Σελίδες

26/2/09

Γραφή & Χρόνος..



«Γραφή είναι ο χρόνος και ο χρόνος ψεύδεται μέσα στην γραφή.

Μέχρι να τελειώσω αυτή την πρόταση, οι σκέψεις μου θα γίνουν παρελθόν και εσείς θα τις διαβάσετε στο μέλλον μου. Ποτέ ο δικός μου χρόνος δεν θα συμβαδίσει με τον δικό σας. Οι σκέψεις μου γεννήθηκαν και αποτυπώθηκαν τώρα και το δικό μου τώρα είναι παντελώς διαφορετικό από το δικό σας τώρα. Συνεπώς χρησιμοποιώντας μερικές απλές λέξεις, σαν αυτές που χρησιμοποιούμε καθημερινά στην ζωή μας, καταφέρνω το ανέφικτο. Να αποδείξω ότι το παρελθόν και το μέλλον είναι μια κατασκευή, ένας δόλιος μύθος που μπορεί να αποδειχθεί εύκολα χρησιμοποιώντας ένα φτηνό μολύβι και ένα χαρτί Α4.

Εγώ ένας γραφιάς, κατάφερα να εκμηδενίσω την έννοια του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ότι συμβαίνει, συμβαίνει τώρα και ότι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον και στο παρελθόν εξαρτάται από το παρόν το δικό μου...»

- πα πα! Αναφώνησε ο φοιτητής.. Και πότε το έγραψε αυτό ο τρελός; Ρώτησε τον Καθηγητή του, απλώνοντας ένα σαρκαστικό χαμόγελο ..
- Σύμφωνα με τα λεγόμενα του.. τώρα.
- Μα αυτό υπάρχει εδώ και χρόνια!
- Και λοιπόν; Τώρα δεν το διάβασες; Θα άλλαζε κάτι αν το είχε γράψει πριν από δέκα δευτερόλεπτα; Εσύ τώρα το έμαθες..
- Όχι, δεν είναι λογικό αυτό που λέτε .. αν και δεν έχει άδικο σε αυτό που γράφει. Η γραφή έχει αυτό το παράδοξο και ναι, το παρελθόν αποτελείτε από αποφάσεις ή τυχαία γεγονότα του τώρα ...
- Και το μέλλον; Τον ξαναρώτησε ο Καθηγητής ..
- Το μέλλον.. το μέλλον εξαρτάται κατά πολύ απο τις αποφάσεις που θα πάρουμε τώρα.. αλλά υπάρχει και η έκπληξη του αναπάντεχου..
- Στην ζωή ναι, στην γραφή; Όταν διαβάζεις τους Άθλιους είναι δυνατόν στο τέλος να καταντήσεις να διαβάζεις για την πρώτη επίσκεψη του ανθρώπου στο φεγγάρι;
- Μόνο αν σε κάθε σελίδα αλλάζεις το τώρα... αναφώνησε ο φοιτητής και το πρόσωπο του άλλαξε..
- Αν έγραφες μια ιστορία για την χθεσινή σου ημέρα τι θα έγραφες; Υπό ποιο πρίσμα ; ξαναρώτησε ο καθηγητής..
- Θα έγραφα με γνώμονα τις σημερινές μου σκέψεις. Θα έκρινα το παρελθόν με σημερινά κριτήρια ... ξαναείπε σκεπτικός..
- Άρα και το μέλλον πώς θα το έγραφες...;
- Βάση των γνώσεων που έχω σήμερα.. θα φανταζόμουν προεκτάσεις των σημερινών μου γνώσεων ...
- Όμορφα.. τώρα μπορείς να μου γράψεις τι έφαγες χθές ;

Ο φοιτητής, στάθηκε για λίγο, πήρε το μολύβι και άρχιζε να σημειώνει στο χαρτί. Στάθηκε μετά από λίγο το διάβασε και το έδωσε στον καθηγητή, ο οποίος το σήκωσε ψηλά και διάβασε με βροντερή φωνή..

«Χθες έφαγα κάτι πολύ νόστιμα σουβλάκια.. ακόμα και τώρα έχω την γεύση τους στον ουρανίσκο μου...»





22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...Καλη μέρα, Νικόλα. Δέν υπάρχει απάντηση για το χρόνο ή για να το πώ & διαφορετικά, μπορεί να υπάρξουν πλείστες απαντήσεις. Ξεκινάει απο το big bang ; (σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα ισχύουσες θεωρήσεις, που όμως κι αυτές κατα κάποιο τρόπο εγείρουν ερωτήματα τελευταία). Κι άν έχουμε μιά ''κούνια μπέλα'' υπο μορφή φουσκώματος ξεφουσκώματος ; Εδώ υπεισέρχεται & ο παράγων ''σκοτεινή ύλη'', που δέν μπορούν ακόμη να καθορίσουν οι φυσικοί άν είναι σε τέτοια ποσότητα ώστε να προκαλέσει την αέναη ''φούσκωση'' της ''μπάλας'' ή την ''ξεφούσκωσή'' της στο αρχικό σημείο ''μηδέν''. Τί κάνουμε, λοιπόν ; Η δική μου απάντηση είναι προς το παρόν ''απολαμβάνουμε τη συζήτηση'' - Και τα ονόματα των λουλουδιών σου ;...

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ο χρόνος είναι πολύ παράξενη υπόθεση- περίπου τόσο φευγαλέος και δύσκολος να τον σταματήσεις όπως μια συνείδηση σε εγρήγορση. Μοιάζει να ρέει- σαν χείμαρρος που κυλάει ασταμάτητα- αλλά τι είναι αυτό που δημιουργεί τη ροή; Έχουμε την αίσθηση πως το παρόν είναι η μόνη στιγμή του χρόνου που υπάρχει πραγματικά. Το παρελθόν είναι μια σκιώδης μνήμη. Το μέλλον μια αφηρημένη αβεβαιότητα. Οι φυσικοί δεν το βλέπουν έτσι. Το παρόν δεν έχει προνομιακό καθεστώς στις εξισώσεις τους. Ορισμένοι σημερινοί φυσικοί έχουν φτάσει στο σημείο να περιγράφουν το παρόν σαν μια ψευδαίσθηση, προϊόν του νου του παρατηρητή…
Για τους ποιητές, ο χρόνος δεν είναι παρά ψευδαίσθηση. Ακούν το κάρο του με τους τροχούς να πλησιάζει γρήγορα, προσδοκούν να αφήσουν πατημασιές στις άμμους του, εύχονται να υπήρχε περισσότερος ώστε να σταθούν και να κοιτάξουν, τον καλούν να στήσει το καραβάνι του, μόνο για μια μέρα.
Κι εγώ κι περισσότεροι, ανθρωπάκια κοινά και θλιβερά πολύ, τον χάνουμε, τον ξοδεύουμε, τον μακραίνουμε, τον σπαταλούμε, τον σκοτώνουμε.Συγνώμη...

nkarakasis είπε...

Μιχάλη τα είπες πολύ ωραία,
δύσκολο θέμα έβαλα ε;
Δυστυχώς η δουλειά με πιέζει, θα επανέλθω αργότερα γιατί είναι πολύ σημαντικά αυτά που μου αναφέρατε..

Ανώνυμος είπε...

...Νικόλα, Μιχάλη, μ' άρεσε & σας το στέλνω

''Η παρούσα στιγμή
Ένας Ιάπωνας πολεμιστής αιχμαλωτίστηκε από τους εχθρούς και φυλακίστηκε. Εκείνη τη νύχτα, δε μπορούσε να κοιμηθεί, φοβούμενος ότι την επόμενη μέρα ίσως να τον ανακρίνουν, θα τον βασανίσουν και τελικά τον εκτελέσουν. Μα, εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε τα λόγια του ζεν δασκάλου του:
«Το αύριο δεν είναι πραγματικό. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η μόνη πραγματικότητα είναι το τώρα».
Θυμούμενος αυτά τα λόγια, γαλήνεψε και κοιμήθηκε.

Αναρτήθηκε από Το παιδί της πλατείας στις 8:01 πμ 3 σχόλια Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση ''

είδες ; άλλη μιά θεώρηση του χρόνου.

Κι άν πάμε πίσω στους δικούς μας & ιδιαίτερα στον Επίκουρο, πολλά θα θαυμάσουμε για το ελεύθερο πνεύμα τους...

nkarakasis είπε...

Σε αυτά που λέτε έχετε απόλυτο δίκιο. Αυτά που έγραψα τα σκεφτόμουν κάποιες μέρες τώρα και είπα να τα κάνω διήγημα.. καθότι μόνο έτσι μπορώ να εκφράσω και τις θέσεις αλλά και τις αντιθέσεις σε ένα σκεπτικό μου.
Δεν ξέρω αν οι φυσικοί απορρίπτουν το παρόν, λογικά όμως μόνο το παρόν είναι υπαρκτό. Το μέλλον μας εξαρτάται από το παρόν μας και από το παρόν κάποιας άλλης κατάστασης ή ανθρώπου. Αν κάποιος αποφασίσει στο παρόν του να με σκοτώσει, τότε το μέλλον μου εξαρτάτε από την δικιά του παρούσα απόφαση κοκ. Το παρελθόν είναι τα πεπραγμένα, αλλά τα σκεφτόμαστε με τα σημερινά μυαλά άρα η κρίση τους/ η σημαντικότητα τους πάλι γίνεται με τα σημερινά δεδομένα. Συνεπώς παρόν και πάλι παρόν.
Καλά τα είπε το Ζεν, είναι ένας τρόπος θρησκευτικό-φιλοσοφικός για να επιβιώσει κανείς γαλήνια. Το ίδιο γράφει και η Παλαιά Διαθήκη ω την σύμπτωση.
Ποιος είσαι; τον ρωτάνε τον Θεό και αυτός απαντάει.
Πείτε ότι είμαι το ΩΝ το τώρα μια ατελής πράξη, μια πράξη σε εξέλιξη. Άρα παρόν ..
Μιχάλη ποιητικά το είδα και εγώ και ο τρόπος περιγραφής σου είναι εξαίσιος, πάλεψε το νομίζω ότι υπάρχει χρυσός εκεί μέσα.. ο πόνος, η σκέψη είναι το τόξο του ποιητή να ξέρεις..
Vago Παυλίνα και Απόλλωνας, τα καμάρια μου..!
Να ΄στε καλά που είστε εδώ και οι δύο.. (τα κεφάλια μέσα..)

nkarakasis είπε...

Πρέπει όμως να πω, γιατί επικεντρώθηκα ότι ο γραφιάς έχει την δύναμη του χρόνου και όχι ο προφορικός λόγος.
Αν αυτό το κείμενο που έγραψα, δεν το διαβάζατε αλλά σας το έκανα απαγγελία εκ του σύνεγγυς, τότε όλοι μαζί θα είχαμε το ίδιο μέλλον και παρελθόν και παρόν. Ενώ τώρα που εγώ το έγραψα και εσείς το διαβάσατε, ο καθένας είχε το δικό του τώρα. Αυτό ήταν το παράδοξο που σκέφτηκα και αποφάσισα να μεταφέρω...
Φυσικά το σκέφτομαι ακόμα το παράδοξο..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Εγώ καλοί μου φίλοι δεν είμαι ποιητής. Σπούδασα τις μηχανές που ανασταίνονται μέσα από τα μαθηματικά και τους αιώνιους νόμους της φυσικής. Αντιλήφθηκα τον χωρόχρονο προσπαθώντας να βουλώσω τ’ αυτιά μου και ν΄ αφήσω έξω το θόρυβο απ’ τις πρέσες και τα ψαλίδια , τις φωνές των εργατών που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα ντουβάρια της παράγκας που μεγάλωσα απ’ το διπλανό εργοστάσιο ηλεκτρικών καλοριφέρ «ΛΑΒΑ» για να διαβάσω. Η κατανόηση των αριθμών αποτέλεσμα της στρέβλωσης του χωροχρόνου, το μπέρδεμα της νύχτας με τη μέρα, το χρονικό ασύμβατο και η ασυμβίβαστη επιθυμία να φύγω από εκεί. Και μετά ο στρατός, ευθεία γραμμή ο χρόνος, άνυσμα μ’ αρχή και τέλος, κι εγώ σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα, το πολυτεχνείο και ο Βολτέρος, «Το πεπρωμένο» Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλο, αφού αυτός είναι το μέτρο της αιωνιότητας. Τίποτα δεν είναι πιο μικρό αφού δε φτάνει για τα σχέδιά μας. Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ γι’ αυτόν που περιμένει, για τον άρρωστο που πονάει. Τίποτα δεν είναι πιο σύντομο γι’ αυτόν που είναι ευτυχισμένος. Εκτείνεται μέχρι το άπειρο σιγά – σιγά. Όλοι οι άνθρωποι τον παραμελούν και όλοι λυπούνται για την απώλειά του. Τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτόν. Μας κάνει να ξεχνάμε ότι είναι ανάξιο για το μέλλον ενώ χαρίζει την αθανασία στα άξια ! ”
Οικογενειάρχης τεχνοκράτης, πήδηξα μέσα στη διάσταση της παραζάλης του. Ο ανθρωπόμορφος χρόνος, η γείωση στην ματαιοδοξία της αιωνιότητας, η αίσθηση της θνητότητας του ανθρώπινου όντως. Ανεμόμυλοι που «αλέθουνε το χρόνο μας» ωθούν να φύγουν τα χρόνια για να ‘ρθει τι; Ως αδειούχος εξόριστος διαπίστωσα ότι ο «κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χρόνο» που τον φυλάει «σ΄ ένα συρτάρι σιωπής».
Τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΑ που τον δημιουργεί η ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ ολοκλήρωσης μιας κατάστασης. Ο χρόνος είναι εσωτερική υποκειμενική αίσθηση της συγκριτικής διαδικασίας σκέψης του ανθρώπινου εγκεφάλου, η 7η αίσθηση, (6η αίσθηση είναι η ισορροπία- βαρύτητα). Είναι η σύγκριση κινήσεων (σχετικότητα) με την επιθυμία κατνόησής της μέσα στο (βιολογικό κομπιούτερ) μυαλό του ανθρώπου που επιρεάζεται από τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα (περιστροφή της γης, τους χτύπους της καρδιάς και γενικά τους βιολογικούς ρυθμούς διαδικασίας κλπ.) Δεν υπάρχει υπερφυσικό, μόνον άγνωστο.
Δεν υπάρχει ΧΡΟΝΟΣ, ΜΟΝΟΝ η ταχύτητα ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ και η αναμονή ολοκλήρωσης της επιθυμίας, δημιουργεί την ένια του χρόνου. Ο χρόνος είναι η έβδομη (7η) αίσθηση του ανθρώπου, είναι η διαδικασία που απαιτείται για την πραγμάτωση όσων σκεπτόμαστε.

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

ΣΟΦΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ... ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟ...

Ανώνυμος είπε...

...είναι και όπως το περιγράφει ο Μιχάλης. Δέν έχει σημασία πως το κατανοούμε & πόσο αλλά το ότι προσπαθούμε & επικοινωνούμε. Μου άρεσε το Παυλίνα, Νικόλα, αλλά το Απόλλων είναι ''θε'ι'κό'' γιατί με πάει πίσω στο φώς το αρχέγονο, που οι σοφοί μας προπάτορες το περιέγραψαν τόσο όμορφα. Σάν ήμουνα μικρός ξετρελενόμουνα να διαβάζω την ελληνική μυθολογία, Τώρα όμως νομίζω ότι κάτι έχω καταλάβει περισσότερο για τον τρόπο σκέψης τους...

nkarakasis είπε...

Μιχάλη χείμαρρος.
Δεν ξέρω αν πρέπει να συμφωνήσω στις 2 τελευταίες αισθήσεις. Ισορροπία και Χρόνος. Δεν θα έλεγα τον χρόνο αίσθηση..
αίσθηση είναι κάτι που εισάγουμε στον οργανισμό μας. Ο χρόνος ζει παράλληλα με εμάς και συνεχίζεται ακόμα και αν εμείς "τελειώσουμε.." θέλει σκέψη αυτό που είπες..

Καλοί οι αρχαίοι vago και όχι μόνο καλοί - άξιοι θα έλεγα- αλλά δεν πρέπει να κολλάμε εκεί. Ο άνθρωπος και οι σκέψεις προχώρησαν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η φιλοσοφία, η σκέψη έμεινε εκεί .. ήταν η ζύμη των νεώτερων αλλά πλέον έχουμε πολύ περισσότερα και πιο σημαντικά να πούμε από εκείνους.. εξέλιξη..
Καλημέρα σε όλους

Ανώνυμος είπε...

οσο το παρον μου δεν μπορει να μου προκαλεσει το ενδιαφερον και να με προσηλωσει εγω αφηνω το μυαλο μου να κανει παρανομα ταξιδια στο χρονο..Του επιτρεπω να γυρναει στο παρελθον αναζωογονωντας ολες μου τις μνημες.Καθε ευχαριστη αναμνηση μου ξυπναει το παθος να τη βιωσω για ακομα μια φορα μεσα απο τη φαντασια μου.Οταν ομως αυτα που θυμαμαι ειναι δυσαρεστα και μου προκαλουν μοναχα απογοητευση,για την οποια αλλεσ φορες ευθυνομαι εγω καλλεσ η μοιρα,που συνεχιζω να μην μπορω να αποφυγω,κανω μικρες παρεμβασεις στα γεγονοτα..μηπως και λυτρωθω μεσα απ'το νοητο μου ταξιδι..ομως ειναι ματαιο!Απεγνωσμενη παιρνω τα προσωπα και στοιχεια απ'τις καταστασεις αυτων των αναμνησεων,τα στριμωχνω στις αποσκευες μου και τα μεταφερω στο μελλον.Ονειρευομαι πως το πεπρωμενο τα εφερε ξανα μπροστα μου και εδωσε την ευκαιρια και στους δυο μας να επανορθωσουμε..
Καποιος θορυβος ξαφνικα με επαναφερει στην πραγματοκοτητα,το ταραγμενο βλεμμα μου συνανταει το ρολοι..ειναι μολις μερικα λεπτα!Εγω βιωσα μεσα μου τοσα γεγονοτα,τοσα συναισθηματα,πονεσα και προσπαθησα να βρω την ευτυχια..κι ο λεπτοδεικτης μολις που εχει μετακινηθει απ'τη στιγμη που βυθιστηκα!Αραγε ο τροπος που ξοδεψα αυτα τα λεπτα ηταν ευστοχος η ηταν μια ανουσια σπαταλη;

nkarakasis είπε...

Σπατάλη χρόνου ο απολογισμός του ανθρώπου; Μια απόφαση, μια σκέψη, ένα συναίσθημα είναι μια σύνθετη διαδικασία που εξαρτάται από τις εμπειρίες σου. Και εμπειρίες είναι το παρελθόν.

Η ερώτηση είναι άλλη όμως. Τι κερδίζει κανείς όταν βασανίζει τον εαυτό του με παρελθοντολογίες; Τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να χαλάει και το τώρα. Και το τώρα αναπόφευκτα θα πάει στο παρελθόν.
Αέναος κύκλος ..

Το παρελθόν είναι παρελθόν και μπορεί να γίνει ωραίο παρελθόν σαν φτιάξεις το τώρα!

Ανώνυμος είπε...

σ αυτο τον κυκλο κλεινω τον εαυτο μου σκοπιμως αλλα υποσυνειδητα..οφειλω να ομολογησω πως τοπαρον μου δεν ειναι ασχημο απλα πνιγεται με χιλιαδες πραγματα απ τα οποια ελαχιστα με γεμιζουν.Η καταρα στο γεγονος αυτο ειναι πως αποτελουν υποχρεωσεις μου και δεν μπορω να τα αποφυγω.επιτρεποντας στο μυαλο μου να αλητευει στο παρελθον δινω μια μικρη αναβολη σ αυτα που πρεπει να κανω,ναρκωνω τον εαυτο μου με τα συναισθηματα που ενιωσα τοτε και με το παθος της αναζητησης και δεν συνειδητοποιω το αγχος και την ενοχη που θα μου προκαλουσε σε διαφορετικη περιπτωση κατι τετοιο.Αισθανομαι πως ολα περνουν πολυ γρηγορα..τα δυσκολα με προσπερνουν με ευκολια,κρατωντας με πιστη συναγωνιστρια,προσπαθωντας να ταφτασω..και τα ευχαριστα με αφηνουν κι αυτα πριν προλαβω να τ απολαυσω,δινοντας μου ομως λιγη ακομα δυναμη για να συνεχισω..

nkarakasis είπε...

Είσαι ένας σύγχρονος άνθρωπος σε μια σύγχρονη πόλη. Μην νομίζεις όλοι τα ζούμε αυτά, ξαπλώνουμε κάποιες στιγμές στις αναμνήσεις για να αποφύγουμε το τώρα που μας πνίγει με χιλιάδες άχρηστα πράγματα.
Πρέπει όμως να ξέρουμε πότε κλείνει η πόρτα στο σπίτι, από που κλείνει η τηλεόραση και τι είναι αυτό που μας προκαλεί διανοητικό πυρετό και σμιλεύει την αισθαντικότητα και αισθητική μας..

Ανώνυμος είπε...

υποθετω πως θα καταλαγιασει αυτο που αισθανομαι..πιθανως να εχει σιωπηλη ευθυνη η ηλικια μου,πιστευω πως ειναι ενας παραγοντας που επιδεινωνει αυτο το συναισθημα.πρεπει να βρω την ηρεμια μεσα μου και οχι γυρω μου,ισως αυτο ειναι το λαθος που κανω και δυσκολευομαι να το αντιμετωπισω!

nkarakasis είπε...

Επίτρεψέ μου να σε διασκεδάσω με αυτό

http://sokinfun.blogspot.com/2008/11/blog-post_05.html

ησυχία. Έσω και μετά έξω..
μετά δες αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=HvUSC4kOBHc
Χάρηκα που ήρθες και πάλι και ελπίζω τα παραπάνω να σου φανούν χρήσιμα.

Ανώνυμος είπε...

θα σου επιτρεψω το απογευματακι που θα χω ελευθερο χρονο και θα σου πω εντυπωσεις!Σ ευχαριστω πολυ!

Ανώνυμος είπε...

Η ιστορια ειναι φανταστικη!Αν και φιλοδοξω να ακολουθησω το επαγγελμα του κτηνιατρου και με βαζεις σε σκεψεις!Το video δεν καταφερα να το δω,γραφει πως δεν ειναι διαθεσιμο..Σ ευχαριστω παρα πολυ παντως!

Unknown είπε...

Για τον /την ανωνυμος
# στο ίδιο ποτάμι δεν θα μπείς ποτέ ξανα # Ηράκλειτος
Αυτά που αναμασάς απο το παρελθόν σου, τα αναμασάς -σύγνώμη για την εκφραση αλλα αυτό κάνεις- σήμερα, με τίς σημερινες συνθήκες και τίς μέχρι σήμερα εμπειρίες σου, ΑΡΑ δεν τα θυμάσαι οπως ήταν, αλλα χρωματισμένα με αυτά που θα ήθελες να είναι, ΑΡΑ τα ονειρευεσαι!
Για τον Νικο
Το θέμα του χρόνου δεν το έχουν λύσει ούτε φιλοσοφοι, ούτε φυσικοι.
Σκέψου οτι βρήσκεσαι στο πεζούλι της ταράτσας ενος ουρανοξύστη. Θα φοβάσαι σίγουρα οτι θα πέσεις κάτω. Γιατί αραγε;;;
Γιατί απο μικρός έμαθες οτι απο ψηλά πέφτεις (παρελθόν) και φαντάζεσαι (μέλλον) οτι θα συμβεί και τώρα το ίδιο.
Πως σου φαίνεται, αν δεν σκεφτόσουν, δεν είχες αυτό το τεράστιο κομπιουτερ που λέγεται εγκεφαλος, θα φοβόσουν;;;
Σιγουρα οχι. Αυτός ειναι ο χρονος , ενα συνοθυλευμα γνώσεων και φαντασίας!! Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάν, εφευρεση δική μας ειναι, ιδιαίτερα αυθαίρετη!!
Την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Αυτο μαλλον το κανω σκοπιμως..οταν δεν με ικανοποιουν τα γεγονοτα ως ειχαν βαζω προσωπικες πινελιες..!Αναμασω(δεν χρειαζοταν συγγνωμη,το βρηκα περιγραφικοτατο γι αυτο που κανω)το παρελθον σε περιοδους που δεν αισθανομαι ψυχολογικα καλα,ως αμυνα απεναντι στο παρον μου,που για διαφορους λογους δεν εχω ιδιατερη προθυμια να το ζησω..μεσα σ ενα σχετικα συντομο χρονικο διαστημα το εχω ξεπερασει και επανερχομαι στις ισορροπιες μου.Εξ αλλου τα ονειρα(οταν δεν ειναι μονιμη κατασταση)ειναι πολυ ομορφα!

Να χαιρεστε το υιο σας,πρεπει να ειστε πολυ περηφανη..κι απ οτι καταλαβαινω η προσωπικοτητα του απορρεει σ εναν αξιολογο βαθμο απο σας..ευχαριστω για το σχολιο,ειλικρινα..

nkarakasis είπε...

βλέπω γνωριστήκατε,
ναι η μητέρα μου "φταίει" για τον τρόπο που σκέφτομαι, αυτή με μεγάλωσε και την υπεραγαπω.

να πω κάτι και εγώ εδώ, μπορεί να είναι άσχετο.

Αντιγράφω από το νέο μου βιβλίο όπου ψάχνω να βρω το σημαντικό της ζωής..

[..Επιπλέουμε μέσα σε σωλήνα γεμάτο νερό. Την μια στιγμή κολυμπάμε στην μία άκρη όπου κατοικεί ο φόβος, την άλλη κολυμπάμε απέναντι όπου είναι η αγάπη, ξανά πάλι πίσω στην λογική και ξανά στο συναίσθημα, ξανά στην αλήθεια και ξανά στο ψέμα. Ένα ατέρμονο ταξίδι μέσα στις αντιθέσεις που σκοπό έχει την σταθεροποίηση μας στο πάλκο της ζωής. Πάντα θα γέρνουμε, γιατί κινούμαστε, πάντα θα είμαστε αλλού γιατί κολυμπάμε συνεχώς..
Αν τα πάντα ρει, γιατί εμείς να είμαστε στάσιμοι;
Αφού δεν είμαστε στάσιμοι, έχει σημασία που είμαστε; Ή που θα είμαστε; Το τέλος ενός ταξιδιού δεν μπορεί παρά να είναι η αρχή του επόμενου..
Συνεπώς σημαντικό είναι να κινούμαστε, όχι που βρισκόμαστε ή που θα βρεθούμε και σημαντικός ο κολυμβητής της ζωής..

Ο χρόνος είναι το νερό του σωλήνα, άπιαστος, ιαματικός και ατελείωτος ..

Και εμείς μια απειροελάχιστη κουκίδα σε ένα ατέρμονο, δημιουργικό και αέναο σύμπαν με άπειρες μεταλλάξεις..]

μην νομίζεις ότι το έγραψα τώρα - copy paste..
να 'σαι πάντα ευτυχισμένη.

Ανώνυμος είπε...

Ειναι παρα παρα πολυ ομορφο!Μακαρι να πανε ολα καλα και να μου δοθει η ευκαιρια να το διαβασω καποτε..Με τιμησε που μου εδωσες την ευκαιρια να διαβασω αυτο το αποσπασμα..
Ειμαι σιγουρη πως η μητερα σου,αν κρινω απο τα λογια της,ειναι πολυ περηφανη για σενα και οχι αδικως..
Σ ευχαριστω για την ευχη σου,ευχομαι το ιδιο και σε σενα..με συγκινησες..
Καμια φορα σκεφτομαι πως ισως σου περναει απ το μυαλο πως τα καλα μου λογια ειναι απλως θεμα χαρακτηρα και δεν ειναι αποτελεσμα της κρισης μου(ειναι μια σκεψη που σε αντιστοιχη θεση κανω συχνα).Ομως να ξερεις πως δεν ειναι ετσι και οπως τωρα εκδηλωνω την ευχαριστηση μου,σε αντιθετη στιγμη(αν αυτο θεωρω σωστο)θα εκφρασω τη δυσαρεσκεια μου..Σου ειμαι ευγνωμων για την καλη παρεα..