Σελίδες

31/8/10

Οι δύο γέροι..



Οι πόρτες έκλεισαν, δυο καρέκλες άδειες. Η μία απέναντι απο την άλλη. Το τρένο ξεκίνησε, τα πάντα κουνήθηκαν. Απο την στάση στην κίνηση και απο εκεί στο τρίξιμο του μέταλλου με τον δρόμο. 
Κοίταξα στην άλλη σειρά. Ψηλή γύρω στα πενήντα, μακρύ μαλλί μαζεμένο πίσω σαν χρυσό στάχυ δεμένο με κορδέλα, στα χέρια ένα μικρό βιβλίο. Φακίδες στο πρόσωπο, δεμένο, δουλεμένο αλλά προσεκτικά βαμμένο.
Απέναντι ένα μουστάκι με ένα κύριο πάνω του, καπέλο με το νούμερο 34 ραμμένο, πράσινο με κίτρινες ρίγες, κοντό παντελόνι που έκρυβε ένα πνιγμένο πράσινο πουκάμισο . Απο κάτω τρίχες και λαστιχένια παντόφλα. Μάλλον κοιτούσε μαζί με το μουστάκι, τους δύο γέρους απέναντι.
Προσπάθησα να τους ξεχωρίσω, ίδιοι έμοιαζαν. Με τις ζάρες τους, το χαμένο χαμόγελο και το άσπρο πουκαμισάκι τους. Συμπαθητικοί.
Έπαιζαν την τελευταία τους παράταση. Είναι φανερό, στην επόμενη άντε στην παραεπόμενη στάση θα τους συναντούσε ο Χάρος. Μόνο έτσι μπόρεσα να εξηγήσω το χαμόγελο τους. Μας είχανε όλους κοροιδέψει, ακόμα και τον χρόνο που πιθανόν να έχασε τούτο το δρομολόγιο. Κάθε λεπτό είναι κέρδος, μου είπε ο ένας..

"Κατεχάκη" Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή..

Κατέβηκα..

2 σχόλια:

Ο/η Ανωνυμος/η είπε...

Ωραιο κομματι Νικο μου..λατρευω το βιολι!
Εσυ Νικο εισαι πλουσιος ή σπαταλας το χρονο/τα λεπτα σου;
Eλπιδα

nkarakasis είπε...

Όσο βλέπω τα σχόλια σου, πάμπλουτος..