Σελίδες

15/3/10

Ludovico Einaudi Nuvole Bianche





Το να ξυπνάς ένα πρωί και να ξέρεις ότι 250 άνθρωποι θα σε πάρουν τηλέφωνο γκρινιάζοντας επειδή κάτι πήγε «στραβά..». Αυτή είναι μια αίσθηση, που την κερδίζεις δύσκολα. Μα τούτο ακόμα πιο δύσκολο, να ξέρεις ότι στο τέλος της ημέρας όλα θα έχουν τελειώσει, είτε καλώς είτε κακώς, να γνωρίζεις καθαρά μέσα σου ότι κάθε γεγονός έχει ένα τέλος, κάθε πρόταση μια τελεία  κάθε δρόμος κάπου τελειώνει. Αυτή η εσώτερη αναπνοή σε κάνει να μη σταματάς στην πόρτα με τα κλειδιά στο χέρι, αμήχανος και με τάση να κρυφτείς. 
Μα δεν πρέπει να ξεχάσω ακόμα τούτο :  Πιο μέσα, πιο βαθύ να έχεις την ψυχραιμία να τα αντιμετωπίσεις όλα με λογικούς ειρμούς, να μετριάσεις το κακό και να βρεις το μη χείρον βέλτιστον, αυτή η ψυχραιμία στην καταστροφή, αυτό είναι ο άνθρωπος.. ο επαγγελματίας όπως συχνά ονομάζεται. 

Ένα μικρό βήμα εμπρός που πιθανόν να κοστίσει, ένα βήμα πίσω από το τέλος. Μα δεν νοιάζεσαι, γιατί τώρα ζεις και όχι μόνο ζεις, αλλά γράφεις και για αυτό.. 

Ίσως τελικά αυτό να είναι τύχη..



Δεν υπάρχουν σχόλια: