Σελίδες

20/1/10

Κάποιο απόγευμα...




Από πάνω μας 2 μεγάλοι ανεμιστήρες οροφής. Θύμιζαν εκείνα τα ζεστά καλοκαίρια που ο σβέρκος ιδρώνει και κοιτάς ψηλά στις λεπίδες των ανεμιστήρων να βρεις ελπίδα. Δεξιά αριστερά μπλέ καρέκλες και κόσμος. Πολύ κόσμος. Ο γιατρός αργούσε να μας δεχτεί μα ευτυχώς μια συμπαθητική νοσοκόμα με φαρδουλά καπούλια και κόκκινο μαλλί μας ενημέρωνε συνέχεια για την καθυστέρηση που θα τρώγαμε. Σαν να ζητούσε συγνώμη για την πολύωρη αναμονή μας εκεί πέρα, δεν έφταιγε αυτή αλλά ένιωθε ότι μέρος της ταλαιπωρίας ήταν δικό της φταίξιμο. Κανείς δεν της είπε τίποτα, με γαϊδουρινή υπομονή περιμέναμε τον γιατρό. Τι κάνεις τόσες ώρες σε ένα θάλαμο με τριάντα άτομα;

Κοιτάς τους άλλους. Αυτή είναι η ενασχόληση σου εκείνη την στιγμή. Χωρίς να το έχεις σκεφτεί, σαν κάτι φυσικό που έρχεται από μέσα, παρατηρείς τους άλλους που επίσης περιμένουνε μαζί σου με υπομονή. Κοιτάς την γριά απέναντι που φυσάει και ξεφυσάει, κουνάει τα πόδια της δεξιά και αριστερά. Πονάει η κακομοίρα. Δίπλα η χοντρή με το κόκκινο πρόσωπο φανερά εκνευρισμένη, δεν αντέχει άλλο καθιστή, σηκώνεται κρατώντας τις τσάντες της. Μια φθηνή δερμάτινη και μια σακούλα με τις εξετάσεις. Σακούλα.. κάτοικος Πειραιά, με δύο παιδιά που περιμένουν να γυρίσει για να τους σερβίρει φαγητό. Στους ακαμάτες γιούς.. Δίπλα της ο άντρας της, ξινός με έκφραση λύπης στηριγμένη στο σκληρό του πρόσωπο, σίγουρος ότι η γυναίκα του θα φουντώσει και θα βρίσει καμιά νοσοκόμα για την καθυστέρηση. Πάλι θα τσακωθούνε μεταξύ τους, το έχω σίγουρο. Με κοιτάει, τραβάω την ματιά μου αδιάφορα αριστερά στην νόστιμη κοπελίτσα με το μπλε πουλόβερ. Μικρή μαθήτρια με σπυράκια, ίσως και να έχει γκόμενο, η μάνα της με σπασμένο πρόσωπο ούτε που θέλει να ξέρει για αυτό το θέμα. Νιώθω την ματιά ενός νεαρού από το βάθος. Ήρθε να συνοδέψει την δεσποινίδα με το αεράτο μαλλί δίπλα του. Καμιά εικοσαριά χρονών, αξύριστος και φόρμα αθλητική. Κοιτάει σαν επισκέπτης σε μουσείο, εμάς. Τους άρρωστους, αυτός είναι υγιής. Η κοπέλα προσπαθεί να τον διασκεδάσει με κουβέντες, καταλαβαίνω. Μικρές ενοχές που μας σκαλίζουν το μυαλό όταν κουβαλάμε κάποιον μαζί μας στην δική μας ταλαιπωρία. Μάλλον τον αγαπάει, δεν είναι αδέλφια.

Κάποιος προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα. Μεγαλύτερος από εμένα, συνοδεύει την γυναίκα του, καθότι αυτός είναι ο άνδρας του σπιτιού και κανείς άλλος. Ακόμα και στις αρρώστιες. Προσπαθώ να τον αποφύγω, σηκώνομαι να περπατήσω.
«Ε ! που πάτε, σε λίγο είναι η σειρά σας..»
«Πιάστηκα, πάω να περπατήσω» απαντάω σε μια μεγάλη κυρία με κοντό μαλλί και μοντέρνα ρούχα. Δίπλα της ο πανύψηλος παππούς είναι ο άντρας της. Μουσάκι κακοξυρισμένο με γωνιές στο πηγούνι, αδύνατος με προσεγμένο ντύσιμο και μαλακά παπούτσια. Σίγουρα έχει μια παλιά bmw και ένα ακριβό σπίτι. Τσιγκούνης με τα έξοδα, γκρινιάζει για το παραμικρό και διαβάζει εφημερίδα καθημερινά. Πώς να περάσουν οι μέρες της σύνταξης εξάλλου. Δεν πρέπει να έχουν παιδιά, φαίνονται από εκείνα τα γέρικα ζευγαράκια που φρόντισαν .. και δεν ελεήθηκαν ..

Σαν περπατάω να φύγω, αλλάζω το βήμα μου σε κάτι πιο επίσημο. Σαν πασαρέλα ένα πράγμα, πρέπει και αυτοί να σκεφτούν με την σειρά τους για μένα.. Τώρα μπορούν να με κοιτάξουν όρθιο με την τσάντα στον ώμο και τον φάκελο με τις εξετάσεις στο χέρι.

Όχι δεν τις βάζω σε σακούλα σουπερμάρκετ εγώ..

4 σχόλια:

Alex είπε...

Όμορφες εικόνες κύριε Νίκο , αλλά για πόσο θα αρνείστε τη διττή χρήση της σακούλας του supermarket ?

nkarakasis είπε...

Αδυνατώ, κυρία μου αδυνατώ. Ακόμα και όταν τρώω δεύτερο τσισβερκέρ μετά το φαγητό.

Μιχάλης Ρ. είπε...

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας, η κόκκινη γραμμή που καθορίζει το μέχρι εδώ είμαι εγώ και δεν πάει παραπέρα με μένα, οι λεπτομέρειες της ανθρώπινης προσωπικότητας δηλ. είναι αυτές που καθορίζουν τις επιλογές και τις αντοχές μας, αν αξίζουμε την γωνιά στη "πόλη των πολιτών" που μας αναλογεί. Ασήμαντες λεπτομέρειες στην ουσία των πραγμάτων αλλά πολλή σημαντικές για την αγιοσύνη στον παράδεισο του θεού των μικρών πραγμάτων.

nkarakasis είπε...

Παράδεισος του Θεού των μικρών πραγμάτων. Κρατώ αυτό.
Γενικά έχω την συνήθεια να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, νομίζω μάλιστα ότι όλοι μας το κάνουμε αυτό. Δοκίμασα να το αποτυπώσω.
Βρεχει εκει πάνω; άντε να δούμε λίγο χειμώνα επιτέλους..
Πες κανένα καλό μέρος στο Πήλειο για ΣΚ...