Γιούλα Ράπτη. ' Εκ των υστέρων'.

Ο λόγος που γράφω τις παρακάτω αράδες, δεν είναι άλλος παρά γιατί τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζω την ζωή, με λέξεις. Είναι μια συνήθεια που με κάνει να βγάζω την πίεση από μέσα μου, όπως το αίμα από την μύτη. Αφορμή αυτήν την φορά; Το βιβλίο της Γιούλας Ράπτη, δημοσιογράφου, πόνημα με όλη την σημασία της κάθε επιστολής, ‘ εκ των υστέρων’.

Η Γιούλα Ράπτη, γεννήθηκε στα Γιάννενα. Η Γιούλα Ράπτη γεννήθηκε στα Γιάννενα, η Γιάννενα Γιούλα είναι από την Ράπτη, η Ράπτη Γιάννενα γεννήθηκε στην Γιούλα. Αυτή η πρόταση συνόδευε το κρασί μου, αναγκαίο οπλικό σύστημα άμυνας καθ’ όλη την ώρα που διάβαζα τις σελίδες της. Τις επιστολές της δηλαδή. Δεκατρείς + μία όπως ορκίζεται να λέει. Δεκατέσσερις επιστολές γραμμένες σε διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά με αποδέκτη τον ένα και μοναδικό αναγνώστη. Σαν μια πρόταση που χαριτολογώντας παίζεις ανάμεσα της. «Η Γιούλα Ράπτη, γεννήθηκε στα Γιάννενα». Όπως και να τουμπάρεις τις λέξεις, η πρόταση είναι η ίδια, η πολύπλευρη επαφή στο νόημα της, είναι αυτό που κεντρίζει τελικά το ενδιαφέρον. Η συναισθηματική προσέγγιση του ενός και μοναδικού αποδέκτη με τα πολλά πρόσωπα. Την μία τον ονομάζει Στρατηγό, την άλλη γιατρό, την άλλη κ. Καθηγητά και πολλά άλλα. Μα σε ποιον αναφέρεται επιτέλους; Ποιος μπορεί να είναι ο μοναδικός αποδέκτης δεκατεσσάρων επιστολών με τα πολλά πρόσωπα; Ο κόσμος της. Αυτός που την δημιούργησε και αυτός που στιγμές την ταλαιπώρησε. Αυτός είναι ο μοναδικός αποδέκτης και φυσικά, όλες τούτες οι επιστολές αναδεικνύουν την μία και μοναδική συνθήκη. Ότι ο κόσμος της είναι υπέροχος! Σκληρός κάποιες στιγμές, υπέροχα υποσχετικός κάποιες άλλες, αλλά και υπέροχα τρυφερός. Και τελικά, ο χείμαρρος της γραφής της, παρασύρει αναγνώστη, ανθρώπους και καταστάσεις να αφεθούν στην μοναδική ερώτηση Γιατί; Και τελικά στην απάντηση. Γιατί έτσι Γιατί η ζωή είναι αυτή. Χωρίς επεξηγήσεις.

Το ποτήρι με το κρασί μου το χρειάστηκα διότι όσο ταξίδευα στις προτάσεις της, έβρισκα στοιχεία της ζωής μου ανάμεσα να με περιμένουν. Σχεδόν υπέφερα και ανέμενα με ενδιαφέρον την συνέχεια αν και ομολογώ ότι πολλές φορές τις είχα ήδη ζήσει πριν τις γράψει. Άραγε τι να συνέβη σε εκείνον το νεαρό αγόρι - και σε κάθε νεαρό ή νεαρή - που στεναχωριόταν επειδή ο κόσμος του είναι πολύ σκληρότερος από όσο μπορούσε να αντέξει; Δεν είχε την δυνατότητα ή ακόμη την ευκαιρία να γράψει επιστολές. Και καλύτερα. Τώρα ξέρει γιατί.

Στρατηγέ μου, τα σέβη μου. Κύριε Καθηγητά ναι, η ζωή είναι τέχνη. Γιατρέ μου, δεν θέλω να γνωρίζω την ύπαρξή σας. Κύριε Διευθυντή, σας βαρέθηκα.

(εκδόσεις Γιαβριηλίδης)