Ω γλυκύ μου έαρ

Αι γενεαί πάσαι στηθήκαμε έξω από το βενζινάδικο που διαφήμιζε σε μια led οθόνη 1.64 την βενζίνη, την ίδια στιγμή που το 1.70-1.78 φαινόταν ότι ήταν η μέση τιμή σε όλα τα βενζινάδικα. Στάθηκα στην ουρά, ευτυχώς μικρή. Ένα “έθιμο” που σιχαίνομαι αλλά το βάστηξα γιατί ήθελα να γεμίσω το τεράστιο ντεπόζιτο του αυτοκινήτου μου. Έβαλα εβδομήντα ευρώ και ο δείκτης δεν ακούμπησε στο τέρμα, μάλιστα για μια στιγμή ήλπιζα ότι θα με λυπόταν γύρω στα πενήντα ευρώ αλλά τζίφος. Το βάθος του ντεπόζιτου αμέτρητο, ο μετρητής αμείλικτος. Και πίσω μου ουρά να περιμένει. Σαν ταινία του ’40 όπου ο κόσμος περίμενε για ένα συσσίτιο, μια φραντζόλα ψωμί. Για την ακρίβεια θυμήθηκα την εκπληκτική ταινία ο Πιανίστας, όπου οι Εβραίοι υπομονετικά περίμεναν στην ουρά για ψίχουλα, γνωρίζοντας ότι το τέλος τους δεν αργεί.

Ατυχής σύγκριση αλλά το αίσθημα δεν μακραίνει, ειδικά όταν διαβάζεις τις στατιστικές που είχε σήμερα η Ελευθεροτυπία. 52% ακριβότερα τα καύσιμα, 700,000 άνεργοι στον ΟΑΕΔ, έλεγχος σε όσους δεν πληρώσουν δύο δόσεις της περαίωσης, ειδικοί ελεγκτές στα ΜΜΜ, 25% αύξηση στα ναύλα, οι μισθοί τσεκουρωμένοι. Ας μην τα απαριθμήσω, αντίθετα θα βάλω στο νου μου όλα τα κείμενα που γράφονται καθημερινά και καλούν τον κόσμο σε αγανάκτηση. Βλέπετε έξοδο; το μόνο που υπάρχει είναι ανατροπή, αρκεί κάποιος να δείξει το ηγετικό του πρόσωπο· να παρουσιάσει την ιδέα, την αναγέννηση ή την φιλοδοξία του μέσα σε όμορφο περιτύλιγμα. Κομψές εκφράσεις όπως “αγάπη”, “ανθρωποκεντρική εξουσία” και ανάταση ελπίδας. Οι άλλες λέξεις, οι τεχνικές με αφήνουν αδιάφορο για την ώρα. “Αναδιάρθωση¨, “επιμήκυνση”, “επιστροφή στην δραχμή¨. Σαν να στάζει ο νιπτήρας και να μην ξέρεις ποιο εργαλείο να διαλέξεις.

Και οι λύσεις με απασχολούν τελικά περισσότερο από το ίδιο το πρόβλημα. Και πιο σκεπτικό με αφήνει το ακόλουθο : “Που θέλετε να επιστρέψετε; Στην εποχή πριν την κρίση όπου όλα έδειχναν οικονομικώς ανθηρά ή στην εποχή όπου ο άνθρωπος που ζούσε για τον άνθρωπο; Και ποια ήταν ακριβώς εκείνη η εποχή που το χρήμα δεν έφερνε προβλήματα;”. Μήπως τελικά εξελισσόμαστε για να εφεύρουμε πολυπλοκότερα προβλήματα;

Θα ήθελα πολύ να απαντήσω στην ερώτηση “Στην εποχή που δεν υπήρχε φόβος” αλλά και πάλι δεν μπορώ να θυμηθώ πότε υπήρξε εκείνη η εποχή. Αισιόδοξα όμως θα πω, ότι έχω αποφασίσει να μην φοβάμαι. Και όπως όλοι ξέρουν, αισιόδοξος είναι ο κακά πληροφορημένος. Και έτσι σκοπεύω να παραμείνω, άσχετος και αισιόδοξος. Αλλά όχι ανενεργός.

Ω γλυκύ μου έαρ, λοιπόν να σας πληροφορήσω ότι είναι Πάσχα. Μια βαθιά θρησκευτική εθιμοτυπική αλληλουχία εικόνων, σκέψεων και ήχων που είναι αναζωογονητική για τους πιστούς του Χριστιανισμού. Αποφεύγω την λέξη “γιορτή”. Δεν είναι γιορτή. Θα έλεγα μια αίσθηση ανάστασης και ανθρώπινης μελαγχολίας μέσα από ύμνους και χαμηλωμένα φώτα, μέσα από τρεμάμενες φωνές που οδηγούν την κρίση, το πάθος και την συγκίνηση στην ανάσταση. Είτε το παρακολουθείς ως πιστός με την ποδοσφαιρική έννοια είτε με σαν θιασώτης μιας τέχνης που δείχνει αγνή και ειλικρινής, σαφώς δεν μένεις απ’ έξω συναισθηματικά. Εκτός αν το πείσμα σε έχει καταβάλει, γεγονός που δέχομαι αλλά αρνούμαι να καταλάβω.

Αρκεί κανείς να πιστέψει ή να μην πιστέψει ότι το ζούμε. Αρκεί κανείς να μην συγκινηθεί ή να μείνει αδιάφορος στο οικονομικό θαύμα που εφόσον δεν λύνεται με την λογική και τις υποθέσεις, συνεπώς, έχει τα χαρακτηριστικά του θαύματος. Κάτι σαν την θρησκεία που ελπίζει σε μια ανάσταση· που ελπίζει σε ένα θάνατο για να δικαιολογήσει την ζωή.

Καλό Πάσχα λοιπόν. Όπως τελικά κανείς το καταλαβαίνει. Απλά να δηλώσω ότι εγώ το εύχομαι με τις αγνότερες διαθέσεις.

Καλή ανάσταση.