Σελίδες

8/3/09

Fly me to the humanity..



Άνθρωποι μωροί, απόλυτα αφοσιωμένοι σε ένα πιάτο φαγητό και μια κόκα κόλα. Μόνο έτσι μπορώ να τους δω με τα 4.000 μάτια μου. Σαν γελάνε χαρούμενα, πάνω από ένα πλαστικό μπιφτέκι, -ω, μην νομίζετε το έχω δαγκώσει είναι σίγουρα πλαστικό- και ρουφάνε την κοκα-κόλα με μανία λες και την έχει δαγκώσει φίδι και πρέπει να της βγάλουν το δηλητήριο.

Τους παρατηρώ για ώρες, παλιά μάλιστα πήγαινα κοντά τους, κανείς δεν με κοίταγε αλλά, να, τα φτερά μου κάνουν θόρυβο και με άκουγαν με αποτέλεσμα να πετάει το χέρι τους ασυναίσθητα δεξιά και αριστερά. Είχα μια θεία, έτσι την έχασα από την ατυχία μια μεγάλης μυγοσκοτώστρας. Είναι γνωστό ότι είμαστε γρήγορες σαν τον άνεμο, όπως γνωστό είναι ότι η ατυχία δεν είναι μόνο ανθρώπινη κατάσταση. Έχουμε και εμείς τις άτυχες στιγμές μας. Σε μια τέτοια έχασα την θεία μου. Μια άτυχη στιγμή, που κόλλησαν τα φτερά της στην πλάτη.. αλλά αρκετά με αυτήν. Ούτως η άλλως δεν την συμπάθησα ποτέ πολύ.

Βγήκα έξω από το εστιατόριο, ήταν εξάλλου βαρετό να βλέπεις τα δίποδα να κάνουν όλοι το ίδιο πράγμα. Άσε τις φωνές τους που μέχρι το ταβάνι έφταναν, έπρεπε να βγω έξω να πάρω αέρα. Περίμενα υπομονετικά να ανοίξει η πόρτα και με το πρώτο παγωμένο αέρα που έλουσε τα φτερά μου, βγήκα με αργές κινήσεις στο φώς. Κάθε φορά μου αρέσει να βγαίνω έτσι, αργά και απολαυστικά. Νιώθω σαν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό που πρέπει να κάνει εντύπωση φεύγοντας. Δεν έχει σημασία.

Κάτω αριστερά, στο δρόμο υπήρχαν δύο μεγάλοι κάδοι σκουπιδιών. Το καλύτερο και το μεγαλύτερο ταχυφαγείο για πλάσματα σαν εμένα. Χωρίς ανθρώπους, χωρίς κάποιον να σε διώξει με το ανόητο χέρι του. Αρκεί να έχεις λίγη τύχη και κάποιος θα έχει πετάξει λίγο από το .. hamburger το λένε αυτό το άθλιο πράγμα; Αυτό. Θα κάτσω πάνω σε ένα τέτοιο και θα περιδρομιάσω. Ω το να είσαι μύγα έχει και τα καλά της. Κάποιοι ίσως να μας βλέπουν σαν μαύρα άχρηστα πλάσματα, - ίσως και κάποια να είμαστε, δεν λέω – αλλά αν δεν ήμασταν εμείς .. δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα τι θα είχε αλλάξει. Να! Δεν θα έτρωγε κανείς αυτό το παρατημένο σάντουιτς!
Πλησίασα, οι μυρουδιές ήταν εξαίσιες, το καπάκι ορθάνοιχτο με καλούσε σε γεύμα τεσσάρων αστέρων. Κοίταξα στο έδαφος, μια μικρή λακκούβα από καθάριο νερό – περίπου – εκεί θα πλυθώ και θα δροσιστώ, μόλις φάω το γεύμα που τόσο γλυκά ορέγομαι. Δύο τεράστιοι μεγάλοι κάδοι σκουπιδιών, πράσινοι, ο ένας δίπλα στον άλλο.. και με τα καπάκια ανοιχτά! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη για μια μύγα.
Τα επόμενα βήματα μου, έγιναν μηχανικά, ανακλαστικά. Τα φτερά μου ζουζούνισαν και έπεσα με ορμή μέσα στον πρώτο κάδο.

Ένας ήχος από τα τοιχώματα, σαν κάτι να κλώτσαγε τον πράσινο κάδο στο πλάι του. Περιέργεια. Πέταξα πιο πάνω και είδα. Μια γριά – μάλλον γριά πρέπει να ήταν – ξαπλωμένη ανάμεσα στους δύο κάδους, με το πρόσωπο στην γη και τα χέρια ακούμπαγαν στο πεζοδρόμιο σε στάση προσευχής. Τα ρούχα της σκισμένα, βρώμικα, θαρρείς είχε μπει σε μηχανή αλωνίσματος και τα είχε κάνει κομμάτια. Ήχος δεν ακουγόταν, μόνη ακτίνα ζωής το ένα πόδι που σάλευε δεξιά και αριστερά και χτύπαγε τον κάδο. Στην άκρη των δαχτύλων της ένα μικρό πλαστικό ποτηράκι, σαν αυτά που πίνανε τα δίποδα κόκα-κόλα μέσα στο ταχυφαγείο. Έστησα αυτί προσεκτικά. Άκουσα μια ανάσα, βαριά, ρόγχος θανάτου, αγκαλιά με την τελευταία λέξη. Μάντεψα μέσα από τα ρούχα της. Κενό, σάρκα βαριάς μυρουδιάς, πεθαμένη, κολλημένη με τα υφάσματα που πιθανόν είχαν χρόνια να βγουν. Ένιωσα ένα σφίξιμο. Και τι μπορούσα να κάνω, μια μύγα μικρή με 4,000 μάτια. Άχρηστη για την ανθρωπότητα, αυτή την υψηλή την κραυγαλέα κοινωνία που καταλήγει τους ανθρώπους της σε αυτόν τον δρόμο. Με τα χέρια σε στάση προσευχής.

Να ζουζουνίσω, μόνος ήχος που μου έδωσε ο Θεός. Πέρασε ο πρώτος περαστικός, σχεδόν έπεσα πάνω στη μούρη του αναγκάζοντας τον να κοιτάξει χαμηλά. Είδε. Και έφυγε χωρίς να αλλάξει ρυθμό η καρδιά του. Πέρασε και μια κυρία με ένα παιδάκι στο χέρι. Το παιδί κοίταξε απορημένο. Πόσες σκέψεις να τον μαστίγωσαν. Έβαλε το χέρι στην τσέπη, θα έβγαζε φαγητό πρόσμενα. Είδα την άκρη ενός nintendo , το ξαναέβαλε βιαστικά και το βήμα της κυρίας επιτάχυνε πιο γρήγορα ανεβάζοντας το κεφάλι στον ουρανό. Εκεί που ανήκει η ανθρωπότητα. Μόνο που εμείς οι μύγες πετάμε πιο ψηλά απο αυτούς και αυτοί δεν το ξέρουνε ή δεν θέλουν να το μάθουν.
Πλησίασα το ποτηράκι, μέτρησα τα νομίσματα. Ελάχιστα.

Και άλλη μια οικογένεια, τρία παιδιά, τέσσερις μεγάλοι. Ο μεγάλος σάστισε σαν είδε το ποτηράκι. τους τράβηξε όλους και τους πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αρνήθηκε να περάσει ούτε ο ίδιος, ούτε τα παιδιά από μπροστά της αδιάφορα, σαν να ήταν ένας δρόμος, απλός, πλακόστρωτος. Από αυτούς που περπατάς αμέριμνα και χαμογελάς. Όχι το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο αίματα, είχε την κατάντια του πολιτισμού τους, την ανικανότητα των ιδρυμάτων, την ηλιθιότητα του δήμου και των καλοπληρωμένων υπαλλήλων του. Λεπτά αργότερα, ο μεγάλος ξαναγύρισε βρίζοντας. Πάλι δεν πέρασε το δρόμο. Έριξε με μεγάλη αγανάκτηση πολλά ψιλά μέσα στο ποτηράκι, ώσπου γέμισε.
Τι άλλαξε;
Τίποτα.

Είμαι μια μικρή άχρηστη μύγα, σε μια άχρηστη κοινωνία. Νομίζω ότι θέλει δουλειά για να αλλάξει κάτι. Αν αντάλλασσα τα 4,000 μάτια μου με τα δύο των ανθρώπων; Αν οι άνθρωποι αποκτούσαν 4,000 μάτια; Θα έφτανε;





13 σχόλια:

Μιχάλης Ρ. είπε...

Μάτια του νου, γιατί άλλα βλέπουμε κι άλλα καταλαβαίνουμε. Πιστεύω βαθιά ότι η συνειδοποίηση είναι αποτέλεσμα «αποκάλυψης» και όχι γνώσης. Γεια σου φίλε…

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

τί να πω εχεις χίλια δίκια...
με σόκαρε η ανάρτησή σου...
η απάθεια του κόσμου στο συνάνθρωπο είναι γεγονός στις μέρες μας...

nkarakasis είπε...

Συνέβη 7 Μάρτη του 2009 στο Χαλάνδρι...

Σας χαιρετώ και εγώ με την σειρά μου, δυσκολεύτηκα να μπω στα μάτια της μύγας.
Έφυγα δύσκολα από την περιοχή.

nkarakasis είπε...

Μιχάλη έχεις απόλυτο δίκιο.

"Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι"


ουδέν ειμί .. αυτό είμαστε..
Με πείραξε άσχημα, όχι γιατί είναι κάτι καινούργιο ή δεν το έχω ξαναδεί. Απλά δεν αντέχω άλλο να το βλέπω. Και νιώθω σε αυτές τις περιπτώσεις σαν την μύγα..
Και να σώσεις τον ένα, δεν αρκεί.

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ... ΔΕΝ ΘΥΜΩΣΑ ΟΧΙ ΙΣΑ ΙΣΑ
ΑΦΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ ΘΑ ΒΑΛΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΑ, ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ...
ΕΥΗ

nkarakasis είπε...

:) kalo vradi..

Ανώνυμος είπε...

δεν περιμενα την επιλογη αυτων των ματιων για να δεις και να περιγραψεις την αδιαφορια των ανθρωπων..ηταν ευχαριστη εκπληξη,ηταν πολυ ωραιο!αν και δεν καταλαβα απολυτα ποια συναισθηματα σε οδηγησαν στην επιλογη αυτης της "οπτικης γωνιας"!

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΤΣΙ ΝΙΚΟ; ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΚΕΙ ΕΝΑΛΑΚΤΙΚΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ...
ΕΓΩ ΑΡΕΣΚΟΜΑΙ ΣΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΠΑΘΗ, ΛΑΘΗ, ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ....
ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΖΩΗ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΛΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ... ΚΑΙ ΓΩ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΩΣΤΟΣΟ ΜΕΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΟΥΔΕΤΕΡΑ... ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΣΑΣ ΤΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ...

nkarakasis είπε...

Κάποιες φορές τα μάτια τα δικά μας είναι αδύναμα. Το είδα εκείνη την ημέρα, όπου τα ανθρώπινα ήταν αδύναμα, χλωμά.
Σε ευχαριστώ ανώνυμη. Σκοπός είναι να βλέπεις με όλα τα μάτια. Και πάνω από όλα της καρδιάς...

nkarakasis είπε...

Εύη,
Το πάθος με το λάθος, διαφέρει μόνο σε ένα γράμμα. Τυχαίο?
Κάνε ότι τραβάει η καρδιά σου. Τίποτα λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Καληνύχτα.

nkarakasis είπε...

Και κάτι άλλο, που το πέρασα στα ψιλά αλλά δεν είναι.
"ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΖΩΗ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΛΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ... ΚΑΙ ΓΩ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ..."

Λάθος, το γράφεις εδώ, αν κατάλαβα σωστά.

Σκοπός του ανθρώπου είναι η ευτυχία, σε αυτό έχεις δίκιο.
Όχι όμως εις βάρος του άλλου. Είμαστε ευτυχισμένοι και μοιραζόμαστε την ευτυχία με τον άλλο. Δεν ψάχνουμε τον άλλο για να αποκτήσουμε ευτυχία. Ο Έρωτας είναι οι πλάνητες διαδρομές. Δεν είναι σκοπός, είναι μέσο στην ευτυχία. Ο ερωτευμένος με την ζωή, ο ευτυχισμένος, βρίσκει αποκούμπι, δεν σκάβει να βρει την ευτυχία μέσα στον άλλο. Υπάρχει διαφορά.
Αλλιώς τον ξεζουμίζεις, τον πνίγεις με την ανάγκη σου και τέλος τον χάνεις. Όχι ότι δεν μπορείς να τον χάσεις αλλιώς. Απλώς όταν θα φύγει θα είσαι σε χειρότερη κατάσταση από όταν ήρθε.
Είσαι μονάδα και όταν βρεις κάποιον γίνεστε δύο. Όχι πάλι μονάδα.
Πρέπει να υπάρχει αέρας ανάμεσα, αναπνοή, ανάσα, ελευθερία σκέψης και συνείδησης.
Τελείως φιλικά και εφόσον κατάλαβα σωστά το σκεπτικό σου. Αλλιώς γράψε λάθος.

Μιχάλης Ρ. είπε...

Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν


Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ

nkarakasis είπε...

Όταν λέω εγώ Μιχάλη..
Ίσως να φταίει ... ίσως να φταίει ...

Καλησπέρα !