Ήμασταν ώρα έτσι καθισμένοι, σχεδόν σιωπηλοί. Ο Έρμαν σηκώθηκε όρθιος έδεσε πισθάγκωνα τα χέρια και μουρμούρισε περπατώντας απαλά «Ο άνθρωπος έχει την βαθιά επιθυμία να λησμονεί, το ίδιο και εσύ..».
«Και ίσως εκεί ακριβώς – στην λησμονιά - να βρίσκεται η αρχή της αβύσσου…» συμπλήρωσε ο Νίκος με βλέμμα σκεπτικό, το σώμα του έδειχνε μαζεμένο.
Η Mary Shelley, χαμογέλασε με εκείνο το ευγενικό της κούνημα του λαιμού, « Τα βλέπετε πολύ μελαγχολικά, δεν νομίζετε; Από δική σας και μόνο εμπειρία μπορείτε να αποδείξετε ότι οποιαδήποτε κατόρθωμα μοιάζει εφήμερο αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι!»
Ένιωσα κενός ανάμεσα τους, τι θα μπορούσα να πω σε μια τέτοια συζήτηση που θα έδενε τις σκέψεις τους; Έπρεπε να απολογηθώ για την ερώτηση που έκανα, μα δεν είχα λόγια, περίμενα κάθε λέξη τους σαν μελλοθάνατος που περιμένει τις τελευταίες σφαίρες να τον συναντήσουν. Φορούσα την μαύρη κουκούλα της τυφλότητας μου.
Πετάχτηκε ο Μάνος «Είναι πολύπλοκο σαν σκέψη αλλά έχει δίκιο η Mary, νομίζουμε ότι κάθε μας στιγμή μπορεί να είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη αλλά δεν βλέπουμε το προφανές. Κάθε στιγμή ανήκει στην αγκαλιά της ιστορίας, αλλάζει το ρου κάθε απόφαση, κάθε λέξη, κάθε ανάσα. Συνεπώς τι σημασία έχει η αποτυχία ή η επιτυχία; Το σωστό ή το λάθος; Απλά αλλάζει το ρεύμα του ποταμού και ναι, αγαπητοί συνάδελφοι, μόνο έτσι έχει την δυνατότητα να γνωρίσει νέα χώματα, νέα δροσιά ο ποταμός.. »
«Δηλαδή δεν ήταν λάθος η απόφαση μου;» ρώτησα με μεγάλη αφέλεια, τα μάτια μου στένεψαν προσπαθώντας να ψυχολογήσω γρήγορα τους συνομιλητές μου.
Σηκωθήκαν όρθιοι όλοι, σαν να χτύπησε το κουδούνι και έπρεπε να φύγουν. Πετάχτηκα να τους σταματήσω αλλά στάθηκε αδύνατο. Πριν κλείσει η πόρτα ο Αλμπέρ με έπιασε από τον ώμο γελώντας, η αλήθεια είναι ότι όλη την ώρα με κοίταζε στωικά, όσο εγώ αγωνιούσα να ακούσω την γνώμη τους. «Κοίτα, το πιο όμορφο ελάττωμα του ανθρώπου είναι ότι σκέφτεται συνέχεια το μέλλον. Έτσι συντηρούνται τα όνειρα, οι στόχοι, ο σκοπός και πολλά άλλα. Πρέπει να ξέρεις όμως ότι η σχέση σου με το μέλλον δεν είναι αμφίδρομη, αυτό (το μέλλον) καθόλου δεν σε σκέφτεται! Αντιθέτως κάνει αγώνα δρόμου για να σε συναντήσει… Για αυτό χαλάρωσε..»
Δίπλα του ακριβώς ο Ερμαν με κοίταξε με νόημα. «Πολλές φορές ο φόβος της αποτυχίας μας κάνει λύκους της στέππας, δεν το θες εσύ αυτό, έτσι;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου