Η Ροδιά και ο Θάνατος

 Η ροδιά στο μπαλκόνι μου έχει κρατήσει τα φύλλα της, κίτρινα από το καιρό αλλά με τα κλαδιά αγέροχα, σαν μια έκφραση πείσματος. Δεν μου απαντάει, εκφράζει μια στωικότητα όταν της μιλάω, σαν να μην υπάρχω καθόλου. Φαντάζομαι θα έχει κάποια παράπονα από εμένα, δεν της μιλάω πλέον συχνά - ίσως για αυτό-. Της είπα σήμερα ότι στεναχωρήθηκα που πέρασε στην μη ζωή μια καλή κοπέλα που διάβαζα τις αναρτήσεις της στο Facebook, και πάλι δεν μου απάντησε - σαν να μην την ταράζει ο θάνατος -. 

Τι είναι ο θάνατος για εσάς τα φυτά, την ρώτησα και το αεράκι που έκανε τα κίτρινα φύλλα να θροιζουν, μάλλον μου απάντησαν. Ένα τίποτα, ένα κλαδάκι πεσμένο μπροστά σε ένα δάσος. 

 
Κάπως έτσι το σκέφτομαι και εγώ της είπα.

 

 

 

Εκρεμμές (31/12/2024)

 

 Κοίτα να δεις, μου είπε, ο χρόνος είναι σαν την αρμονική ταλάντωση του εκρεμμές - δεν μπορείς να τον σταματήσεις και μένεις μαγνητισμένος παρακολουθώντας την επαναλαμβανόμενη κίνηση. Αν βάλεις το χέρι σου ανάμεσα στην τροχιά του ή εξαντληθεί η φυσική δύναμη της βαρύτητας όλα σταματάνε. Σε κάθε περίπτωση το εκρεμμές θα ακολουθήσει τον φυσικό νόμο όπως και ο χρόνος θα κυλήσει ανεξάρτητα από εσένα. 

Το μόνο που μένει είναι η μαγεία της ταλάντωσης και του επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Από την άνοιξη στο καλοκαίρι και από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Από το γέλιο στο δάκρυ και από την επιτυχία στην αποτυχία. 

Μένει να παρακολουθείς το φαινόμενο μαγνητισμένος και ενθουσιασμένος για κάθε νέα επανάληψη.  

Όλα καλά θα πάνε και το νέο έτος, δες το έτσι.  

Πρωινό στην Σπάρτη

 Με βρήκε το πρωινό στην Σπάρτη, μια πόλη με καλοσυνάτους ανθρώπους, εξυπηρετικούς και χαμογελαστούς. 

Οι πάντες εδώ κυλούν στην καθημερινότητα τους με χαλαρότητα αξιοζήλευτη. Σήμερα θα αφήσω το καπέλο μου εδώ, και το βράδυ θα ξαπλώσω στην πολεμοχαρή Αθήνα.
Για κάποια χρόνια, το καπέλο μου θα είναι εδώ, και θα παλεύω στην Αθήνα για εκείνο το καπέλο.

H Ζωή κι ο χορός - Η κηδεία της Ελένης

 Η ζωή κάτι κύκλους κάνει, και σε κάθε γυροβολιά σε εκσφενδονίζει στην επόμενη πίστα δίχως κράνος, ανάσα και προειδοποίηση. Οι άνθρωποι έρχονται, φεύγουν και εσύ στο κέντρο όλων φροντίζεις- κοιτάς και αφομοιώνεις συναισθήματα , εικόνες μνήμες και πόνο. Ένα ατελείωτο πανηγύρι με σιωπηλούς οργανοπαίχτες και μεθυσμένους χορευτές σε μια πίστα που αλλάζει συνέχεια σχήμα και χρώμα. 

Κάποιες φορές πιστεύεις ότι δεν χορεύεις, μετά καταλαβαίνεις ότι σε απατά το ποτό που έχεις πιει και κάποιες άλλες ότι έχεις ξεφύγει/ φύγει από την βαβούρα μέσα σου.

 Κι όμως τίποτα από όλα αυτά που αλλάζουν διαρκώς, δεν έχει αλλάξει. 

Κάτι δικά μου μουρμουράω, για τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια που έχω ζήσει. Είναι ίσως το momentum της ψευδαίσθησης ότι ακόμη δεν χορεύω ή δεν πίνω. 

-

Στην κηδεία της Ελένης ήταν πολύς κόσμος. Όλοι την ξέρανε σαν δασκάλα και γυναίκα του υπέροχου Παύλου. Τα παιδιά της φρόντισαν να κάνουν ένα μεγάλο τραπέζι προς τιμή της. 

 

Πατέρας

 Κι μου είπαν, να τώρα θα γίνεις πατέρας και είπα, ρε παιδιά κάτι πιο άθραυστο δεν υπάρχει;