Ήρθε ένα μυγάκι πάνω στην οθόνη μου και με ενοχλούσε, αλλά δεν το πείραξα. Εκείνο έτρεχε δεξιά κι αριστερά, ώσπου παρατήρησα ότι έσπρωχνε τις λέξεις, βάραγε τις τελείες, ζούλαγε τα κόμματα και βαρυγκομώντας πίεζε τα κεφαλαία γράμματα. Η οθόνη, άλλαζε, τα γράμματα άλλαζαν πορεία και εγώ στραβώθηκα να καταλάβω τον σκοπό του. Σαν να έπαιζε σκράμπλ πάνω στον κόσμο μου, έβαζε την φωτογραφία του πολιτικού που γκάριζε κάτω από την κοπέλα με την υγιεινή διατροφή, έπαιρνε τις διαφημίσεις και τις τοποθετούσε με προσοχή εκεί που ήταν το κυρίως άρθρο του δημοσιογράφου.
Το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχο, και το μυγάκι ψόφιο από την κούραση. Δικό σου, μου είπε πριν πέσει ανάσκελα.
Από τότε ανακατεύω τις λέξεις, τον κόσμο, το σύμπαν, τις φωτογραφίες και τις παραγράφους και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι κάνω. "μέσα Τίποτα εδώ μένει δεν ίδιο το"
Και τότε κατάλαβα, ότι σιγά-σιγά γινόμουν κι εγώ σαν το μυγάκι, έβγαζα φτερά και χιλιάδες μάτια. Κοίταξα πίσω μου και είδα κάποιον να με κοιτάει με περιέργεια. Ήταν μεγαλύτερος μου αλλά δεν του έδωσα σημασία, όπως δεν έδινε κι αυτός σε εμένα.
Στο τέλος έπεσα ανάσκελα από την κούραση, λίγα λεπτά αφότου αναφώνησα : «Δικό σου».