Σελίδες

26/12/11

Νέλλη Μαίρη Τζόυνς (Χριστουγεννιάτικη αποτυχία)



H Νέλλη Μαίρη Τζόουνς δεν πίστευε στα μάτια της σαν κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Για να είμαστε πιο λεπτολόγοι με την αφήγηση, η Νέλλη (χάρη συντομίας) δεν πίστευε σε τίποτα. Ακόμη και αυτά τα Χριστούγεννα δεν πίστευε ότι θα τα περνούσε ευχάριστα. Η λέξη “ευχάριστα” ήταν μέσα στο κενό του λεξιλόγιου της. 
Ανήμερα λοιπόν, κοίταζε τον εαυτό της στο καθρέπτη, με εκείνη την μίζερη ορθολογιστική, κάθετη ματιά που κατοικούσε τα τελευταία χρόνια στο πάνω μέρος του κεφαλιού της. Της φάνηκε ότι το φόρεμα την κολάκευε, αλλά ποτέ δεν θα παραδεχόταν ότι την έκανε όμορφη. Περισσότερο ένιωθε σαν να έπεσε ένα σεμέν πάνω στην τηλεόραση, σαν ένα χαλί πάνω σε ένα σκληρό και κατεστραμμένο πάτωμα. Είχε μεγαλώσει και κάπου στα τριάντα της είχε σκοτώσει με τα δυο της χέρια τον Άγιο Βασίλη. Είχε πνίξει στην μπανιέρα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και είχε φροντίσει τα κολουράκια μαζί με την γαλοπούλα να ξεροσταλιάζουν έξω στο κρύο. Όταν σιγουρεύτηκε ότι το κρύο τους πήρε την ζωή, μπόρεσε να συνεχίσει την ζωή της. Δίχως αυτούς. Μη φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά την είχαν στεναχωρήσει, αντιθέτως. Τα είχε κάνει με την ψυχρότητα του πάγου, με την αδιαφορία του νερού που σβήνει την φωτιά. Άντε, να ακούστηκε ένα καψάλισμα κάπου βαθιά στην καρδιά της, αλλά κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει.  Είπαμε είχε μεγαλώσει, και ο κόσμος είχε μπει βαθιά μέσα στο σπίτι της. Τον έβρισκε στο σαλόνι να κάθεται με την άνεση συγκάτοικου, στην κουζίνα να τρώει αυτά που η ίδια μαγείρευε, στο μπάνιο να σκουπίζεται με την πετσέτα της. Δεν είχε έρθει μόνος του ο κόσμος, αν ήταν έτσι θα ήταν καλά. Είχε φέρει μαζί του και έναν φίλο. Τα προβλήματα του κόσμου. Τελευταία είχαν γίνει κολλητοί, μπατζανάκια και κουνιάδοι. Συγγενείς, άρρωστοι θαυμαστές και ερωτικοί σύντροφοι. Δεν ήξερε να τους ξεχωρίσει, κάποτε μάλιστα τους μπέρδευε στα ονόματα : “Κόσμε!” φώναζε και γυρνούσαν το κεφάλι τα προβλήματα, ένα τέτοιο μπέρδεμα είχε γίνει ανάμεσα τους, και αυτό δεν το άντεχε αλλά δεν είχε επιλογές. Τους φερόταν σαν να ήταν ένα. Ο κόσμος και τα προβλήματα του.  Από που μπήκαν όμως; Αυτό το σκέφτεται κάποια βράδια που στριμώχνονται και οι τρεις στο κρεβάτι, ο κόσμος αριστερά, αυτή στην μέση και τα προβλήματα στα δεξιά. Κλείνει το βιβλίο απότομα εκνευρισμένη, σημάδι ότι οι άλλοι δύο πρέπει να σωπάσουν για λίγο για να σκεφτεί. Και πράγματι εκείνοι την κοιτούν με προσοχή, ή μήπως με κάποια αίσθηση τρόμου; Αν το βρει, αν καταλάβει από που μπήκαν θα προχωρήσει στην επόμενη σκέψη να τα διώξει. Θα ξέρει τον τρόπο. Δεν πρέπει λοιπόν να συμβεί αυτό. Καλά περνάει η ζωή έτσι. 
Η Νέλλη, ο κόσμος και τα προβλήματα του. 
Και όμως εκείνο το φόρεμα δεν ήταν τόσο άσχημο, ήταν οι τελευταίες σκέψεις πριν κοιμηθεί. Ίσως με ένα κραγιόν ίδιου χρώματος· μια γόβα ίσως; 

Δεν υπάρχουν σχόλια: