Σελίδες

19/12/09

Η ποίηση είναι ροζ




Η ποίηση δεν είναι μαύρη και άσπρη, αλλά κατά βάθος ροζ ανοιχτό.
Ο χρόνος είναι ένα καλικάτζαρος που ζει στο υπόγειο του σπιτιού μας και χαρχαλεύει τις σανίδες κάτω από τα πόδια μας, όταν εμείς αφελέστατα ανάβουμε τζάκι, ζεσταίνουμε την βραδινή μας σούπα. Εκείνος σέρνει βόλτες και μας κοιτάει από τις χαραμάδες που αφήνει το ξύλο. Ενίοτε μάλιστα, μαζεύει με τις χούφτες του τα ψίχουλα που αφήνουμε πίσω μας, τα οποία όμως δεν τρώει αλλά αντιθέτως αποθηκεύει με σκοπό να μας τα παρουσιάσει όταν εμείς απελπισμένοι κοιτάμε το άδειο μας ψυγείο, θλιβερά και με απόγνωση.
Είναι οι ώρες που δήθεν τυχαία βρίσκουμε τα ψίχουλα του παρελθόντος, χαιρόμαστε και τα αγκαλιάζουμε χαϊδεύοντας τις μικρές τριχωτές βρομίτσες (έχουν λερωθεί τα ψίχουλα στην τσέπη του καλικάτζαρου, έτσι;) . Ένα χαμόγελο σκαρφαλώνει στο πρόσωπο μας, γιατί θυμόμαστε την μέρα και την ώρα που μας έπεσαν εκείνα τα ψίχουλα, ακόμα και αν έχουν γεμίσει τρίχες και λίγδα, ξέρουμε πολύ καλά την ώρα και την στιγμή που μας έπεσαν από το πιάτο μας.
Αυτός ο συνδετικός κρίκος που υπάρχει με το παρελθόν μας, ετούτη η απόγνωση του μελλοντικού μας κάρμα, είναι που κάνει την σχέση μας ερωτική με τον καλικάτζαρο. Κάποτε ένας ζωγράφος μεγάλος, ψηλός αλαζόνας με ατίθαση ματιά προσπάθησε να αποτυπώσει όλα του τα συναισθήματα για αυτή την καλικατζάρια σχέση. Με τρόπο μαγικό, ο πίνακας βγήκε ροζ και ο ζωγράφος έμεινε βουβός απέναντί του. Δεν μπόρεσε να το εξηγήσει, αντιθέτως υπερασπίστηκε το αποτέλεσμα λέγοντας ότι, ναι, έγινε θαύμα, η σχέση με τον χρόνο είναι αμιγώς ερωτική συνεπώς, σωστά βάφτηκε ροζ.
Ροζ όπως τα μάγουλα ενός παιδιού, ροζ όπως τα χαρτομάντιλα της κυρίας που φτερνίζεται, ροζ όπως η κρέμα φράουλα.
Ω, ναι, η σχέση μας με τον χρόνο είναι ροζ. Και ο χρόνος είναι το αποτέλεσμα της ποίησης. Εμείς τον ποιήσαμε, τον κάναμε μετρίσιμο, εμείς είμαστε ο ερωτευμένος παρτενέρ του. Κάθε ποιητής που σέβεται την πένα του, τα βάζει με τον χρόνο, άλλοτε του κάνει ερωτικές καντάδες, άλλοτε σκηνές ζηλοτυπίας, άλλοτε πάλι τα βάζει μαζί του όπως θα τα βάζαμε με την γυναίκα που μας ταΐζει ή μας γέννησε. Θα ήταν εθελοτυφλία να μην αποδεχτούμε ότι υπάρχει έρωτας μαζί του.
Εξάλλου τι άλλο θα ήταν;


16 σχόλια:

cloudsinthemirror είπε...

Ποίηση άσπρη ή μαύρη; Όπως η μαγεία;
Τότε, εμείς οι ποιηταί, είμαστε μάγοι; Καφετζούδες;
Ελπίζω να συγχωρείς τα χοντροκομμένα σχόλιά μου. Αν όχι, ξέρεις: Διάγραψέ με!

nkarakasis είπε...

Αυτό που δεν συγχωρώ είναι την έλλειψη των χοντροκομμένων σχόλιανών σου σε κάθε ανάρτηση μου... Δές την προηγούμενη ανάρτηση. ΘΕΟΣΣΣΣΣ Rulezzzzz

Ναι καφετζούδες είναι (οι ποιητές, εγώ δεν είμαι οπότε λίγο με νοιάζει ..!)

meril είπε...

έρωτας με το χρόνο;
και η ποίηση ροζ;
δυσκολεύομαι να τα αποδεχτώ και τα δυο
άσχετα αν είμαστε ζεμένοι στο άρμα του αν του παραπονιόμαστε ή τον υμνούμε θεραπευτή και γιατρό μα...έρωτας;
κι όσο για την ποίηση
ντυμένη στα ροζ κάνει ανεκτά όσα δύσκολα ο νους αντέχει;
Αχ, θα μπορούσα να φλυαρώ εκτός θέματος και χωρίς ουσία μάλλον
ελπίζω να φανείς επιεικής σε μια εμπύρετη....

nkarakasis είπε...

Δείχνω πάντα επιείκια σε μια εμπύρετη. Μάλιστα πάντα εύχομαι περαστικά.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΆ! (έδωσα και λίγη έμφαση!)
Η σχέση μας με τον χρόνο είναι ερωτική. Και ο έρωτας είναι ροζ. Πως να το κάνουμε ;
Τουλάχιστον έδωσα ένα χρώμα στην ποίηση, δεν είναι μια σημαντική πρόοδος...;;

meril είπε...

Δεν θα το αντέξω....
μα έρωτα με το χρόνο;
και πάλι ροζ ο έρωτας; Ε, γι' αυτόν άμα είσαι γύρω στα 12-18 μπορεί να ναι και κουφετής
αλλά ροζ;
δ΄λ. μια γλυκιά/γλυκερή φάση;

nkarakasis είπε...

Τον αγαπάμε τον χρόνο που πέρασε, φοβόμαστε μην μας βαρεθεί ο χρόνος στο μέλλον, ζούμε στην χαρά του αλλά και στην λύπη του. Ναι, εμείς είμαστε ο παρτενέρ του χρόνου, με εμάς χορεύει βάλς κάτω απο το φεγγαρόφωτο, εμάς κάνει να κλαίμε όταν μας φέρθηκε άδικα ή ψεύτικα. Με αυτόν τα έχουμε και μα τον Θεό, ο πιο πιστός σύντροφος. Είτε βρίσκεται σε φωτογραφίες, είτε απλά φανταζόμαστε την σχέση μαζί του σε πολλά χρόνια απο τώρα.
Ναι γλυκερή αλλά και πικρή φάση. Γλύκοπικρη. Κλαψίγελος. Ότι δηλαδή είναι ο άνθρωπος. Το αλάτι και πιπέρι μαζί. Ποτέ ένα στοιχείο, ποτέ ένας άνθρωπος μόνος.
Ενας άνθρωπος και ο χρόνος του. Μια σχέση ατέλειωτη, ατέρμονη. Μια σχέση ροζ. !
Για εμπύρετη τι μπλέκεις μαζί μου ;;; χαχαχα!!!

Μιχάλης Ρ. είπε...

Νίκο αποκαλύφθηκες, καψούρα με την Βarbie! Φίλε προσωπικά προτιμώ την Βarbie από κάποιες προβληματισμένες, αγέλαστες φορτωμένες με όλες τις αμαρτίες της πλάσης. Κοίτα μόνο μη τη χαλάσεις και τη κάνεις...γυναίκα. Χαιρετώ.

nkarakasis είπε...

Ποτε μου δεν το έψαξα Μιχάλη. Η Barbie είναι αντίγραφο γυναίκας εν' ζωή; Αποτελεί θλιβερή κατασκευή μανιοσεξουαλικών σχεδιαστών;
Ας είναι ότι είναι. Με μια Barbie ο άντρας ανανεώνεται.

meril είπε...

πάει δε θα συμφωνήσω μαζί σου...(το πήρα απόφαση πια)
Λοιπόν όχι
δεν υπάρχει σχέση έρωτα ανάμεσα στους δύο
όσο κι αν είναι δεμένος - ζεμένος πες καλύτερα-στον τροχό του χρόνου... δεν είναι ισότιμη η σχέση δεν το βλέπεις;
ο χρόνος είναι ο αφέντης ο δυνάστης ο κλέφτης.
δεν υπάρχει αγάπη ανάμεσά μας
ίσως κάποτε μας ελεεί δίδοντας μας σοφία υπομονή καρτερικότητα
αλλά μικρά ανταλλάγματα για όσα παίρνει.
..........................

για εμπύρετη καλά το πάω λες;
ευχαριστώ για τα ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ
που δεν το καμα η αγενής και καλό σου βράδυ

nkarakasis είπε...

Ετσι, πείσμα θέλω.
Κοίτα αν επιμείνω, πιθανόν να φτάσεις 40 πυρετό οπότε θα μαλακώσω.

όχι για πολύ όμως. άλλαξα γνώμη.
Και απο πότε μια σχέση ερωτική είναι ισότιμη; Κάποιος πρέπει να υποχωρεί και κάποιος να επιμένει. Και τούμπαλιν. Η ισορροπία έρχεται με τις εναλλαγές αφέντη-σκλάβου.
Δεν αγαπάς τα παιδικά σου χρόνια; Ή έστω δεν τα μισείς; Για τέτοιους έρωτες μιλώ, όχι σαρκικούς αλλά .. μυαλωμένους.. χαχα!
Μπορεί να μην το διδάχτηκες ποτέ, αλλά εγω ειμαι εδώ να στο αποκαλύψω.
Η ποίηση είναι ροζ. Και εμείς χορεύουμε τα συναισθήματα μας αγκαλιά με λέξεις, σύμβολα. Και πάντα μαλώνουμε ή επαινούμε τον χρόνο, εκείνον τον σατράπη με τις γερές πλάτες και το μαρμαρωμένο κορμί που έχει ένα χαμόγελο ο άτιμος... αχ βαχ..!
εχμ.. στην δική μου περίπτωση μοιάζει της Barbie, έχει κάτι καμπύλες ο χρόνος.. όλα βόλτα τα φέρνει, πετάς μια πέτρα και μετά απο χρόνια σου έρχεται στο κεφάλι ανάμεσα στα μάτια..
(χαχαχα)

meril είπε...

χα χα!
λοιπόον....
ας ξεκινήσω απ' το τέλος
η ποίηση είναι έρωτας
για την ακρίβεια κάθε στιγμή δημιουργίας είναι ερωτική
και δεν ξέρω ... μπορεί για σένα να ναι ροζ(προσέχεις πόσο υποχωρητική είμαι;)αλλά αν η σχέση σας προχωρήσει θα πάρει άλλα χρώματα -πίστεψέ με- γιατί η ποίηση-λένε-είναι δαιμόνισσα....
Όσο για το χρόνο.... εδώ σχέση υποταγής υπάρχει.
Αυτόν τον αφέντη δεν τον αγαπάς. Τον αποδέχεσαι κάποτε, συμβιβάζεσαι με την ύπαρξή του στη ζωή σου δε θέλεις και να του κάνεις τη χάρη να σε δει να ταπεινώνεσαι αν και λίγοι το γλίτωσαν αυτό....
Άντε.... να σου πω πως χαίρομαι για σένα με τη μπαρμπι - χρόνο και ...πέρασε καλά μαζί της τώρα που κι αυτή είναι δεκτική και για μετά ... έχει ο Γιαραμπής....

Την καλημέρα μου
από μιαν απύρετη πια

Μιχάλης Ρ. είπε...

Περαστικά κι από μένα κ. “Meril”. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε την αγάπη απ’ το έρωτα. Η αγάπη είναι το άλλοθι για να ζούνε δυο άνθρωποι μαζί. Είναι το φάρμακο στην έξω μοναξιά και σ’ αυτή τη σχέση κάνει κουμάντο αυτός που αγαπά λιγότερο. Η δύναμή της μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου γιατί δημιουργούνται υποχρεώσεις απ΄ την κοινή συμβίωση, ταυτίζεσαι, απορροφάσαι και γιατί εκλείπουν οι δυνατότητες και τα κουράγια για νέες περιπέτειες.
Ο έρωτας είναι για μένα το πάθος το παράφορο που για να το ζήσεις πρέπει να το ζητάς και να είσαι ελεύθερος από τις προκαταλήψεις “not ok” που επιβάλλουν οι βολεμένοι της κατηγορίας «αγάπη – βόλεμα – αφού δεν μπορώ εγώ να μη το κάνει κανείς». Θολούρα που ξεπερνά τον χρόνο, σαν ναρκωτικό που σε βυθίζει σε καταστάσεις μοναδικές, που ξεπερνούν το εγώ, που σε κάνει να πιστεύεις ότι χρειάζεσαι ότι ακριβώς σε δίνει ο άλλος, που άσχετα αν είναι τίποτα, είναι αυτό που ακριβώς χρειάζεσαι. Ο έρωτας, ο φόβος του χρόνου.
Αν τώρα μέσα στις προθέσεις του «να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα, σαν να ‘ναι η τελευταία μας φορά…» παίζει και το «μείνε μαζί μου έγκυος είμαι πολύ φερέγγυος…», τότε ναι ο έρωτας είναι δημιουργικός. Νομίζω αν μπλέξουμε στον δημιουργικό μας αγώνα – αγωνία και τον έρωτα «το χάσαμε το κορμί πατριώτ».

Μιχάλης Ρ. είπε...

Στην Πάτρα πέρασα τα 7 καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Στην αγαπημένη μου Πάτρα!!!

meril είπε...

Λοιπόν παρότι η θεωρητική κάλυψη εννοιών δεν είναι το δυνατό μου σημείο και παρά του ό,τι γίνεται κατάχρηση ενός φιλόξενου σίγουρα χώρου (μα πόσο ν' αντέξει)δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό ν' απαντήσω

Συμφωνώ ο έρωτας είναι ο φόβος του χρόνου
τώρα τι είναι έρωτας είναι μια άλλη ιστορία για τον καθένα
αν είναι όμως ό,τι μας παίρνει,γενικά και ειδικά, ό,τι μας σηκώνει από το χώμα
τότε η δημιουργία είναι έρωτας
είσαι δοσμένος εκείνη την ώρα πως να το πω
είσαι αλλού

Καλημέρα κ. Ράπτη ευχαριστώ για τα περαστικά

nkarakasis είπε...

Meril, ελεύθερα! Δεν γίνεται καμία κατάχρηση. Χαρά μου να ακούγονται φωνές..!

Η ποίηση είναι δαιμόνισα ; Τότε δεν κινδυνεύω, καθότι με την ποίηση έχω ενστικτώδεις παρορμήσεις, ποτέ δεν γράφω ηθελημένα. πόσο μπορεί να με βλάψει αυτό;

Χαίρομαι που είσαι καλύτερα σήμερα, άντε γιατί έρχονται γιορτινές μέρες..

Ανώνυμος είπε...

Ερωτικη και παθολγικα παθιασμενη η σχεση μας με το χρονο,απλα δεν καταφερνουμε ποτε να τη σκουρνουμε αρκετα ωστε να γινει κοκκινη..γιατι καλως η κακως ποτε δεν μας καθεται..μενουμε με την ορεξη λοιπον..και το γεγονος αυτο διαιωνιζει την καψουρα μας..!

Καλες γιορτες να μαστε καλα