Σελίδες

10/6/09

Μια πόλη μαγική...


Τα βλέπεις τούτα τα πουλιά, είναι λεύτερα...


Τα πάντα μπορούσαν να συμβούν σε εκείνη την πόλη.

Εύποροι ψιθύριζαν αγκαλιασμένοι με καποιες πόρνες, νύχια μισοχωμένα στο κρέας και φθηνή βαφή που μύριζε απαίσια.
Όλοι παρέα τραύλιζαν έξω από το μαγαζί  με σήμα ένα βαρέλι μπύρας.

Ένστολοι  βάδιζαν δίχως σκοπό στα γύρω δρομάκια συζητώντας χαμηλόφωνα, προσέχοντας όμως κάθε κίνηση γυναικεία που τύχαινε να διαβεί κοντά τους.  Κάθε ήχος από γόβα που τρύπαγε το πλακόστρωτο δεν πήγαινε χαμένο, καμία κίνηση δεν έμενε ανεκμετάλλευτη και με στρατιωτική ετοιμότητα πραγματοποιούσαν ευγενική υπόκλιση, παρουσίαζαν το όνομα και τον θαυμασμό τους. 
Σαν πορτοφόλι που άνοιγε διάπλατα ξεδίπλωναν τον έρωτα τους σε κάθε γυναικείο χαμόγελο, μια νύχτα βλέπεις αναζητούσαν κι ας κρατούσε λίγες ώρες.

Σκύλοι αδέσποτοι, άλλοτε κοντοπόδαροι με άσχημη ουρά, άλλοτε ψηλόλιγνοι με τουρλωτή κοιλιά και δόντια που έσταζαν σάλια χάζευαν αδιάφορα την μπάντα των μουσικών του δρόμου, μια πολύχρωμη φιέστα από γυναικεία φανταχτερά ρούχα μουσελίνας, σκούρου κόκκινου και ανδρών με λερωμένο φράκο, κίβδηλο όπως η ματιά τους.
Κομφετί πολύχρωμο και ήχοι τζαζ και ρούμπας γέμιζαν τα σοκάκια, κάποιο ζευγάρι αγκαλιάστηκε, χόρεψε σφιχτά, η νύχτα τους ζάλισε, χάθηκαν μέσα στα στενά, θαρρείς τους κατάπιε το σκοτάδι.

Λίγο πιο κάτω ψεύτικοι μάγοι έβγαζαν τριαντάφυλλα από την χούφτα τους κι ευγενικά το προσέφεραν στην χαριτωμένη δεσποινίδα που τους κοίταζε με περιέργεια, ο καβαλιέρος τάχα πειραγμένος την τραβούσε να συνεχίσουν την βόλτα τους, πάντα με λόγια γλυκά, βελούδινα αλλά και τρυφερά.

Κάποιοι ζογκλέρ πιο πέρα φτύναν φωτιά μέσα από τα κιτρινισμένα δόντια τους, το κορμί τους, ένα ανδρικό σφιγμένο κορμί, ταλαίπωρο μέσα στα εφαρμοστά μπλουζάκια.
Στην άκρη του δρόμου μια  ζητιάνα καμπουριαστή, μάζευε στα ρούχα την ματιά της, μάλιστα πρότεινε ένα καπέλο φαγωμένο, γκρίζο, τσαλακωμένο και κάποιες - ελάχιστες φορές - ο ήχος των κερμάτων που κουδούνιζαν καθώς έπεφταν μέσα στο καπέλο την έκαναν να ζωηρεύει το βλέμμα και να ορθώνει την ματιά αλλά και πάλι σαν τα βήματα απομακρύνονταν, με ένα κρυφό γέλιο κουλουριαζόταν μέσα στην χοντρή της ζακέτα με τα μαύρα και κόκκινα σχέδια.

Και στην μέση της πόλης ένας υπέροχος ποταμός, με φωτισμένες όχθες από πυρσούς αναμμένους και αγκαλιές που αναστέναζαν σφιχτά  πάνω σε μια μικρή βαρκάδα, ένα μικρό ταξίδι έρωτα, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μιας νύχτα μαγικής που απλωνόταν ευχάριστα σε κάθε σκέψη που είχε κερδίσει ο κάθε οίστρος.

Έτσι κυλούσε η ζωή σ' αυτή την πόλη, σαν ένα μαργαριτάρι που ποτέ δεν ήξερες αν είναι αληθινό ή ψεύτικο. Κάθε μέρα, κάποιος κέρδιζε και κάποιος έχανε, κάποιος αγαπούσε και κάποιος πέθαινε, μα κηδεία δεν είδαμε ποτέ, όσο και να ρωτήσαμε, κανένας δεν μπορούσε να πεθάνει εκεί πέρα και την εξήγηση την έδωσε ο αποτραβηγμένος καλόγερος που ζούσε μακριά από τον κόσμο, μόνο λίγα χιλιόμετρα έξω από αυτήν την πόλη.

Τα βλέπεις; είναι λεύτερα, ακόμα και να τα σκοτώσεις, την λευτεριά τους δεν μπορείς να την κερδίσεις, ούτε να την σκοτώσεις..







15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ειναι απ τα πιο ομορφα κειμενα σου..!Τρελαινομαι γι αυτες τις ταξιδιαρικες περιγραφες,με την εξυπνη προσεγγιση της εικονας σου στα ματια του αναγνωστη..ενιωσα σαν να ξεκλεβω μια βολτα,ξενη σ ενα αγνωστο μερος,μ ενα ξεναγο γοητευμενο/παραμυθιασμενο απ τα καλλη της πολης..
Ξερεις αυτα τα "ταξιδια" ειτε θα σε παρουν μαζι τους απ το χερι και θα σου παραχωρησουν την παρωδικη ψευδαισθηση της ευτυχιας τους,ειτε θα σ αφησουν πισω τους να τα χαζευεις,πεθαινοντας απο ζηλια που δεν μπορεις να εχεις μια θεση στο μαγευτικο τους τοπιο..θα σου αφηνουν ομως παντα μια γλυκεια μελαγχολια..νοσταλγικη η περιθοριοποιημενη..
ειναι τα πιο παραξενα ταξιδια και τα πιο ομορφα που μπορει να κανεις..
ευχαριστω,λοιπον,για την υπεροχη ξεναγηση..καλη σου μερα..

nkarakasis είπε...

Καλή σου ημέρα Ελπίδα, ευχαριστώ. Το κείμενο είχε θέμα την ελευθερία, την προσωπική..
ΟΚ. Βγήκε λίγο "ταξιδιάρικο.." χαχα!

Καλό διάβασμα.

fog είπε...

Σαν τα ταξίδια του μυαλού που γεννιούνται από λέξεις... τίποτα άλλο μετά από μια κουραστική μέρα :)

nkarakasis είπε...

Δεν θα ήταν υπέροχα fog? μια νύχτα σε αυτήν την πόλη..
(παρέα με την μηχανή ε; μην ξεχνιόμαστε.. και φακό καλό, όχι της πλάκας..)
Ευχαριστώ,

Μιχάλης Ρ. είπε...

Τι δουλειά έχεις εσύ Νίκο καλό παιδί και από σπίτι σε τέτοια όνειρα; Σαν σκηνή από διαφήμιση «τεκίλα» με σκουλήκια μου κάνει ή στη Μύκονο τη Κυριακή των εκλογών. Και σε ρωτώ, σ’ αυτή τη πόλη, σ’ αυτή τη γειτονιά το πρόβλημα είναι η ελευθερία ή η ζωή η ίδια;
Κι εσύ Ελπίδα ταξίδεψες για διακοπές στη Τρούμπα και πέρασες και καλά. Όσο γύρισες, γύρισες, τώρα διάβασμα.
Πάω απ’ τον κυρ Αντώνη να καληνυχτιστούμε τραγουδιστά στο Καραβοστάσι στη Περδίκα. (9 με 17 Ιουλίου ουάου!!!)
ΥΣ: Αν τα «κορίτσια» τ’ ακριβύνεις λίγο και μαζέψει ο μπόγιας τα σκυλιά (τα άσχημα, τα δεξιόσκυλα) μπορεί την άλλη φορά να πάμε μαζί.

nkarakasis είπε...

Μύκονος σε Κυριακή εκλογών.. χαχαχαχ!!

Να βάλω τον Κυρ-Αντώνη δεξιά να ..τα λέτε συνέχεια;
Καληνύχτα,
ΥΣ. Τα κορίτσια έχουν σταθερή αξία, δεν πέφτει, δεν ανεβαίνει και τα σκυλιά είναι μπολιασμένα, οπότε κανόνισε..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Δυό γέροι συνταξιούχοι κάθονταν παρέα.
-Μήτσο είμαι 73 ετών και είμαι όλο πόνους και προβλήματα.
Νομίζω ότι και εσύ στην ίδια ηλικία είσαι. Πως αισθάνεσαι;
-Τι να σου πω; εγώ αισθάνομαι σαν νεογέννητο μωρό.
-Έλα ρε !!! Σαν μωρό;;;
-Ναι, χωρίς μαλλιά, χωρίς δόντια, και μόλις χέστηκα πάνω μου.
Καληνύχταααααα

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Μιχαλη μου..μας κανεις και ξεκαρδιζομαστε!Μια χαρα ειναι τα κοριτσια(για ολα τα πορτοφολια)και οι σκυλοι(ομολογουμενως εχουν καποιες αισθητικες αδυναμιες),εξ αλλου η διαστροφη και η "ασχημια" εχουν την ακαταμαχητη γοητεια του παραδοξου ..
Αφηστε,χρειαζομαι οπωσδηποτε δευτερη βολτα,επηξα σημερα..ελιωσα στη ζεστη,προσπαθωντας να συγκεντρωθω μεσα σ ενα σπιτι που αποφασισε να ορισει την παρανοια..
Νικο μου οπως καταλαβαινεις αναλαμβανεις την εξοδο μου!
καλη σας νυχτα!

nkarakasis είπε...

Μιχάλη, σίγουρα τα κρατάς σε χαρτί τόσα ανέκδοτα. !
Ελπίδα, κουράγιο, έρχεται ένα μεγάλο καλοκαίρι μπροστά σου! Όπου θες σε πάω...

Ανώνυμος είπε...

Σ ευχαριστω Νικο μου για την εμψυχωση και για την προθυμια ως "συνοδος"..να σαι καλα..
εσυ θα διαλεξεις το μερος,εξ αλλου δεν θα επεδιωκα ποτε να περιορισω την εμπνευση σου..οταν ειναι ελευθερη σε ταξιδευει(..ετσι δεν ειπαμε?)και αν η γνωμη μου δεν σου ειναι περιττη,μαθε πως σε παει σε πολυ ομορφα μερη..
Δεν υπαρχει αλλη εξηγηση τα χει σημειωμενα!ειμαι περιεργη που τα βρισκει ομως..Μιχαλη,προφανως θα χεις αντιληφθει το "εμμεσο" ερωτημα μας!
καλημερα!!

Μιχάλης Ρ. είπε...

Δυο γριές συναντιούνται στο δρόμο και αρχίζουν τη συζήτηση:
- Άσε, πού να στα λέω!
- Για πες μου.
- Χθες είδα έναν βιαστή στο πάρκο.
- Μη μου το λες. Και τι έκανες;
- Άρχισα να τρέχω!
- Και μετά, για πες μου, μη με κρατάς σε αγωνία.
- Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα.
- Συνέχισε. Τι έγινε μετά;
- Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα.
- Ναι, και;
- Ε, δεν τον πρόλαβα!
Καληνύχτα από τώρα γιατί πάω σ' ένα πάρτυ στα Πλατανίδια. Άντε και φρόνημα...
Νίκο πως πάει το χέρι σου;

nkarakasis είπε...

Μια χαρά είναι το χέρι μου Μιχάλη, κοίτα να περάσεις καλά, νέος άνθρωπος είσαι ..!
Τι να πω για τα ανέκδοτά σου... :)

ilianna είπε...

Δυστυχώς για μένα γιατί αποκαλύπτομαι μα χτύπησες ακριβώς το στόχο.ΧΑΧΑΧΑΧΑ προσωπική ελευθερία, ελευθερία ψυχής(alma libre)τι μπορώ να πω εγώ εδώ?
Αυτή η ελευθερία που θέλω να αισθάνομαι είναι αυτή που μου έχει πάρει τους καλύτερους ανθρώπους από δίπλα μου.Πραγματικά καταντά αστείο και λιγάκι εκνευριστικό να σκέφτομαι πως αυτή η απόλυτη ικανοποίηση και η αίσθηση ελευθερίας που επιθυμώ διακαώς μου στερεί αγαπημένους..Είμαι δυστυχώς από τα άτομα που όταν αισθανθούν έστω και λιγάκι εξαρτημένα,λιγάκι εγκλωβισμένα το λιγότερο που θα κάνω θα είναι να αρχίσω να τρέχω..Ίσως βέβαια το πρόβλημα βασίζεται και στο ότι δεν δείχνω τα συναισθήματά μου-πως να το πω,απλόχερα?-Ελπίζω και αδημονώ για τη στιγμή που ο έρωτας θα έρθει ξαφνικά να με βρει,δεν θα έχει ανάγκη από επιβεβαίωση με λόγια γιατί ότι χρειάζεται θα το διαβάζει στα μάτια μου,ούτε από σκηνές ζήλειας και τα λοιπά και δεν θα με κάνει υποχείριο μα θα με ελευθερώνει τόσο απόλυτα!Μπορεί τότε να συγχωρεθώ από τους ανθρώπους που έχω πληγώσει ,επειδή θα καταλάβουν πως δεν είχα αισθανθεί έτσι γι αυτούς και δεν τους γέμισα με ψεύτικες ελπίδες από τύψεις και ενοχές.
Το κείμενο σου είναι σαν να αναλύει μια πιο ζωηρή και πικάντικη εκδοχή του τρόπου που θέλω να βιώνω τη ζωή.Συγχαρητήρια είχες δίκιο τελικά μάλλον κατάλαβες και τα μουσικά μου ακούσματα και την άποψη μου για τη ζωή που θέλει τον άνθρωπο να μην υποτάσσεται στις κοινωνικές επιταγές που του επιβάλουν!

nkarakasis είπε...

Δεν ξέρω, και εγώ ελεύθερος διατείνομαι ότι είμαι. είμαι;
Το κείμενο είναι ένα ταξίδι του μυαλού και αυτό είναι σίγουρα ελεύθερο.. Το κορμί έχει υποχρεώσεις..

Σε πέτυχα έτσι;

ilianna είπε...

Δεν φαντάζεσαι πόσο!
Ξέρεις όλη αυτή η δήθεν προοδευτική στάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια,που έγιναν όλοι ξαφνικά "ακομπλεξάριστοι"!
Μου τη δίνει αφόρητα που κοροϊδεύουν και γεμίζουν τους εαυτούς με τόσα ψέματα.Ειδικά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι μια φαρσοκωμωδία..
Αυτός ο υφέρποντας πουριτανισμός που προσπαθούν να κρύψουν επιμελώς για να μην τους πουν παλιομοδίτες,κολλημένους,κομφορμιστές..
Και δεν υπάρχει και κανένα μέτρο σύγκρισης με άλλα κράτη..
ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ που κυριαρχεί είναι συχνά σκέψη που μου δημιουργεί αναταραχές στο στομάχι και αναγούλες..Είναι κάτι όμως που δεν αλλάζει!
Για να ξαναγυρίσω λοιπόν στο θέμα το μόνο που μένει αμόλυντο,αχαλίνωτο,ανεξάρτητο και ελεύθερο είναι το πνεύμα - όμως το κορμί έχει δικούς του κανόνες και ανάγκες και επειδή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες για να το ικανοποιήσουν έχει και υποχρεώσεις.
Τα λέμε..