Κάθε χρόνο, έδινε μια με το ραβδάκι της η άνοιξη και φούντωνε εκείνο το κλαδί. Μα κάθε χειμώνα, πάει, έλεγες για πέταμα είναι, έτσι που το έβλεπες ξερό σαν λίμνη στεγνωμένη, σαν σάρκα άψυχη που κείτεται στην άσφαλτο. Τελειωμένη υπόθεση, μουρμούραγες αν και βαθιά μέσα σου πίστευες ότι κάτι θα αλλάξει. Όπως έγινε και πέρυσι, όπως έγινε και πρόπερσι, έτσι και φέτος κάτι θα αλλάξει.
Διακοσμητική ροδιά, με ψηλά περήφανα κλαδάκια, που οι κορφές του ανέβαιναν στον ουρανό, αψηφούσαν το μάκρος της ρίζας τους και έδιναν μια να ανέβουν. Προς τα που; Κανείς δεν ξέρει.
Είτε γυμνή, σαν σκελετωμένη άπνοια, είτε φουντωμένη με εκείνο το πυκνό πράσινο σαν δέρμα νιότης, κάθε άνοιξη το βλέμμα μου γέμιζε με εκείνο το πείσμα της να ανθίσει.. Μια χρονιά μάλιστα δοκίμασα να κόψω τα κλωνάρια, να την δυσκολέψω δηλαδή, να την κάνω να νιώσει την απόγνωση μέσα στο χώμα της, καινούργια φύλλα να διστάσει να βγάλει..
Πόσο λάθος τα σκέφτηκα όλα..
Αυτή μεγάλωσε ξανά, σαν πείσμα λες στις αποφάσεις μου. Βλέπεις η μοίρα, ο κύκλος είναι αέναος, μόνο κρατώντας από τις ρίζες της λίγη πίστη στην θαυματουργική τυχαιότητα ενός πάνσοφου σύμπαντος, αυτή ξανά μεγάλωνε. Και τα έκανε όλα θαρρείς επιδεικτικά, έτσι για να την κοιτώ κάθε πρωί από το τζάμι μου και να θαυμάζω, αυτά που δεν μπορώ να καταλάβω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου