Η μοναξιά του αλκοόλ..

Κανείς δεν θα μάθει πραγματικά τι είδαν τα μάτια του μέσα στο κιτρινωπό ουίσκι. Κάθε χάλικινη σταγόνα έκανε χαρακιές κατά μήκος του στέρνου. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει, τι έκανε μόνος στο μπαρ. Άλλοι λένε ότι έπινε, άλλοι ότι έκλαιγε. Ο σερβιτόρος θα ορκιζόταν ότι τον είδε να γράφει με ένα μολύβι στιχάκια πάνω σε μια κάρτα που βρήκε πεταμένη πάνω στον ξύλινο πάγκο. Εικασίες. Κανείς δεν ήταν εκεί να δει πραγματικά. Όλοι κάνανε υποθέσεις, μάλιστα ο κοντόχοντρος με το μούσι στην γωνία είπε αργότερα ότι τον είδε να μιλάει μόνος του. Τι να έλεγε; Και σε ποιόν να μιλούσε; Το θεωρήσαμε όλοι άτοπο, καθόλου λογικό. Μάλιστα το ίδιο βράδυ που το συζητούσαμε, είχαμε μεγάλη διαφωνία ακόμα και στο τι φορούσε. Μαύρο παλτό ή σακάκι με ρίγες; Μαύρα παπούτσια ή καφέ; Φορούσε πουκάμισο ή πουλόβερ; Η κυρία με την φίλη της που είχε πάει από νωρίς στο μαγαζί είπε ότι τον είδε να καπνίζει τσιγάρα το ένα μετά το άλλο. Ο σερβιτόρος το απέρριψε. Δεν υπήρχε τασάκι γύρω του. Τι θα μπορούσε να είχε κάνει τις στάχτες; Μάλλον διάβαζε, ίσως ένα βιβλίο για αυτό ήταν σκυφτός. Όχι, όχι, εφημερίδα θα ήταν είπε η άλλη φίλη της κοπέλας που είχε καλύτερη οπτική από εκεί που καθότανε. Δεν έβγαινε αποτέλεσμα, όλοι ξέραμε ότι εκείνη την ημέρα οι εφημερίδες είχαν απεργία. Ίσως και η μοναδική Πέμπτη σε όλο τον χρόνο που οι εφημερίδες δεν βγήκαν στα περίπτερα.

Η μια κουβέντα έφερε την άλλη, ώσπου η διαφωνία μας κορυφώθηκε σε μια απλή διαπίστωση που άρχισε να χαράζει μέσα από όλα αυτά τα αντιφατικά λόγια και επιχειρήματα. Μήπως ποτέ του δεν είχε έρθει στο μαγαζί;

Κανείς δεν ξέρει, γιατί κανείς δεν κάθισε δίπλα του, είπα εγώ στο τέλος. Κανείς δεν τόλμησε να του μιλήσει ανοιχτά. Μείναμε με τις υποθέσεις, τις εικασίες και ακόμα μια τύψη στο ενεργητικό μας.Της τύψης που δημιουργείται από την μοναξιά του αλκοόλ.

Κανείς τελικά, δεν πρέπει να πίνει μόνος.