Απόψε στο μετρό Αθήνα-Μπούρκα-Αλεξανδρούπολη συνάντησα τον κύριο Τεστ του Πωλ Βάλερυ και ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες. Η βλακεία λέει δεν είναι το βασικό προσόν του. Και ποιανού είναι, τον ερωτώ. Μη λες βλακείες μου απαντά. 
Εγώ; με προσβάλλεις. 
Χαμογέλασε.Και πόσα εσωτερικά αισθήματα έχεις παλέψει, με ρωτά. Τι εννοείς, όποιος αγαπά... δεν μιλώ για αγάπη, μιλώ για κάτι πιο ιδανικό από αυτό. Μα υπάρχει; Ναι, ευφυΐα συναισθήματος. Δεν υπάρχει, Υπάρχει! Με νευριάζεις είπα απότομα.
Σώπασε για λίγο. Είδες, αν είχες την ελάχιστη ευφυΐα συναισθήματος δεν θα ξεσπούσες συναισθηματικά στην προσβολή μου.
Ώστε το παραδέχεσαι, ότι ήταν προσβολή!
Αν εσύ το έλαβες έτσι, τότε ή είναι γιατί έτσι νομίζεις ή δεν είναι γιατί και πάλι δεν κατάλαβες όπερ σημαίνει ότι είσαι διπλά βλάκας. Μα! ετοιμάστηκα να επιτεθώ φανερά εκνευρισμένος και εκείνος με διέκοψε με εκείνο το χαμόγελο που μπορεί να κάνει ακόμη και ελέφαντα να χαμογελάσει. Κούνησε το χέρι του. Να εκνευρίζεσαι, μου είπε αλλά να σκέφτεσαι γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Η αντίδραση στην οποιαδήποτε φαινομενική επίθεση δεν είναι κάτι άλλο παρά ..
Δεν θέλω να μου εξηγείς! Το διέκοψα απότομα. Δεν θέλω! Φώναξα. Και εκείνος ηρέμησε απότομα σαν να τον έβγαλες από την πρίζα.
Εντάξει. Απλώς είπα ότι η βλακεία δεν είναι το βασικό προσόν μου, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι η δική σου.
Με δουλεύεις;
Ποτέ δεν θα εργαζόμουν πάνω σε άλλον. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω.
Στάσου...
Άνοιξε η πόρτα και δεν βγήκε ποτέ από εκεί μέσα. Ακόμη και εγώ όταν βγήκα στην επόμενη στάση είχα την αίσθηση ότι τον άφησα μέσα, να με κοιτά χαμογελαστός μέσα από το τζάμι.
Ήρθε ένας μπάτσος τρέχοντας δίπλα μου. Χαμογέλασα από στιγμιαία ευφυΐα ενώ μερικά λεπτά πριν, πολύ θα ήθελα..