Σελίδες

23/10/09

ας ερχόσουν για λίγο ..




Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι
να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά

Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό
σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε

Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό
που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου την καταιγίδα

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά.


Δανάη Στρατηγοπούλου
Διασκευή Alex Kalofolias kai Thanos Amorginos

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Δανάη, Στέλλα Γκρέκα
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πάριος || Τάνια Τσανακλίδου || Μανώλης Φάμελος

13 σχόλια:

#FN$# είπε...

Πολύ ωραίο remix...! :)

Δανάη είπε...

Καλά τα λέει, αλλά πόσο πρέπει να τον αγαπάς τον άλλον έτσι ώστε να θες να έρθει για λίγο και ας χαθεί μετά;

nkarakasis είπε...

#FNS# πράγματι και εμένα μου άρεσε.

Δανάη, έστω και λίγο να τον αγαπάς αρκεί. Η αγάπη δεν πρέπει να δένει τον άλλο, αλλά να τον ελευθερώνει .. Αλλιώς εσύ αγαπάς πιο πολύ εσένα από αυτόν. σωστά;

ilianna είπε...

Σίγουρα σωστά Νίκο! Κάποια στιγμή σου είπα ότι περιμένω αγωνιωδώς τον έρωτα που δεν θα με πνίγει μα θα με ελευθερώνει.. γιατί αργεί τόσο? Λες να "έπηξε" στην κίνηση?

Δανάη ο έρωτας σίγουρα δεν είναι θέμα ποσότητας και σε καμία περίπτωση ούτε και η αγάπη μπαίνει σε ζυγαριά...Υπάρχει απολυτότητα όπως σε όλα τα συναισθήματα μα ειδικά στον έρωτα δεν υπάρχει λογική μόνο παράδοση....-και ελεύθερη πτώση στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, πέφτεις ξέροντας μόνο πως κάποιος σε ακολουθεί στην πτώση και πέφτει μαζί σου, εκείνος έχει αλεξίπτωτο μα δεν ξέρεις αν θα προσπαθήσει να σώσει και εσένα πριν τη συντριβή στο κενό, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να δείξεις εμπιστοσύνη, να αφεθείς... Στον έρωτα δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά, μόνο πραγματική αίσθηση ότι είσαι ζωντανός.

nkarakasis είπε...

iliana, είναι και η κακοκαιρία, τι ψάχνεις; βατραχάνθρωπο;

Κατα τα άλλα συμφωνώ και επαυξάνω.. Αγαπώ αυτό που δίνεις άδολα, χωρίς να στο παίρνω. Παλιά κινέζικη συνταγή.
Βέβαια και οι κινέζοι έλεγαν
husband should be healthy and absent.. αλλά αυτό είναι αλλού παπά ευαγγέλιο...
Να 'στε καλά όλοι...

ilianna είπε...

Ένας βατραχάνθρωπος ίσως να είναι ότι πρέπει για να με σώσει από την βροχή των ημερών! Αν το συνεχίσει έτσι ο καιρός δεν το βλέπω να γλιτώνω την πνευμονία, αυτή η υγρασία είναι το χειρότερο.

Όσο για τα κινέζικα ρητά σου συμφωνώ με το πρώτο αλλά δεν εκπλήσσομαι από το δεύτερο εξάλλου αυτό το husband είναι που χαλάει για μένα τη δουλειά..πρέπει να τον παντρευτείς?Πώς να ορκιστείς ότι για όσο ζεις θα αγαπάς έναν μόνο άνθρωπο, πράγμα που θα είναι ψεύτικο?Ότι θα τον αγαπάς το ίδιο? Οι άνθρωποι αλλάζουν συνέχεια, μεταβάλλονται.Με πιο δικαίωμα θα "υποχρεώσω" κάποιον να με θέλει αν γίνω εύσωμη, υστερική, νευρική, παράξενη και άλλα όσο περνούν τα χρόνια..όπως δεν θα άντεχα ούτε στη σκέψη να μου το κάνουν δεν θα μπορούσα να το κάνω και εγώ.Γι αυτό ο γάμος καλό είναι να αποφεύγεται, για να διατηρείται η αίσθηση της διεκδίκησης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι να μην θεωρεί κανένας τον άλλο δεδομένο γιατί μετά ακολουθούν τρομακτικές συνέπειες- η πλήξη, η γκρίνια, ο τσακωμός, η απιστία, ο χωρισμός, η εκδίκηση... εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που οι άνθρωποι γίνονται όντα κατώτερα και άψυχα, κενά και φθηνά που ακολουθούν ένστικτα και δεν σκέφτονται,που μισούν και εκδικούνται.

Εγώ πάντως ξέρω αυτό:
"You know you are in love
, when you cannot sleep … because reality is finally
, better than your dreams!"

Ας ονειρευτούμε το καλύτερο για να το καταλάβουμε όταν μας αναζητήσει στην πραγματικότητα, γιατί πολλές φορές δεν κρίνουμε σωστά τους ανθρώπους και καταλήγουμε σε λανθασμένες επιλογές.

Δανάη είπε...

Απόλυτο δίκιο έχεις ilianna σε όσα είπες για τον γάμο! Καταρχήν πώς μπορείς να όρκιστείς πως θα νιώθεις μια ζωή για τον άλλον το ίδιο με αυτό που νιώθεις τώρα; Και δε λέω μερικές φορές γίνεται, δεν έχω ιδέα πως, αλλά κάποιοι το καταφέρνουν και αγαπούν τον σύζυγο/σύντροφο μεχρι να πεθάνουν και ίσως και πιο μετά. Αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι γάμοι είναι διαλυμένοι, είτε υπάρχει διαζύγιο είτε όχι. Εκτός του ότι καταδικάζεις τον εαυτό σου παντρεύοντας, καταδικάζεις και τον άλλον. Δεν μπορείς απλά να συζήσεις με κάποιον; έστω και αν αυτή η συγκατοίκηση κρατήσει μια ολόκληρη ζωή; Και οι δυό σας το είπατε πως η αγάπη πρέπει να σε ελευθερώνει και όχι να σε δένει. Ε, λοιπόν και εγώ μια τέτοια αγάπη ψάχνω. Που να με κάνει να νιώθω δυνατή και ικανή για τα πάντα. Κάποιον που δεν θα τον νοιάζει να με παντρευτεί ή όχι, αρκει να είμαστε μαζί. Τί στο καλό, πολλά ζητάω; Έχω ένα σορό παραδείγματα ανθρώπων που συνέζησαν, έκαναν παιδιά και στην τελική καλύτερα πέρασαν από τους παντρεμένους.

Πιστεύω πως όλα τα κάνει αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που θέλουμε οι περισσότεροι να έχουμε!

nkarakasis είπε...

Είναι πολύ απόλυτα αυτά που λέτε, αν και ακούγονται ιδανικά, μοιάζουν κατασκευασμένα..
Ίσως για αυτό η μοναξιά στις μέρες μας να είναι σημάδι των καιρών, ίσως γιατί απλά όλοι φοβόμαστε, να ανήκουμε ή να ζήσουμε αυτά που άλλοι κατέστρεψαν..

δείτε αυτά που έχω γράψει κανένα χρόνο πριν, θα φανούν χρήσιμα για να καταλάβετε..
Δεν υπάρχει απόλυτο, δεν υπάρχει επαναλαμβανόμενο, κάθε στιγμή, κάθε σχέση είναι μοναδική.

δείτε πρώτα εδώ
http://sokinfun.blogspot.com/2008/06/k.html

και μετά διαβάστε και εδώ ένα ιδιαίτερα σκληρό κείμενο που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να ανοίξει τα μάτια μας με την βία. Αφού το έγραψα, μόνος μου το πολέμησα δε θέλω-δεν ήθελα να είναι αλήθεια ούτε μια γραμμή από αυτά που έγραψα..

ο φόβος είναι το σαράκι που κουβαλάμε..
(έχω και για τον φόβο κείμενα, μην σας κουράζω όμως..)

nkarakasis είπε...

ναι δεν έγραψα που να διαβάσετε, εδώ...

http://sokinfun.blogspot.com/2008/09/blog-post_29.html

ilianna είπε...

Πολύ ενδιαφέροντα σίγουρα αυτά που διάβασα...θα ήθελα όμως να διευκρινίσω κάτι, δεν είμαι απόλυτη στο θέμα του γάμου ούτε είμαι από τους ανθρώπους που εφησυχάζουν και παρασύρονται, έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον, από κατασκευασμένες απόψεις που κυκλοφορούν ..εάν συναντούσα τον ένα και μοναδικό άνθρωπο και πρωταγωνιστή στην παράσταση της δικής μου ζωής είμαι σίγουρη πως χωρίς δεύτερη σκέψη θα θυσίαζα τις προσωπικές μου θεωρίες περί γάμου εάν το επιθυμούσε πολύ, όμως είμαι σίγουρη και για κάτι ακόμα ότι τελικά δε θα παντρευόμουν.
Πιστεύω απλά πως αυτός ο ένας για μένα, υπό την προϋπόθεση φυσικά αμοιβαίων συναισθημάτων, δεν θα μου ζητούσε να κάνω κάτι που δεν θα με εξέφραζε ή που θα έκανα μόνο για να τον κάνω να νοιώσει ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο, νομίζω πως όπως θα νοιαζόμουν περισσότερο για εκείνον παρά για τον εαυτό μου έτσι θα ένοιωθε και αυτός.

Κατά τα άλλα να εκφράσω τον αμέτρητο θαυμασμό και την περηφάνια που νοιώθω ως κοινωνικό όν να βλέπω παντρεμένα ζευγάρια να είναι αγαπημένα και αφοσιωμένα στη διαρκή διεκδίκηση ο ένας του άλλου

-ίσως να είμαι φοβητσιάρα και να φοβάμαι τις δεσμεύσεις, ίσως πάλι να γνωρίζω τόσο καλά τον εαυτό μου που να είμαι σίγουρη πως δεν θα κατάφερνα να διατηρήσω μία σχέση ζωντανή όπως την πρώτη μέρα, ίσως πάλι να έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους που δεν "προσπαθούν" πια στις σχέσεις τους, ίσως πάλι να είναι τρόπος ζωής και εφαρμογή μιας ιδεολογίας που σε ωθεί στον κοινωνικό αποκλεισμό, ίσως πάλι να μην είναι τίποτα από όλα αυτά, ίσως απλά δεν ξέρω τίποτα ή ίσως το "σκέφτομαι" πάρα πολύ...?!
Είμαστε τόσο πολυδιάστατα και πολυσύνθετα όντα εμείς οι άνθρωποι! Όπως είπε και ο Σωκράτης
«Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα»
"ένα γνωρίζω ότι δεν γνωρίζω τίποτα..." κανείς δεν ξέρει τίποτα στα σίγουρα ούτε καν για τον ίδιο του τον εαυτό…πόσο μάλλον για τους άλλους.

Σχετικά με το πιο "σκληρό" κείμενο δεν μπορώ να πω ότι με σόκαρε όσο περίμενα ούτε το βρήκα ιδιαίτερα σκληρό αφού δυστυχώς για εμάς κάθε λέξη είναι ρεαλιστικά υπαρκτή στο σήμερα. Αγαπητέ Νίκο οι φόβοι σου βγήκαν αληθινοί…
Ααααα και η μοναξιά εμένα μπορώ να πω μου αρέσει και την απολαμβάνω όσο μπορώ πιο συχνά και κρατάω μια φράση σου : “ Κάνουμε στόχο την αποποίηση της μοναξιά μας, που μας φοβίζει κάθε μέρα και πιο πολύ στην μάταια αυτή κοινωνία μας.” Πραγματικά εμπνευσμένο
Για μένα όμως η μοναξιά είναι η καλύτερη συντροφιά όταν είναι προσωπική επιλογή και όχι αποτέλεσμα ανύπαρκτων επιλογών αφού εξασφαλίζει στους υποστηρικτές της γαλήνη, αυτοπραγμάτωση και αυτοσυνείδηση……Καληνύχτα!

nkarakasis είπε...

Είναι πολύ λεπτά ζητήματα για να αναπτυχθούν σε τέτοιο χώρο. Τα πάντα είναι μαγικά και όμορφα, αρκεί να είσαι ο ίδιος ήρεμος και συνειδητά ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. Αν ο γάμος συνεισφέρει στην προσωπικότητα σου και δεν "κλείνει", καλύπτει τις αδυναμίες σου ή τους φόβους σου, νομίζω ότι έχει μέλλον.
Ποιο μέλλον; τι σας κάνει να νομίζετε ότι το ξέρετε το μέλλον; η γνώση του εαυτού σας/μας ; εδώ γελάμε. χαχαχα!!

να' είσαι καλά illiana, ωραία η συζήτηση ωραία και τα κουλουράκια με το τσάι !
sugar ?

Δανάη είπε...

Αχ ρε παιδιά, νομίζω πως αυτές οι συζητήσεις δεν έχουν ποτέ τέλος! Πολύ απλά οι απόψεις είναι τρομερά πολλές για να τις λάβουμε όλες υπ' όψη. Οι άνθρωποι αλλάζουν και το πιο πιθανό είναι να αλλάξουμε και εμείς. Οπότε ναι, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Περισσότερο θα μας ωφελήσει να έχουμε ανοικτούς ορίζοντες και να ακούμε συνεχώς καινούριες ιδέες. Κατα τη γνώμη μου αυτές είναι οι προυποθέσεις της προόδου.
Και επειδή δεν το έχω σκοπό να σας κουράσω μιλώντας συνεχώς για τα πιστεύω μου, κλείνω με αυτό: "Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος"(Καζαντζάκης για να μη λέτε ότι τα κλέβω!)

ilianna είπε...

Ποτέ ζάχαρη στο “τσάι” αλλοιώνει τη γεύση του, όπως και το απόλυτο οδηγεί σε μια ζωή χωρίς περιεχόμενο και στο χάσιμο της ουσίας...έτσι καταλήγω στο ότι κάποια πράγματα είναι δυστυχώς ή ευτυχώς θέμα συνήθειας!
Εγώ το τσάι μου το πίνω σκέτο!Εσύ?
Would you like some sugar?