Ανοχή

 

Τώρα που ο ήλιος είναι ηλιόλουστος, θυμήθηκα εκείνον τον καφετζή που για να κρατήσει το μαγαζί του, συμφωνούσε με όλους, δεν αντιδρούσε σε τίποτα και απλώς έφτιαχνε τον καφέ του και τον μοίραζε στους πελάτες, αθόρυβα και δίχως να απαντάει σε κάθε πρόκληση, ακόμη κι όταν τον προσέβαλαν ή τον ταπείνωναν. Δεν μιλούσε και τα χρόνια πέρναγαν, κι ο καφές στα χέρια του ξίνιζε, είχε πάρει μια γεύση από ξύδι και έπειτα από λίγο δεν άργησε η ώρα που όλοι τον απέφευγαν με τέτοιο καφέ. Όταν πλέον έμεινε μόνος του, και κανείς δεν πατούσε στο μαγαζί για πρώτη φορά τα έβαλε με τον καθρέπτη στο μαγαζί του. Του μίλησε τόσο άσχημα, που ακόμη θυμάμαι τον καθρέπτη να σκοτεινιάζει.

Το έκλεισε και άρχισε να βρίζει τους πάντες. Ξεκίνησε από τον μανάβη δίπλα του, έπειτα τον ταμία του σούπερμαρκετ και τον οδηγό του λεωφορείου και τον πιλότο και μετά τον καπετάνιο. Ένα μήνα μετά είχε φτάσει σε ένα νησί με 25 κατοίκους κοντά στην Αφρική. Τους έβρισε και φύγανε να γλυτώσουν από τον μανιακό. Οπότε έμεινε μόνος του και πλέον χωρίς λεφτά. Και καφέ.

Μου την είχε πει την ιστορία ένας βεδουίνος πολύ σοφός που πέρασε με την καμήλα από εκείνο το νησί και τον γνώρισε-έβρισε, αρπάχτηκαν. Και μου είπε βέβαια, να μην ανέχομαι εύκολα αυτούς που με προσβάλουν. Του είπα, ότι δε το έχω σκεφτεί ποτέ.

Εξάλλου δεν ξέρω να φτιάχνω καφέ.

 

 

Ώρες - ώρες

Ώρες-ώρες θυμάμαι το παιδί μέσα μου να ασθμαίνει για την επόμενη μέρα, κι έπειτα οι ήχοι - τα τραγούδια που έχω ξανακούσει - οι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται, οι φωνές και οι λάμψεις μου θυμίζουν ότι έχει περάσει καιρός από τότε· εκείνο το παιδί που θαύμαζε την ανατολή και περίμενε με αγωνία την δύση για να αρχίσει ο χρόνος των φίλων έχει κάπως κοπάσει μέσα μου.

Τώρα πλέον, κοιτάω με θαυμασμό τα νέα παιδιά που δεν χορταίνουν να ονειρεύονται.

Ορκίζομαι βέβαια να μην τους πω, πως εκείνο το βουνό που ονειρευόμουνα μικρός είναι ακόμη ανεξερεύνητο.

Η Ροδιά και ο Θάνατος

 Η ροδιά στο μπαλκόνι μου έχει κρατήσει τα φύλλα της, κίτρινα από το καιρό αλλά με τα κλαδιά αγέροχα, σαν μια έκφραση πείσματος. Δεν μου απαντάει, εκφράζει μια στωικότητα όταν της μιλάω, σαν να μην υπάρχω καθόλου. Φαντάζομαι θα έχει κάποια παράπονα από εμένα, δεν της μιλάω πλέον συχνά - ίσως για αυτό-. Της είπα σήμερα ότι στεναχωρήθηκα που πέρασε στην μη ζωή μια καλή κοπέλα που διάβαζα τις αναρτήσεις της στο Facebook, και πάλι δεν μου απάντησε - σαν να μην την ταράζει ο θάνατος -. 

Τι είναι ο θάνατος για εσάς τα φυτά, την ρώτησα και το αεράκι που έκανε τα κίτρινα φύλλα να θροιζουν, μάλλον μου απάντησαν. Ένα τίποτα, ένα κλαδάκι πεσμένο μπροστά σε ένα δάσος. 

 
Κάπως έτσι το σκέφτομαι και εγώ της είπα.

 

 

 

Εκρεμμές (31/12/2024)

 

 Κοίτα να δεις, μου είπε, ο χρόνος είναι σαν την αρμονική ταλάντωση του εκρεμμές - δεν μπορείς να τον σταματήσεις και μένεις μαγνητισμένος παρακολουθώντας την επαναλαμβανόμενη κίνηση. Αν βάλεις το χέρι σου ανάμεσα στην τροχιά του ή εξαντληθεί η φυσική δύναμη της βαρύτητας όλα σταματάνε. Σε κάθε περίπτωση το εκρεμμές θα ακολουθήσει τον φυσικό νόμο όπως και ο χρόνος θα κυλήσει ανεξάρτητα από εσένα. 

Το μόνο που μένει είναι η μαγεία της ταλάντωσης και του επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Από την άνοιξη στο καλοκαίρι και από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Από το γέλιο στο δάκρυ και από την επιτυχία στην αποτυχία. 

Μένει να παρακολουθείς το φαινόμενο μαγνητισμένος και ενθουσιασμένος για κάθε νέα επανάληψη.  

Όλα καλά θα πάνε, δες το έτσι.  

Πρωινό στην Σπάρτη

 Με βρήκε το πρωινό στην Σπάρτη, μια πόλη με καλοσυνάτους ανθρώπους, εξυπηρετικούς και χαμογελαστούς. 

Οι πάντες εδώ κυλούν στην καθημερινότητα τους με χαλαρότητα αξιοζήλευτη. Σήμερα θα αφήσω το καπέλο μου εδώ, και το βράδυ θα ξαπλώσω στην πολεμοχαρή Αθήνα.
Για κάποια χρόνια, το καπέλο μου θα είναι εδώ, και θα παλεύω στην Αθήνα για εκείνο το καπέλο.