Σελίδες

27/9/09

Το Χειρουργείο..



Είχε πάρει στα χέρια του σφιχτά το χαρτί. Χέρια τρεμάμενα, πρόσωπο ωχρό, πανιασμένο, ελαφρά φοβισμένος. Πλησίασε τον γκισέ με τις πληροφορίες.
"παρακαλώ, έλαβα - από φανερού λάθους - αυτήν την ειδοποίηση, με ποιόν θα μπορούσα..."
Ο υπάλληλος μέσα από τον γκισέ, φανερά βιαστικός και απότομος, τράβηξε το χαρτί με δύναμη από τα χέρια του κοντού, σχεδόν σκυμμένου ανθρωπάριου.

"Θα πάτε στο τέλος του διαδρόμου αριστερά και μετά δεξιά, εκεί θα ρωτήσετε!"
"Μάλιστα ευχαριστώ.. πρόκειται για λάθους.. για λάθους.."
"Επόμενος, παρακαλώ" απάντησε με δύναμη ο υπάλληλος και μάζεψε το τσουλούφι του από την μούρη.

Ο κυριούλης προχώρησε σκυφτά στον πρώτο διάδρομο, ένα μικρό φωταγωγημένο διάδρομο με καρέκλες στα πλάγια του τοίχου. Διάβαζε τις πινακίδες σε κάθε πόρτα που περνούσε. "Ράδιο", "Ακτίνες", "Παθολόγος", "Καθαρίστριες".... Στο τέλος του διαδρόμου έστριψε αριστερά και προχώρησε ίσια μέχρι που βρήκε μια πόρτα που έγραφε με μεγάλα γράμματα "Σπρώξτε ..".

Άνοιξε διάπλατα την πόρτα και βρέθηκε σε ένα μικρό σαλονάκι με διάφορους ανθρώπους που σχεδόν αμίλητοι κοίταζαν μια μεγάλη κόκκινη πόρτα - σαν χειρουργείου. Πάνω της είχε μια μεγάλη μπάρα που την άνοιγε διάπλατα και με μεγάλα γράμματα έγραφε "Ησυχία".

Κάθισε δίπλα σε ένα καραφλό, με κοιλιά που ίδρωνε συνέχεια.
"Συγνώμη, εγώ έχω έρθει από λάθους... εδώ είναι το τμήμα με το χειρουργείο;"
"χα!" γέλασε ο χοντρούλης και έβγαλε ένα μαντήλι από την τσέπη. Σκούπισε το φαλακρό δέρμα της κεφαλής και έσκυψε δίπλα του.
"Όλοι από λάθους ήμαστε εδώ! Ποιος θα πίστευε ότι θα μας έβρισκε τέτοια συμφορά..!"
"Αυτό σας εξηγώ, εμένα δεν μου ήρθε συμφορά, ειδοποίηση μου ήρθε ότι έχω κάποια μεγάλη συμφορά και πρέπει να περάσω χειρουργείο!"
"Εμ.; εμάς τι μας ήρθε; Μόνοι μας το σκεφτήκαμε και ήρθαμε εδώ;"
"Ναι αλλά εγώ δεν πονάω, δεν νιώθω τίποτα επιλήψιμο για να μπώ χειρουργείο. Αντιθέτως νιώθω γερός σαν βόδι..!"
"Και εγώ! Και όλοι μας. Δεν έχει σημασία τι νιώθεις αλλά τι λένε ετούτοι με τα άσπρα. Αυτοί ξέρουν, εμείς κάνουμε ότι μας πούν!"
"Μα είναι παράλογο!"
"Θες να πεθάνεις;"
"Οχι!"
"Τότε περίμενε την σειρά σου όπως εγώ.."

Η πόρτα άνοιξε, μπήκανε μέσα δύο γρήγορα προτού κλείσει πάλι με θόρυβο..
Ο κυριούλης το μετάνιωσε. Σηκώθηκε να φύγει, ώσπου παρατήρησε όλους τον κοιτούν με περιέργεια..
"Τι με κοιτάτε; Δεν είμαι άρρωστος! Απορώ γιατί ήρθα μέχρι εδώ..."
"Και που το ξέρεις;" φώναξε ένας.
"Και τι θα καταλάβεις άμα φύγεις; μπορεί να είσαι βαριά άρρωστος και να πεθάνεις μόλις βγεις από εδώ.."
"Λέτε;" είπε διστακτικά ο κυριούλης και έκατσε πάλι στην καρέκλα του.

Η πόρτα άνοιγε κατά διαστήματα και έμπαιναν μέσα σιγά-σιγά όλοι. Κανείς δεν έβγαινε. Μόνο έμπαιναν. Κάποια στιγμή είχε μείνει μόνος του.
Μπήκε με αργές κινήσεις, διστακτικές....
"Το χαρτί που μου στείλατε" είπε σιγανά σχεδόν από μέσα του, σε ένα κύριο με μια πράσινη ρόμπα και μαντήλι στο πρόσωπο. Το πρόσωπο του κρυβόταν καλά, το σώμα όμως έδειχνε έναν ψηλό δυνατό άντρα..

"Ωραία, βγάλε τα ρούχα σου και περίμενε.."
Έβγαλε τα ρούχα του και περίμενε, ώσπου ήρθε ένας άλλος με πράσινη ρόμπα και με νόημα του έδειξε μιαν άλλη αίθουσα..
"Τι έχεις;" τον ρώτησε.
"Δεν ξέρω.." σχεδόν έκλαιγε..
"Ωραία! κατάλαβα..."
"Να, δείτε το χαρτί που ..."

Μπήκε το δωμάτιο κάποιος ντυμένος στα άσπρα και πριν προλάβει να μιλήσει του έχωσε μια βελόνα στο μπράτσο .. τα πάντα σκοτείνιασαν...

**
Προσοχή στο ταχυδρομείο, και στο καταραμένο γράμμα...


7 σχόλια:

Μιχάλης Ρ. είπε...

Το Ελληνικό "1984".
Καλημέρα Νίκο, όλα καλά;

nkarakasis είπε...

Όλα καλά, Μιχάλη. Καλημέρα!

Μιχάλης Ρ. είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=mgkk0Hdwmo8&feature=player_embedded#t=60

ilianna είπε...

Όμορφο κείμενο και ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία - μα το κομμάτι ήταν το μαγικό χαλί που τα ανύψωσε όλα...λατρεύω τα tango!

nkarakasis είπε...

Έχει Καφκικές ρίζες το κείμενο.
Αν κατάλαβα καλά τις μουσικές προτιμήσεις σου, να σου προτείνω το εξής
http://sokinfun.blogspot.com/2009/06/blog-post_10.html
Ακούγεται συνοδεία του κειμένου.. Ίσως από τα ομορφότερα τραγούδια που αγνοούσα και λάτρεψα..

Σε ευχαριστώ,

theorema είπε...

Jesus!... Η υπέρτατη φρίκη, θα έλεγα...

nkarakasis είπε...

δεν λες τίποτα...