Πηγαίνανε για ώρες προς το Πόρτο Μπέλλο, εκεί που τα σπίτια άπλωναν τα πόδια τους στο γραφικό λιμανάκι και οι γυναίκες άναβαν σαν μικρά φωτάκια ανάμεσα στους έφηβους που τις τριγύριζαν σαν μέλισσες στην πιο ανθοφόρα εποχή τους. Το πιστεύεις, ρώτησε ο ένας τον άλλο, ότι κάποια στιγμή θα πίνουμε τον καφέ μας σε εκείνο το υπέροχο μέρος; Νομίζω ότι πάντα ήθελα να πάω εκεί, ομολόγησε ο δεύτερος, τότε ο τρίτος που οδηγούσε γέλασε και έστριψε το τιμόνι προς την Κάρτα, ένα απαίσιο βουνίσιο χωριό όπου οι κατσίκες είχαν το πάνω χέρι, ο τόπος μύριζε τις ακαθαρσίες τους, οι γέροι έβριζαν τις γριές και τα παιδιά είχαν φύγει εδώ και χρόνια. Μα! είπε ο πρώτος καθαρά εκνευρισμένος, σωπάστε! είπε ο δεύτερος, τι περιμένατε; είπε ο τρίτος που οδηγούσε. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που πάει στο Πόρτο Μπέλλο.
2 σχόλια:
1) Συνήθως ο δρόμος είναι πάντα άσχημος...
2)Καλώς σε ξαναβρίσκω. Μετά από μία περιπέτεια με το «Επί παντός επιστητού» ξαναβγαίνω για να ξαναβρώ όλους όσου έκαναν το λάθος να γραφτούν στο μπλόγκ μου! Έτσι επ’ ευκαιρία γράφομαι και εγώ σαν αναγνώστης ανταποδίδοντας την δική σου παλιά εγγραφή.
Καλησπέρα Μιχάλη :)
Δημοσίευση σχολίου