Μακριά από την Αθήνα

 

Κάπως πρέπει να φύγει κανείς από τα σαγόνια της ένδοξης πόλης, όπως την λέγαν οι αρχαίοι.

Ήταν μικροί, δεν ξέρανε, δεν τους είχανε πει όλη την ιστορία.

Είναι ευτυχισμένος,

 

Όμορφη μέρα που γυροφέρνει απ΄τα αστέρια πάνω στις σκοτεινές ανάσες της ζωής μας.

.

Όμορφη μέρα που η ευτυχία του άλλου σε γεμίζει, κι ας είναι το παραθυράκι κλειστό κι ελάχιστα χωράς να δεις μέσα, ξέρεις ότι κάπου γίνεται πάρτι.

.

Κάποιος γελάει ευτυχισμένος

Όμορφη μέρα λοιπόν,

Ανοχή

 

Τώρα που ο ήλιος είναι ηλιόλουστος, θυμήθηκα εκείνον τον καφετζή που για να κρατήσει το μαγαζί του, συμφωνούσε με όλους, δεν αντιδρούσε σε τίποτα και απλώς έφτιαχνε τον καφέ του και τον μοίραζε στους πελάτες, αθόρυβα και δίχως να απαντάει σε κάθε πρόκληση, ακόμη κι όταν τον προσέβαλαν ή τον ταπείνωναν. Δεν μιλούσε και τα χρόνια πέρναγαν, κι ο καφές στα χέρια του ξίνιζε, είχε πάρει μια γεύση από ξύδι και έπειτα από λίγο δεν άργησε η ώρα που όλοι τον απέφευγαν με τέτοιο καφέ. Όταν πλέον έμεινε μόνος του, και κανείς δεν πατούσε στο μαγαζί για πρώτη φορά τα έβαλε με τον καθρέπτη στο μαγαζί του. Του μίλησε τόσο άσχημα, που ακόμη θυμάμαι τον καθρέπτη να σκοτεινιάζει.

Το έκλεισε και άρχισε να βρίζει τους πάντες. Ξεκίνησε από τον μανάβη δίπλα του, έπειτα τον ταμία του σούπερμαρκετ και τον οδηγό του λεωφορείου και τον πιλότο και μετά τον καπετάνιο. Ένα μήνα μετά είχε φτάσει σε ένα νησί με 25 κατοίκους κοντά στην Αφρική. Τους έβρισε και φύγανε να γλυτώσουν από τον μανιακό. Οπότε έμεινε μόνος του και πλέον χωρίς λεφτά. Και καφέ.

Μου την είχε πει την ιστορία ένας βεδουίνος πολύ σοφός που πέρασε με την καμήλα από εκείνο το νησί και τον γνώρισε-έβρισε, αρπάχτηκαν. Και μου είπε βέβαια, να μην ανέχομαι εύκολα αυτούς που με προσβάλουν. Του είπα, ότι δε το έχω σκεφτεί ποτέ.

Εξάλλου δεν ξέρω να φτιάχνω καφέ.

 

 

Ώρες - ώρες

Ώρες-ώρες θυμάμαι το παιδί μέσα μου να ασθμαίνει για την επόμενη μέρα, κι έπειτα οι ήχοι - τα τραγούδια που έχω ξανακούσει - οι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται, οι φωνές και οι λάμψεις μου θυμίζουν ότι έχει περάσει καιρός από τότε· εκείνο το παιδί που θαύμαζε την ανατολή και περίμενε με αγωνία την δύση για να αρχίσει ο χρόνος των φίλων έχει κάπως κοπάσει μέσα μου.

Τώρα πλέον, κοιτάω με θαυμασμό τα νέα παιδιά που δεν χορταίνουν να ονειρεύονται.

Ορκίζομαι βέβαια να μην τους πω, πως εκείνο το βουνό που ονειρευόμουνα μικρός είναι ακόμη ανεξερεύνητο.

Η Ροδιά και ο Θάνατος

 Η ροδιά στο μπαλκόνι μου έχει κρατήσει τα φύλλα της, κίτρινα από το καιρό αλλά με τα κλαδιά αγέροχα, σαν μια έκφραση πείσματος. Δεν μου απαντάει, εκφράζει μια στωικότητα όταν της μιλάω, σαν να μην υπάρχω καθόλου. Φαντάζομαι θα έχει κάποια παράπονα από εμένα, δεν της μιλάω πλέον συχνά - ίσως για αυτό-. Της είπα σήμερα ότι στεναχωρήθηκα που πέρασε στην μη ζωή μια καλή κοπέλα που διάβαζα τις αναρτήσεις της στο Facebook, και πάλι δεν μου απάντησε - σαν να μην την ταράζει ο θάνατος -. 

Τι είναι ο θάνατος για εσάς τα φυτά, την ρώτησα και το αεράκι που έκανε τα κίτρινα φύλλα να θροιζουν, μάλλον μου απάντησαν. Ένα τίποτα, ένα κλαδάκι πεσμένο μπροστά σε ένα δάσος. 

 
Κάπως έτσι το σκέφτομαι και εγώ της είπα.