Σελίδες

23/6/11

Η τεχνική της επιλογής.

Η τεχνική της επιλογής είναι ο βασικότερος τρόπος εφαρμοσμένης λογικής. Είναι μια παλιά και καλή συνταγή που την βρίσκει κανείς σε κάθε χειραγώγηση όχλου. Στις μέρες του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η λεγόμενη Αλλαγή ή συντηρητισμός, στον Καραμανλή, Καραμανλής ή Τάνκς, στο Μνημόνιο Ι, Μνημόνιο ή χρεοκοπία. Στο μνημόνιο ΙΙ, Παγκόσμια χρεοκοπία ή Μνημόνιο.
Ο λαός καλείται να αποφασίσει δίχως εφόδια και δίχως εργαλεία. Οι ειδήμονες διχάζονται, οι οικονομολόγοι εικάζουν και διχάζουν. Ο ίδιος ο λαός καταλήγει στο αρχέγονο στοιχείο σκέψης. Το μη χείρον βέλτιστον. Φυσικά για το προσωπικό του όφελος και έπειτα για το πατριωτικό.
Άπειρα τα παραδείγματα και οι εφαρμογές. Κοινό στοιχείο ο φόβος για το μέλλον, η ανεργία, η πενία. Όλοι την φοβούνται και δικαιολογημένα.

Κάποτε υπήρχε η ιδεολογία πίσω από τα κόμματα. Στις μέρες μας αυτό το σεντόνι που τους κάλυπτε, ξεστρώθηκε. Έγινε πασιφανές· ο κόσμος ανακάλυψε ότι, όταν κανένα κόμμα ή “γνωστός” δεν θα βοηθήσει για το μέλλον τους, δεν υπάρχει και ιδεολογία. Μια παρακμάζουσα αριστερά, ένα ακροδεξιό κόμμα που έχει υποσχεθεί ότι θα βουλιάζει τα καράβια με τους μετανάστες στο Αιγαίο ή ένα σοσιαλιστικό κόμμα που συμπεριφέρεται σαν άκρα δεξιά. Με κώφωση μάλιστα για το καλό της πατρίδας. Μιας πατρίδας όμως, όπου δεν βρίσκει κανένα όμοιο χαρακτηριστικό με την μορφή που έχει πλάσει η πλειοψηφία του λαού. Ο λαός επιθυμεί το δικό του καλό με στοιχεία απτά, όπως εξασφάλιση του μέλλοντος του, επαγγελματική εργασία και προοπτικές. Εκείνο ακριβώς τον εικονικό παράδεισο που ζούσαμε πριν από κάποια χρόνια. Λέω εικονικό διότι μόνο οι κυβερνώντες γνώριζαν την πολυπλοκότητα και την επικινδυνότητα της ψεύτικης ευμάρειας που είχαν φροντίσει με μεγάλη προσοχή να διοχετεύουν στη μάζα του πλήθους. Τώρα είδαμε και το ακραίο παράδειγμα. Μεγάλες εταιρίες που ο κίνδυνος ελλοχεύει να μειωθούν οι πωλήσεις τους λόγω μιας παγκόσμιας κρίσης επιθυμούν να βοηθήσουν την Ελλάδα.

Τα ψέματα τέλειωσαν. Τα σεντόνια ξεστρώθηκαν και ο λαός επέστρεψε στο ίδιο δίλημμα που είχε πριν από ένα έτος. Μόνο που είναι πιο βάρβαρο, πιο επώδυνο. Παγκόσμια κρίση ή Μνημόνιο. Η γιαγιά δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται ότι η σύνταξη των χιλίων ευρώ, αν πάει οχτακόσια θα σώσει τις αγορές. Δεν βλέπω με τι επιχειρήματα κάποιος θα την πείσει ότι τα διακόσια αυτά ευρώ που χάνει θα είναι για το καλό της Ελλάδας και της Παγκόσμιας οικονομίας. Τελετουργικά αυτές οι επιλογικές αποφάσεις αποτελούν τα τέλεια συστατικά θείου μυστηρίου. Αυτό είναι το πρόσφορο, αυτό και το μαχαίρι. Μένει η προσευχή για να ολοκληρωθεί η λειτουργία.

Οι αγανακτισμένοι, δεν είναι πλέον μια ομάδα. Δεν αντιπροσωπεύουν μια μειοψηφία, ούτε είναι μόνο αυτοί που συχνάζουν στην πλατεία. Είναι ο καθένας γύρω μας που νιώθει το βάρος της επιλογής πάνω του, ακόμη και αν δεν έχει επισκεφτεί μέχρι τώρα την πλατεία. Και δικαίως.
Οι επιπτώσεις μια πτώχευσης έχουν ήδη ακουμπήσει την αγορά εργασίας. Η ανεργία όχι απλά καλπάζει αλλά και όσοι απολυθούν από εδώ και πέρα γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν θα βρουν εργασία στα επόμενα χρόνια.
Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όσοι έχουν τελειώσει με τις διαδικασίες απολύσεων και την σειρά μειώσεων δαπανών (μειώσεις μισθών και επενδύσεων), γνωρίζουν ότι το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Οι επιταγές σπανίζουν, τα μετρητά εξαφανισμένα και οι τράπεζες αμείλικτες και ¨κλειστές” σε ότι τους αφορά. Επαγγελματικά δάνεια που λήγουν χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση, το καρνέ επιταγών χρειάζεται μεγαλύτερη δυσκολία για να εκδοθεί. Τράπεζες με μεγάλους πελάτες και χρόνιους σταματάν συνεργασία. Προμηθευτές πιέζουν και πελάτες εξαφανίζονται νύχτα. Ο μέσος επιχειρηματίας νιώθει εγκλωβισμένος.
Στο Δημόσιο, όλοι νιώθουν την δαμόκλειο σπάθη από επάνω τους. Δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Οικογενειακοί προγραμματισμοί τινάζονται στον αέρα μέρα με την ημέρα.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα, μια ελίτ κάθε Σαββατοκύριακο έχει την δυνατότητα να κινεί τα γιοτ της σε κάθε νησί του Αιγαίου. Είναι σε θέση να το κάνει. αφού πέτυχε την μείωση του προσωπικού και μείωση της μισθοδοσίας. Και αν ποτέ στριμωχτεί στο μέλλον, θα το ξανακάνει.

Ένα πιο ψύχραιμο μάτι θα παρατηρήσει ότι η μόνη διαφορά από την πραγματική πτώχευση είναι κάποια νούμερα. Υποθετικά, δεν θα μπορούμε να κάνουμε ανάληψη από ένα ποσό και πάνω και οι συντάξεις και οι μισθοί θα συρρικνώνονται μέρα με την ημέρα και οι επιχειρήσεις θα κλείνουν η μία μετά την άλλη. Γεγονός που θα συμβεί και με το Μνημόνιο ΙΙ, όπως και με το Μνημόνιο ΙΙΙ - αν - και που δεν θα - πετύχει τους στόχους του (Όπως όλοι ομολογούν).
Στο ενδιάμεσο η Ελλάδα θα κάνει υπομονή σε όλα τα δεινά του Ιώβ, μέχρι οι τράπεζες του εξωτερικού (και εσωτερικού) μπορέσουν να ξεφύγουν από την δίνη που οι ίδιες δημιούργησαν. Έπειτα από την πίστωση χρόνου, ότι κατεβάσει η κούτρα τους. Πιθανόν μια νέα οικονομική συνθήκη παγκοσμίως με γνώμονα φυσικά την δική τους ωφέλεια.

Ότι ζούμε είναι παγκόσμιο και η αγανάκτηση γίνεται μέρα με την μέρα παγκόσμια απειλή. Δεν είναι τυχαίο που οι εκπρόσωποι του φιλελευθερισμού σε όλη την Ευρώπη είναι έτοιμοι να χάσουν την καρέκλα τους στις επόμενες εκλογές. Οι πλατείες στα μεγάλα κράτη μέλη της Ευρώπης είναι ευρύχωρες και χρειάζονται μόνο ένα μαγικό νούμερο ανεργίας για να γεμίσουν. Η Ελλάδα θα είναι το φιτίλι τους και η πλατεία Συντάγματος, αποτελεί την ζύμωση για παγκόσμιες αλλαγές. Οποιαδήποτε άλλη οπτική, αποτελεί αντίδραση στο προφανές.

Και ποιο το μέλλον; Ποια είναι η καλύτερη προοπτική σε όλα αυτά; Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Και αυτό φουντώνει περισσότερο την απρόσωπη, αν και λαλίστατη - άλαλη κραυγή του μέσου Ευρωπαίου Πολίτη. Που για πρώτη φορά στην ενηλικιωμένη ιστορία του, διδάσκει πολιτισμό στους δάσκαλους του πολιτισμού. Την βουλή. Άγνωστο όμως - δυστυχώς που έχει ημερομηνία λήξης - για πόσο.
Διότι το τραύμα γίνεται βαθύ και γεμίζει πύον.
Ή θα το καυτηριάσεις για να μην επεκταθεί σε μόλυνση ή θα το αφήσεις να σαπίσει και θα πεθάνεις μαζί του.
Το μέλλον έχει ήδη γραφτεί και επειδή δεν είναι ευοίωνο για καμία πλευρά κάποιος θα πρέπει να το ξαναγράψει, όπως γράφτηκε μετά την κρίση του 1930.
Μένει να μάθουμε το όνομα του συγγραφέα.


1 σχόλιο:

Κώστας Καρακάσης είπε...

Πόσο δίκιο έχεις και μακάρι να σε διάβαζε όλη η Ελλάδα...

Κ.Κ.