Σελίδες

6/3/13

Επιστολή προς τους ανωτέρους μου


Κύριοι,

Πήγα πάνω, κάτω να βεβαιωθώ κι έπειτα έπιασα τον σεκιουριτά έξω από την τράπεζα, όπου συχνάζουν μαζί του συχνά αρκετοί αστυνομικοί με μοτοσικλέτες. 
«Δεν μου λες, αυτήν την τσιγγάνα που ζητιανεύει με το μωρό στην αγκαλιά (σημ. τυλιγμένο σε κουβέρτα), την κοιτάς καθημερινά (σημ.. περνάω καθημερινά από αυτόν τον δρόμο), έχεις παρατηρήσει ποτέ να σηκώνεται το μωρό, να κουνιέται ή το οτιδήποτε;» 
«Όχι» μου λέει και του εξηγώ ότι πέρασα 2 φορές από πάνω της προσπαθώντας να δω το μωρό. Τα μάτια ανοιχτά και να κοιτάει το υπερπέραν. 
«Είναι ναρκωμένο» μου λέει και τον ρωτώ, (αρκετά εκνευρισμένα) γιατί δεν το λέει στους αστυνομικούς (σημ.. σήμερα δεν ήταν εκεί) να την μαζέψουν;» 
«Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές και μου λέν, δεν έχει νόημα· σε μια βδομάδα θα είναι έξω. Εδώ πουλάνε τα νησιά μας.. (κ.λ.π) »
Επιστρέφω στην τσιγγάνα και την διατάζω με προσβλητικό τρόπο να μου δείξει το μωρό. Κάνει ότι δεν με ακούει και προσπαθεί να τυλίξει με την κουβέρτα το πρόσωπο του. Το ξαναβλέπω. Το κουνάει πέρα-δώθε και εκείνο συνεχίζει να κοιτά τον ουρανό .. σαν ναρκωμένο. Αρχίζω να της φωνάζω, ετοιμάζεται να φύγει. Δίπλα της είχε άλλο ένα μικρό παιδί που όμως ήταν σε καλή κατάσταση και παρακολουθούσε.  
Φεύγω πρώτος. 
Αυτήν την τσιγγάνα την βλέπω συχνά στην Μακρυγιάννη στο Μοσχάτο, και μαζί με εμένα χιλιάδες κόσμου, που από φόβο ή αδιαφορία δεν έχουν διάθεση να δουν το έγκλημα. 

Το μόνο που σκέφτηκα είναι να το γράψω αν και δεν βρήκα τρόπο να το ομορφύνω.  Μονάχα ένα μου έχει μείνει να εκφράσω : «Δηλαδή, αν χρωστάς 5,000 πας φυλακή, αν ναρκώνεις παιδιά για ζητιανιά, σε μια βδομάδα είσαι έξω;» αυτή ήταν η ερώτηση που έκανα στο σεκούριτα και πραγματικά δεν είχε αλλά ούτε και έχω κάποια λογική απάντηση σε αυτό.
Κάπου έχουμε κάνει λάθος, συμπεριλαμβανομένου και εμένα. Μεγαλώνουμε με την ασχήμια δίπλα μας, την συνηθίσαμε, την κατάπιαμε, την χωνέψαμε.
Κύριοι, αν και αμφιβάλλω για την ευθιξία σας, έχω να σας πω αυτό :
Αρνούμαι, 


Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα
Ντίνος Χριστιανόπουλος. 

1 σχόλιο:

Μιχάλης Κ είπε...

Έτσι συμβαίνει σε αυτήν την κοιλάδα των δακρύων, όπου οι άνθρωποι από λάσπη ζουν λασπώνοντας ο ένας τον άλλον.