Σελίδες

21/3/09

Τι να είναι αυτό...




Φύλλα που θροίζουν, μια μικρή φωτιά να ζεσταίνει τις ανάσες μας και εμείς οι δύο ξεχασμένοι σε μια άκρη του παραδείσου, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
Καμιά φορά αναρωτιέσαι, πέφτεις στο πλάι, μαζεύεις τα μαλλιά από έβενο πίσω και με ρωτάς «τι να είναι αυτό που ανασαίνει από πίσω από όλα αυτά;» και απάντηση δεν δίνω. Δεν έχω και δεν δίνω. Μόνο ένα πράγμα ξέρω και μπορώ να μοιραστώ.

Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά ζεστή και ναι, να σε βλέπω να ανασαίνεις άνετα μέσα στον καμβά του ζωγράφου, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του μωσαϊκού.. Και η μουσική που χορεύει τις αισθήσεις σου, είναι η ανάσα του ζωγράφου, η θαμπάδα, το προπέτασμα της σοφίας, η εναρμόνιση των πάντων..

Αυτό μόνο έχω να σου πω και το μοιράζομαι. Ξέρω είναι λίγο, αλλά είναι τα πάντα.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολυ τρυφερο κλιμα..με μια γλυκεια μαγεια να αιωρειται στην ατμοσφαιρα,που συχνα με κανει να αναρωτιεμαι ποσο μπορει να κρατηθει ζωντανη στην πραγματικοτητα

nkarakasis είπε...

"Αυτό μόνο έχω να σου πω και το μοιράζομαι. Ξέρω είναι λίγο, αλλά είναι τα πάντα."

ΟΧΙ δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι το όνειρο, που είναι τα πάντα.
Επίσης αυτό που υπάρχει είναι οι σκέψεις.
Τι είναι αυτό που ανασαίνει πίσω από αυτά;
Μην είναι ο ήχος, ο συνδετικός κρίκος όλων;
σκέψεις,όνειρα και ένα ζωγράφος;
ο Σπαθάρης που κινεί τις μαριονέτες;
να η μαγεία που ανέφερες..

Ανώνυμος είπε...

Εχεις δικιο..η μαγεια στην πραγματικοτητα μπορει να αναδυεται μεσα απο τα ονειρα..και εκεινα γινονται γλυκα,απαλα,εθιστικα σε βαθμο που μπορουν να γινουν μικρες αιθουσες βασανιστηριων..κι αν επιστρεψω στο "παραμυθι" και σε τοποθετησω στη θεση του σπαθαρη θα νιωσω την αναγκη να σου πω ενα ακομα ευχαριστω..για την πνοη μαγειας που μου προσφερες χωρις συνεπειες καθως ειχε δραπετευσει απ τη ζωη..

nkarakasis είπε...

:) ευχαριστώ,
illusion is the only reality ...

Ανώνυμος είπε...

λες,ε?πιθανως..σιγουρα παντως η πλανη μας ειναι η μονη πραγματικοτητα του εαυτου μας..!Πλανευτρα δεν αποκαλουμε τη ζωη,αλλωστε?

Μιχάλης Ρ. είπε...

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…
ΠΣΚ αφιερωμένο στη ποίηση και στην καψούρα. Απο αύριο πάλι...

Ανώνυμος είπε...

τυχερες ειναι η ποιηση και η καψουρα!πολυ ομορφο!

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

πολύ όμορφο και αυτό που έγραψες...

nkarakasis είπε...

Ευχαριστώ Εύη μου,
Μιχάλη ωραία το αφιέρωσες το ΠΣΚ, μας βαραίνουν τα μαχαιρώματα αλλά πρέπει να υπερβούμε λίγο αυτήν την ανακλαστική μιζέρια - με την καλή έννοια - του σαρκοβόρου εαυτού μας. Να βλέπουμε την γλύκα δηλαδή και στα ασήμαντα. είναι απλώς μια θετική σκέψη..

Καλησπέρα ανώνυμη με τις επώνυμες σκέψεις..!!

pavlina είπε...

Καλησπέρα Νικόλα,
Πάρα πολύ όμορφο, γλυκό και τρυφερό...
Με μάγεψες πάλι!!!

nkarakasis είπε...

Σώπα βρε, ευχαριστώ..

Ανώνυμος είπε...

σ ευχαριστω πολυ!!!δεν υπαρχει μεγαλυτερη τιμη απ αυτη που σου χαριζει ενας ανθρωπος που εκτιμεις(τουλαχιστον στα πλαισια που μπορεις να τον γνωριζεις)οταν σου προσφερει εναν καλο λογο!σ ευχαριστω και παλι!