Σελίδες

7/3/09

Είναι δώδεκα η ώρα



Είναι δώδεκα η ώρα
Είν' η ώρα των τρελών
Κάπου θα σε συναντήσω
Κάπου θα σε βρω

Στα κελιά τους οι ανθρώποι
ύπνο κάνουν ελαφρό
Ειν΄ ελεύθεροι οι δρόμοι
για κυνηγητό

Είναι δώδεκα η ώρα
Είν' ώρα των τρελών
βραχνό γέλιο αν ακούσεις
κλείσε το ρολό

Λύκε -λύκε μου καλέ μου
Λύκε -λύκε μου είσ' εδώ
Βγαίνω από τη φωλιά μου
και σε κυνηγώ

Λύκε -λύκε μου καλέ μου
Λύκε -λύκε μου είσ' εδώ
Είσαι η μόνη μου ελπίδα
Και σ' ακολουθώ

Όμορφο μου προβατάκι
Τι γυρεύεις μες το δρόμο
Είμαστε' όλοι μπερδεμένοι
Στο δικό του νόμο

Δόντια βγάζουνε τα αστέρια
Νύχια φύτρωσαν στους δρόμους
Ξέφρενη η νύχτα παίζει
κλέφτες κι αστυνόμους

Όταν πέφτει το σκοτάδι
Βγαίνει ο λύκος στην πλατεία
Στη χαμένη πολιτεία
Και ζητά τροφή

Κλειδωμένα είναι τα αρνάκια
Ζαχαρένιο το κλειδί
Κάτι απόμερα παγκάκια
Θάμνοι και σιωπή

Λύκε -- λύκε μου καλέ μου
Λύκε- λύκε είσαι εκεί
Είν η άγρια πλευρά σου
που με συγκινεί

2 σχόλια:

Μιχάλης Ρ. είπε...

Έζησα πολλά χρόνια τη ζωή της νυχτερίδας. Μετά τη δουλειά ύπνο, ξυπνούσα τα μεσάνυχτα για να ζήσω το ρόλο του κυνηγού μπερδεμένων ονείρων μέχρι το πρωί και μετά κατευθείαν στη δουλειά. Τώρα που το σκέφτομαι δεν υπήρξα, τουλάχιστον συνειδητά, λύκος και δεν με γοήτευσαν τα αρνιά για καμιά τους χάρη. Ο λύκος κυνηγά από ένστικτο για να ζήσει και το αρνί για να το φάνε. Εγώ υπήρξα «νυχτερινός επισκέπτης» και καταγωγέας για να καλύψω την αρρωστημένη ματαιοδοξία μου και να ξεπεράσω τα προβλήματα που δημιουργούσα τη μέρα απ’ την αδυναμία μου να χειριστώ καταστάσεις καθημερινότητας που βλακοειδώς υποτιμούσα και απέφευγα. Ευτυχώς μεγάλωσα και ισορρόπησα ανάμεσα στην ευλογημένη καθημερινότητα και στην ονειροπόλα νύχτα. Για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρος, δεν μπορείς να ψάχνεις τη νύχτα το σύντροφο για να ζήσεις μαζί του τις μέρες σου τις καθημερινές.
Συμπέρασμα άσχετο για γνωστούς και αγνώστους:
«Aν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις» Καλημέρα!!!

nkarakasis είπε...

Σωστό το ρητό σου Μιχάλη.
Όλα έχουν την χάρη τους όμως. Και η νύχτα είναι μια άλλη μέρα. Σαν να σταματάς την πίεση της καθημερινότητας και να αμολάς τον εαυτό σου σε άλλους κόσμους. Καθαρά δικούς σου. Η ισορροπία είναι πάντα το ζητούμενο, αλλά..
Καλημέρα, από την ηλιόλουστη (για πόσο?) Αθήνα!!