Σελίδες

20/2/10

Η Ησυχούπολη..


Ο Δήμαρχος της Ησυχούπολης, έξυνε το κεφάλι του αμήχανα σε κάθε λέξη της κυρίας Μαντσεστερ.

«Μα όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες συμφωνούν να περάσει ο δρόμος, μπροστά απο το σπίτι τους..» μουρμούραγε χαμένα ψηλαφώντας ένα ποτήρι με νερό που είχε δίπλα του. Τα λιγοστά μαλλιά του, έδειχναν μαραμένα, το χοντρό κορμί του σφιγγόταν απο την ένταση..
«Εγώ δεν θέλω! Δικαίωμα μου είναι!»
«Μα δεν καταλαβαίνω, γιατί;» ξαναρωτούσε ο Δήμαρχος και σιγοέπινε τάχα αδιάφορα το νερό μπροστά του.

«Γιατί μαζί με τους άλλους ανθρώπους που θα περπατάνε στον δρόμο, θα περπατάν και κλέφτες! Και δεν έχω καμία όρεξη μια μέρα να αποφασίσουν να μου ανοίξουν το σπίτι..!» Αυτή η εμφανισιακά ήσυχη γυναίκα είχε μεταμορφωθεί σε τερατόμορφο πλάσμα απο τον θυμό. Τα χέρια της έμοιαζαν με πλοκάμια, που στην άκρη τους είχαν γάτζους, τα δόντια της κιτρινα και ακονισμένα και σάλια λυσσας έτρεχαν στο μακρουλό πηγούνι της. Έτσι την έβλεπε ο Δήμαρχος εκείνη την ώρα και μια χλωμάδα του ήρθε στο πρόσωπο..

«Μα αν δεν έχει τσιμεντένιο δρόμο, δεν θα περπατήσουν οι κλέφτες; Μόνο σε τσιμέντο πατάνε τούτοι;Δεν είναι λογικό...»
«Τέλος! Δεν έχετε να αποφασίσετε τίποτα. Συνεδρίαση δεν θά κάνετε, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσετε σε κάτι που ΕΓΩ απαιτώ να μην γίνει..Εξάλλου είμαι νομικός και θα σας ταράξω στις μηνύσεις. Δεν θα μείνει έτσι το πράγμα.»
«Εχουμε δώσει προκαταβολές στην τεχνική εταιρία, θα χρειαστούν νέα κονδύλια να αλλαχθούν τα σχέδια και ξέρετε ότι δεν υπάρχουν. Οι μπουλτόζες είναι εκει έξω και περιμένουν. Δεν καταλαβαίνω, αφήστε να το συζητήσω με τους πολίτες. Δεν μπορώ να πάρω τέτοιες αποφάσεις μόνος μου..» σχεδόν παρακαλετά ο Δήμαρχος είπε τα λόγια αυτά και μαζεύτηκε στην καρέκλα του, μη μανιάσει τελείως η κυρία Μαντσεστερ και αρπάξει κανένα μπαλτά και τον κάνει φέτες. Δειλά τράβηξε το ποτήρι κοντά του ...

«Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα. Είναι τελείως παράλογο να δεχτώ κάτι τέτοιο.. εκτός..» το πρόσωπο της έλαμψε...
«εκτός;» ο Δήμαρχος σηκώθηκε όρθιος..
«Εκτός, αν μου δώσετε αποζημίωση 120,000 ευρώ...»
«Α!» αναφώνησε ο Δήμαρχος. «Με 120,000 ευρώ, το θέμα λύνεται, έτσι ;..» είπε ο Δήμαρχος μέσα απο τα δόντια του και έφερε το χέρι στο πρόσωπο του μη τυχόν φάει καμία ανάποδη.

Η κυρία Μάντσεστερ δεν μίλησε.

«Καλά αφήστε να μιλήσω με τους πολίτες. Ποιος ξέρει, μπορεί να δεχτούν νέα κονδύλια να περάσει απο αλλού ο δρόμος..»  ξαναείπε ο Δήμαρχος και έδειξε την πόρτα στην κυρία.
«Φυσικά και δεν θα δεχτούν να πληρώσουν επιπλέον! Για χαζή με έχετε; Είμαι νομικός κύριε Δήμαρχε! Μην το ξεχνάτε και να μεταφέρετε ότι σας είπα και στους άλλους να μην διανοηθούν να συζητήσουν άλλη λύση εκτός του να πληρώσουν.. είτε εμένα, είτε για νέα σχέδια του δρόμου..» Με αυτά τα λόγια η κυρία Μάτσεστερ έφυγε με γρήγορα βήματα απο το δωμάτιο..
Ο Δήμαρχος το μόνο που πρόλαβε να δει είναι ένα χοντρό τέρας, να σέρνεται μέχρι την πόρτα, να σφηνώνει στην κάσα και να ξεγλυστράει έξω. Τελευταία δύο πλοκάμια έφυγαν σούρνοντας πίσω της, κάνοντας χαρακιές στο ξύλινο πάτωμα με τους ακονισμένους γάτζους..

«φφφ.. τι ήταν και αυτό σήμερα..» είπε και κατάπιε με βουλιμία το υπόλοιπο νερό ο Δήμαρχος..

Η συνεδρίαση έγινε, αλλά ο Δήμαρχος επέλεξε να μην αναφέρει τις απειλές της κ. Ματσεστερ. Ούτε ανέφερε ότι είναι νομικός, ούτε ότι με 120,000 ε το θέμα ξεπερνιέται. Τους παρακάλεσε, να πληρώσουν 200,000 ε επιπλέον για να αλλάξουν σχέδια στον δρόμο. Ο κόσμος, σκέφτηκε και αποφάσισε. Ναι, θα πληρώσουμε το παραπάνω κονδύλι να αλλάξουν τα σχέδια για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αμα ένας δεν θέλει, κανένας δεν θέλει, είπανε όλοι μαζί με μια φωνή και ο Δήμαρχος φούσκωσε απο υπερηφάνια για την ποιότητα σκέψης των δημοτών.
Την άλλη μέρα, οι εργασίες ξεκίνησαν με νέα σχέδια, άλλη διαδρομή και περισσότερα λεφτά. 

Η κυρία Μάτσεστερ πλησίασε τον Δήμαρχο..
«Ωστε φοβήθηκαν ε;»

Ο Δήμαρχος, ζωσμένος με μια παράξενη δύναμη που βάση της ήταν η περηφάνια και η εκδίκηση, καθόλου δεν την φοβήθηκε ετούτη την φορά. Την είδε όπως ακριβώς ήταν. Κοντή, με πονηρή ματιά, δύο χέρια αδύναμα και κορμί σφιχτά ντυμένο σε ένα παλτό.

«χα! Τελικά κυρία μου ο μόνος που βρήκε παράλογο το αίτημα σας, ήσασταν εσείς.. Όλοι συμφώνησαν χωρίς να τους μεταφέρω οποιαδήποτε απειλή....δεν σας φοβήθηκαν κυρία μου! σας αγάπησαν και σας σεβάστηκαν... όσο παράλογα ανθρώπινο και να σας ακούγεται αυτό, Υπάρχει! »

5 σχόλια:

fotini είπε...

γιατί τα απλά να γίνονται πολύπλοκα?
ποιος μας έμαθε να σκεπτόμαστε απο την ανάποδη τελικα?

καλο σαββατοβραδο

nkarakasis είπε...

Ελα μου ντε; Γιατί;

Καλό Σαββατοβραδο και απο εμένα..

cloudsinthemirror είπε...

Έχουμε υιοθετήσει την Κοινή Λογική τόσο έντονα ενώ πολλές φορές εκείνη είναι τόσο απλοϊκή που μας οδηγεί σε παράδοξες συμπεριφορές, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους.

nkarakasis είπε...

Για κάποιο περίεργο λόγο έπεσες κέντρο. Αυτή την "Κοινή λογική" πολλές φορές την υιοθετώ και με φέρνει σε παράδοξες καταστάσεις. Ίσως γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα "Κοινή λογική" ούτε κάν "κοινό". Τίποτα δεν είναι κοινό. Ο καθένας αισθάνεται μόνο για το οχυρό του χωρίς να είναι διαθετιμένος να κάνει το οτιδήποτε για τα "Κοινά". Εκεί τελικά εκπλήσσομαι κάθε φορά, στεναχωριέμαι αλλά δεν αλλάζω τρόπο σκέψης.
Σταυρώστε με, σταυρώστε με..
http://www.youtube.com/watch?v=vL4MYCPIwL4

cloudsinthemirror είπε...

garagasis for president!!!