Σελίδες

20/6/09

Ένα μεσημέρι στην αγορά..



Δρόμοι με κίνηση, χρώματα που φεύγουν,
ήλιος φαεινός, πυροκαίει λαμαρίνες,
τζάμια φιλοξενούν εδέσματα, όμορφα υφάσματα,
ρούχα και ελπίδες, μια σπατάλη φαιάς ουσίας,
ένας στόχος, ένας σκοπός,
μάλλον μελαγχολικός,
σιγο-χτυπιέται στις σκέψεις,
τα βαλάντια μετράνε,
άντρες υποταγμένοι στις επιθυμίες,
και σε καταναλωτικούς στοχασμούς,
ανάγκες οικογενειακές εκπληρώνονται...
ανάγκες;

Στάσιμη νεολαία,
ανταλλάσσει κουβέντες, ρουφώντας με θόρυβο,
λέξεις ανούσιες, σκοπός η παρουσία τους,
στόχος η ψευδαίσθηση της ηρεμίας, ελευθερίας.
Χρόνος σκοτωμένος, μέσα σε κόκκους καφέ.
Μάλλον η επανάσταση θα αργήσει..

Μερικά ζευγάρια, σκοτώνουν την πλήξη τους
λίγο πιο πέρα,
κάνοντας την προκλητική γκαρσόνα,
να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά,
σαν πλήκτρα πιάνου,
τρελοί ρυθμοί,
ξένοιαστη μελωδία..

Μια συνηθισμένη σαββατιάτικη μέρα,
στην αγορά του Χαλανδρίου.

Επιστροφή το μεσημέρι,
στους τέσσερις τοίχους,
όλα κλείνουν με μια μακαρονάδα..
καλό μεσημέρι...

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλε μου το λατρευω αυτο το κομματι..ποσο μαλλον ακουγοντας το απο πιανο..
Απογοητευτικη εικονα,ε?Αισθανεσαι καμια φορα οτι κινδυνευεις να γινεις κομματι της?Αναρωτιεσαι καμια φορα μηπως εισαι ηδη?Η θεα της σε πνιγει κι ο τρομος σου πως ισως κι εσυ εχασες το παιχνιδι σε εγκλοβιζουν μεσα σ ενα αδιεξοδο χωρις γυρισμο..Μηπως εμπορευτηκαν αυτη τη φορα τις ανασφαλειες μου?Μηπως βολευτηκα σε μια νεκρη αγκαλια?Μηπως επελεξα φιλους εναντι της μοναξιας που νομιζα οτι θα σκοτωνα?Ειμαι θυμα της ματαιοδοξιας μου?Με βουλιαξε η αδρανεια?Κι αν οχι,μπορω να γλιτωσω απ το γονιδιο του κατεστημενου μου?
Αυτος ειναι ενας απ τους λογους για τους οποιους σου χα πει πως λατρευω ο,τι ειναι ικανο να μου διεγειρει τις αισθησεις..γιατι με σωζει για λιγο απ την αμφιβολια.."νιωθω,δεν μπορει να αδρανω"..
Και το δικο μου μεσημερι με μακαροναδα εκλεισε!
Καλο μας μεσημερι,λοιπον..!

nkarakasis είπε...

ε, ναι όλο καλημέρα και καληνύχτα λέγαμε. Ας πούμε και κανένα καλό μεσημέρι..

Για την αδράνεια, μίλησα στο προηγούμενο ποστ. Η Αλήθεια είναι ότι αυτή η πόλη δεν έχει να δώσει περισσότερα από αυτά..

Ευχαριστώ που πέρασες,
Τσαοοο'

Ανώνυμος είπε...

Θεωρω σχεδον συνυφασμενη την αδρανεια με την κατασταση αυτη..ειναι τοσο αμεση απορροια..
Φοβαμαι να πω πως δεν εχει να δωσει τιποτα παραπανω..κοντραρω την αγανακτηση με την ελπιδα μου..Αισθανομαι και λιγο εγωιστικα απεναντι σ αυτη τη φραση,δεν μπορω να προσδιορισω με ακριβεια το γιατι..μα νομιζω πως δεν με νοιαζει κιολας..Ισως καπου μεσα μου λεω πως δεν θα κανω τη χαρη κανενος να το αποδεχτω..
Καλη σου νυχτα ποιητη...

fog είπε...

Δε γίνονταν να μην τσιμπήσω στο κομμάτι. Η soft πλευρά του μέταλλου ήταν πάντα πιο τρυφερή από τις "δήθεν" τρυφεράδες των απαλών. Προσωπική άποψη βέβαια και μάλισστα μιας παλιοχεβυμεταλούς. ;)

nkarakasis είπε...

Το μόνο που αποδικνύεται περίτρανα, όταν βλέπεις τέτοιες διασκευές, είναι ότι το μέταλλο δεν είναι απλά θόρυβος..

Γενικά τέτοιοι ήχοι μου αρέσουν, διασκευές γνωστών τραγουδιών και ο πλούσιος ήχος των οργάνων..
Και ο πιανίστας εδω... καλοοος είναι..

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Αγαπητέ Ν.Καρακάση, για όλες αυτές τις αξιαγάπητες αναρτήσεις σου!
και όχι μόνο...
πέρασε από την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ, να παραλάβεις το βραβείο σου!

Καλή εβδομάδα
με αγάπη πάντα.

nkarakasis είπε...

Ευχαριστώ, πολύ. Ανάρτησα ήδη τις ευχαριστίες μου στο υπέροχο ιστολόγιο σου.

Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Κι όμως υπάρχει ελπίδα, υπάρχει λύση. Ένα πουλάκι κρυμμένος θεός στον Όλυμπο μου είπε,«ψάξε να τη βρεις στο χαμένο χρόνο, αυτός μόνο αξίζει κι είναι η πραγματική αντίσταση, το πραγματικό αρνούμαι στην εποχή των τιτάνιων, των θαυμάσιων, των εξαιρετικών, των πετυχημένων, των φτιαγμένων, των μπερδεμένων, των στρόγγυλων βυζιών, των αγαλμάτινων κορμιών των κάθε μαλάκας και της εικονικής πραγματικότητας που ζει». Το πάθος το παράφορο λούζετε με το χαμένο χρόνο της καθημερινής μας τρέλας, κάνει παρέα με τον Πάνα και τις μαινάδες, σαλπάρει για τις θάλασσες τις γνώσεις με κωπηλάτες τα ρολόγια και σημαία τα χαμένα όνειρα για το ταξίδι στη χώρα του Ποτέ.
Μόλις γύρισα και πέρασα για μια καληνύχτα φίλε…

nkarakasis είπε...

Καληνύχτα φίλε,
δεν τα λες παράλογα, είναι απλώς αυτή η πόλη που σφίγγει τους ανθρώπους με την οσμή της, την κακομοιριά της. Δεν φταίει κανείς, εξάλλου είναι τόσο ωραία εκεί έξω.