Σελίδες

11/4/10

Another Cup of coffee..





Κάτσε να σου πω μια ιστορία, για ανθρώπους που δώσανε την ψυχή τους στον διάβολο για μια αγκαλιά με τον Θεό. Για ψυχές που κλάψανε στην ποδιά των ληστών, έκλαψαν τόσο που τα δάκρυα στεγνώσαν. Δεν είχαν να δώσουν κάτι να ανταλλάξουν, παρά μόνο εκείνη την μαυρισμένη καρδιά που τους βάραινε τα στήθη. Και την έδωσαν, για ένα χαμόγελο.

Μα δεν άκουσες το χειρότερο, υπήρξαν περιπτώσεις που το πήραν το χαμόγελο που γύρευαν, πήραν την γεύση στον ουρανίσκο τους..

Μα κάνεις ότι δεν ξέρεις ότι η γεύση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια μνήμη ευχάριστη ή δυσάρεστη. Λες ότι κάποτε δοκίμασες και θέλεις πάλι να ζήσεις τα ίδια, μα δεν γίνεται πια, δεν γίνεται.. μπαίνει ανάμεσα σε εσένα και στο άπιαστο όνειρο το τοίχος της ηλικίας, των πραγμάτων, των ανθρώπων, εκείνο το αδιαπέραστο συρματόπλεγμα που ονομάζεις λογική και εμπειρία. Και αναρωτιέμαι ώρες, ώρες, τι είναι αυτό ή ποιος το έστησε εκεί εμπρός σου..

Και ξάφνου ανακαλύπτεις τον χρόνο που έχασες, και επιστρέφεις στην πόρτα που βγήκες σαν ήσουν μικρός. Αλλά ο δρόμος είναι διαφορετικός, πλέον καμία γοητεία δεν υπάρχει, κανένα μυστήριο δεν περιβάλλει τον δρόμο. Γιατί ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά..

Τι καλά που θα ήταν να μπορείς επιλεκτικά, να μην ξέρεις. Τι καλά που θα ήταν....

7 σχόλια:

She είπε...

Τι καλά που θα ήταν...να βρίσκαμε όλοι το δρόμο της ευτυχίας. Αλλά θα έπρεπε πρώτα να ψάξουμε πολύ μέσα μας, στα βάθη της ψυχής μας τι πραγματικά θα μας έκανε ευτυχισμένους. Γιατί λέμε, λέμε, αλλά ποτέ δεν ξέρουμε....

nkarakasis είπε...

Αυτό που οι πολλοί αγαπούν, αυτό πάντα θα μας τρώει..

Καλώς ήρθες με μια ανάσα..

Μιχάλης Ρ. είπε...

Καλημέρα φίλε. Ο δρόμος αλλάζει όταν καταλάβεις το «λάθος» και σταματάς να το επαναλαμβάνεις. Ο δρόμος είναι «δρόμος» προσωπικός για τον καθένα. Κοινό δρόμο έχει ο όχλος και οι παράφρονες θρησκόληπτοι. Η συμπόρευση είναι νομίζω ψευδαίσθηση αναγκαία για το απαραίτητο «κατά συνθήκη ψεύδος» και των «ανειλημμένων υποχρεώσεων» που βασανίζουν τη ζωή μας και διαιωνίζουν το είδος. Ίσως να μην αλλάζει ο δρόμος αλλά η «Ιθάκη» των περιπλανήσεων ή των φαντασιώσεών μας.
Υ.Σ.: Αυτοί που δίνουν οπουδήποτε την ψυχή τους και για οτιδήποτε είναι να τους προσπερνάς αδιάφορα. Οίκτο ζητούν γιατί οι άχρηστοι ξέρουν το μηχανισμό για να δικαιολογήσουν τα προσωπικά και κοινωνικά τους αδικαιολόγητα και να σ’ ελέγχουν. Η κοινωνία των ζωντανών νεκρών και των υγιών αρρώστων. Βρε ούστ!!!

meril είπε...

"Τι καλά που θα ήταν να μπορείς επιλεκτικά, να μην ξέρεις."
Λες;

She είπε...

υ.γ. Καλώς σας βρήκα...και σας πέτυχα!

Μιχάλης Ρ. είπε...

Η δασκάλα παρουσιάζει στους μαθητές ενός αμερικάνικου σχολείου έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι. Το μάθημα αρχίζει με ερωτήσεις αμερικανικής ιστορίας.....

«Για να δούμε», λέει η δασκάλα, «Ποιος είπε: Δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;» Κανείς δεν σηκώνει το χέρι του εκτός από τον καινούριο.
«Ο Πάτρικ Χένρι,το 1775, στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
«Μπράβο, Σουζούκι».
«Και ποιος είπε: Κυβέρνηση του λαού από το λαό και για το λαό;» ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863, στο Γκέτισμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.

Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή! Ο Γιαπωνέζος Σουζούκι ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!» Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια ψιλή φωνή από τα πίσω θρανία: «Ρε ,δεν πάτε να πηδηχτείτε όλοι, μαλάκες Γιαπωνέζοι!» «Ποιος το είπε αυτό;» φωνάζει η δασκάλα.
Ο Σουζούκι χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακ Αρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982, στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».

Η τάξη σιωπά. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;» ξαναρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος στον πρωθυπουργό Τανάκα, το 1991, κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξασπάει: «Ρε, δεν μας παίρνεις καμιά πίπα»!
Και ο Σουζούκι ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λεβίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».

Δυο τρεις μαθητές ουρλιάζουν: «Άι γαμήσου, ρε μαλακισμένο Σουζούκι».
Ατάραχος ο Γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, Ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές πετούν καρέκλες, η δασκάλα έχει λιποθυμήσει και ξαφνικά μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο».
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι: .....«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου , στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του!»

nkarakasis είπε...

Γεια σου Μιχάλη με τα ανέκδοτα. Παλιο όμως το ήξερα.

Μεριλ, ναι λέω, ίσως να δούμε κάποια διαφορά..

Μιχάλη, είναι θέμα ο όχλος και η προσωπική άποψη, άλλα όπως και να έχει δείχνει τις περισσότερες - όχι όλες - φορές, μια σταθερά σκέψης. Εξάλλου με αυτήν την σταθερά, μεγαλώσαμε, δουλέουμε και ζούμε.

Και δεν υπάρχει καμία μαγκιά στο να είσαι αντίθετος σε όλα και σε όλους, μόνο για την μαγκιά.. Τουλάχιστον όχι εκ του ασφαλούς...