλά...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Τον Απρίλιο θα γίνω 53 ετών. Πολλή μεγάλος για να ζήσω και πολλή μικρός για να πεθάνω. Μετά 31 χρόνια υπηρεσία στην ΠΑ, αξιωματικός στο τμήμα ποιοτικού ελέγχου τα περισσότερα, μηχανολόγος μηχανικός, συνταξιούχος από 22-2-08, μπερδεμένος περιμένω από τη ζωή να μου τραγουδήσει: «επιτέλους έφτασε η αρχή του τέλους και του τέλους η αρχή μου στη καινούργια τη ζωή μου….». Προς το παρόν κοιτάζω τα τραίνα να περνούν και προσπαθώ ν΄ αποφύγω τις αναμνήσεις για να μπορέσουν να έλθουν οι προσδικίες.

nkarakasis είπε...

53 χρονών με 3 παιδιά και συνταξιούχος.. αρχίζω να σε ζηλεύω... μένεις και στον Βόλο.. (Καραίσκος; σου λέει κάτι; στην ΠΑ είναι..)
Και εσύ vago, μια χαρά είσαι 3 παιδιά 2 εγγόνια.. και μια καρδιά, μικρού παιδιού.
Εμένα είναι μικρά ακόμα.. και είμαι και ο μικρότερος της παρέας.. ούτε 40 ...

Η ζωή είναι μπροστά, είναι μια σκάλα πάντα στην κορφή δεν κοιτάς σαν ανεβαίνεις; όχι την βάση.. ποτέ την βάση.

Ανώνυμος είπε...

...λοιπόν, Νικόλα, είσαι γυιός μου στην ηλικία (και σε νοιώθω σα γυιό μου). Κοντεύω τα 65, και άν ''ήμανε'' τσιγγάνος, θά 'ταν κι ο Μιχάλης γυιός μου. Παρεπιπτόντως, οι τσιγγάνοι μου είναι συμπαθέστατοι γιατί κρύβουν μιάν απροσποίητη αθωώτητα, οι δέ ''αρνητικές'' πλευρές της συμπεριφοράς τους είναι εν πολλοίς & αποτέλεσμα της περιθωριοποίησής τους. Άν θέλετε κάτι να μου πείτε επιπλέον το evan44@otenet.gr στη διάθεσή σας. Στο Μιχάλη διακρίνω μιά ποιητική φλέβα. Νικόλα, τα δικά σου πώς είναι. Πάντα χαίρομαι να ακούω για παιδιά, πάντα...