Σελίδες

26/12/07

Επιστολή σε ένα φίλο


Αγαπητέ φίλε,


Σου γράφω αυτό το γράμμα, με την ευκαιρία της τελευταίας ερώτησης που έθεσες –εμμέσως πλην σαφώς – του τι είναι η φιλία. Σαφέστατα η ερώτηση σου δεν ετέθει έτσι πεζά, αλλά αποτελεί την ουσία της τελευταίας μας συζήτησης. Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου σε κανένα από τα επιχειρήματα που πολύ εύστοχα μου έθεσες.


Στόχος μου δεν είναι να σε πείσω για κάτι που ο χρόνος έχει αποδείξει μέσα στις φλέβες σου. Το μόνο που θα προσπαθήσω είναι να εκφέρω την δικιά μου άποψη, απλά για να φανώ αντάξιος στο διάλογο που ανοίξαμε. Ο Φιλόσοφος δεν ρητωρεί και απαιτεί, ακούει τον άλλο και μαθαίνει. Φιλόσοφος είναι ο καθείς για τον εαυτό του και για κανέναν άλλον. Επέτρεψε μου λοιπόν να φιλοσοφήσω πρώτα για μένα και μετά χάριν της ωραίας μας συζήτησης.

Επίσης η οποιαδήποτε καταγραφή θεωριών, έρχεται αντιμέτωπη του δικού μου τρόπου επιχειρηματολογίας, και έτσι θα προσπαθήσω να μεταφέρω γλαφυρά τις απόψεις μου και να δώσω το έναυσμα στην δική σου ψυχή να ερμηνεύσει, και να κρίνει την δικιά μου άποψη.

«Κάτω στον κάμπο, πέρα από τις πορτοκαλιές, το χώμα στα σπλάχνα του σπόρο μεγάλωνε.
Ο σπόρος ρώταγε την μάνα γη :

- Μάνα εγώ τον κόσμο τον τρανό πότε θα μάθω. Πότε θα δω τον ήλιο λαμπερό και το φεγγάρι νύχτα?
- Με καρτέρι και υπομονή, και εσύ σαν όλα τα λουλούδια την σειρά σου θα πάρεις. Απαντούσε η μάνα στοργικά και με νερό βρόχινο ετάιζε τον σπόρο.

Μέρες πέρασαν όχι μήνες και ο σπόρος από την γη κεφάλι έσκασε, τον κόσμο είδε. Χλωρό κλαράκι έγινε και αγωνία μεγάλη αμέσως το έπιασε.
- Μάνα γη εσύ που όλα τα ξέρεις, πότε θα γίνω εγώ όμορφο δεντράκι με ζηλευτά λουλούδια , όπως όλα τα άλλα?
- Γιε μου, εγώ σε μεγάλωσα και τα ξέρω όλα, μεγάλο θα γίνεις και εσύ καρτέρι και υπομονή να ‘χεις και σαν τα άλλα και συ μεγάλο θα γενείς.

Μέρες πέρασαν και όχι μήνες και το λουλούδι όμορφο κλωνάρι άπλωσε και μίσχο δυνατό ετοίμασε. Κλαριά μεγάλα δυνατά απλώσανε στον χώρο. Με τον καιρό πέταλα κόκκινα σαν τις φωτιάς ξεπρόβαλαν που σαν μανδύες αυτοκρατορικοί φαινόντουσαν.

Μήνες πέρασαν όχι χρόνια και το λουλούδι τον ήλιο χόρτασε, και το φεγγάρι λαμπερό πλέον δεν του φαινόταν. Σκέψεις βαριές μέσα του γυρνούσαν.
- Μάνα γη, τα πόδια μου τις ρίζες μου σε εσένα μέσα τα’χω και τα πάντα γνωρίζεις.
Ξέρω, είμαι αυτό που πάντα ήθελα να ήμουν, αλλά τώρα μόνος νιώθω και δεν ξέρω τι μου λείπει.
- Θα το μάθεις γιέ μου μόλις έρθει, μέχρι τότε θα το περιμένεις. Εγώ είμαι η μάνα γη και όλα τα γνωρίζω ! Τις ερωτήσεις αυτές τις έχω ξανα ακούσει και την απάντηση την ίδια πάντα δίδω. Καρτέρι και υπομονή γιέ μου!

Ένα καλοκαίρι σταυλοχελίδονο μικρό, ήρθε και έκατσε στου λουλουδιού την άκρη. Κουβέντα και ιστορίες για μακρινές παρτίδες εξιστορούσε και το λουλούδι χαρά μεγάλη βρήκε. Παρέα καλή κάνανε και η γη καμάρωνε που ο βλαστός της, το νόημα της ζωής το βρήκε.

Το καλοκαίρι πέρασε και το σταυλοχελίδονο σε άλλη πατρίδα το ένστικτο καλούσε. Με δάκρυα χαιρέτησε το λουλούδι και υποσχέθηκε ότι η καρδιά του εκεί θα είναι πάντα.
- Υποσχέσου μου ότι θα ξανάρθεις. Εγώ δεν μπορώ να φύγω να πετάξω, φτερά σαν και εσένα δεν έχω, και τα κλαριά μου μόνο ο άνεμος μπορεί και τα κουνάει. Σε χρειάζομαι…
- Θα έρθω, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Πάντα στην καρδιά μου θα ‘σαι, και το καλοκαίρι σαν πάλι έρθει, εδώ πάλι θα είμαι. Ιστορίες καινούργιες φανταχτερές θα σου φέρω και πάλι.
Και όλα σαν και τώρα θα ‘ναι.

Με δάκρυα επέταξε και προς τον ήλιο πήγε. Το λουλούδι κλάμα έριξε και την μάνα γη αναρωτούσε.
- Μάνα, το βρήκα αυτό που μου έλειπε και πάλι το έχασα. Γιατί ? μόνος δεν θέλω πλέον να ‘μαι.
- Εγώ είμαι η μάνα γη, και πολλά από αυτά τα ξέρω τα έχω δει. Σκέψου μόνο αυτό : αν δεν έφευγε, και ήταν σαν εσένα ακίνητο.. Θα σου έλειπε ? θα το ονειρευόσουν ποτέ? Θα έλπιζες ποτέ ? Απάντα μόνο σου και σκέψου. Τώρα ξέρεις τι έχεις ανάγκη. Καρτέρι και υπομονή και ο χρόνος όλα τα απαντάει, μόνο αυτό σου λέω γιε μου.
Μέρες γιορτινές για τους ανθρώπους ήρθαν, και η μικρή λουλούδια από τον κάμπο μάζευε πολύχρωμα και εντυπωσιακά το σπίτι της να λάμψει.

Το χέρι της άπλωσε και το λουλούδι τράβηξε, και με μεγάλη περιέργεια δύναμη πολύ χρειάστηκε , μάλλον οι ρίζες μεγάλες μες τον χώμα απλωνόταν.

Το λουλούδι φώναζε την μάνα γη καλούσε, δύναμη να βάλει τις ρίζες μην αφήσει.
- Μάνα γιατί ? που πάω ? κράτα γερά μην φύγω!
- Μάνα είμαι εγώ όλων των λουλουδιών και γιους και κόρες πολλές μεγάλωσα! Μα εσύ είσαι αγαπητό γιατί σκεφτόσουν και έλπιζες την κάθε μέρα. Κρατάω γερά τις ρίζες σου αλλά των ανθρώπων η δύναμη με ξεπερνάει. Κράτα αυτά που σου έμαθα και φρόντισε να τα πλουτίσεις. Η ευχή μου μαζί σου πάντα θα ναι. Να το ξέρεις…

Δάκρυα το χώμα έριξε και η γη στο τόπο εκεί σκούρυνε θλίψη άπλωσε τριγύρω. Το κοριτσάκι παραξενεύτηκε για τα νερά που έβρεξαν τα φανταχτερά παπούτσια της άλλα σκέψη άλλη δεν συνέχισε.

Μέρες πέρασαν όχι μήνες και το λουλούδι μαζί με άλλα μέσα σε βάζο με νερό, το σαλόνι του σπιτιού το στολισμένο, χάζευε μελαγχολικά.

Από το παράθυρο, με τις κουρτίνες στολισμένο, οι ακτίνες του ήλιου τα δάκρυα σκούπιζαν του λουλουδιού, αλλά χαμόγελο δεν του χάριζε, δεν είχε.

Τα άλλα τα λουλούδια κουβέντα ξεκίνησαν και τον ρωτούσαν γιατί πονάει γιατί κλαίει ?

- Την μάνα μου την γη, και σεις μάνα την είχατε. Άλλα να μας προσφέρει δεν μπορούσε. Μας τάισε μας πότισε, μεγάλους και σοφούς μας άφησε, άλλα δεν είχε να μας δώσει. Τον φίλο μου το σταυλοχελίδονο πότε θα το ξαναδώ? Αυτόν σκέφτομαι και κλαίω και την φιλία του νοσταλγώ. Υπόσχεση είχα δώσει, εκεί στο κάμπο να τον περιμένω… αλλά αυτή την υπόσχεση πλέον δεν μπορώ να την τηρήσω. Ποιος θα μου λέει ότι είμαι όμορφος, ποιος θα δίνει χαρά στα αυτιά μου με ιστορίες?

Τα άλλα λουλούδια σώπασαν και ξανά δεν του μίλησαν. Αυτά δεν τα καταλάβαιναν δεν τα έζησαν. Μουρλό και παλαβό τον έλεγαν και παρέα δεν ζητούσαν.

Ένα πρωί στο παράθυρο ο ήλιος δώρο μεγάλο στο λουλούδι χάρισε. Το σταυλοχελίδονο ήταν εκεί και του εφώναζε :
- Έρχομαι, ο ήλιος και η γη μου δείξανε που είσαι. Έρχομαι μην ανησυχείς.
- Φύγε, αν σε δουν οι άνθρωποι θα σε κυνηγήσουν. Λουλούδια μέσα στα σπίτια τους τα θέλουν. Πουλιά όμως δεν ανέχονται. Φύγε πριν σε κυνηγήσουν!
- Δεν με νοιάζει, θα πάρω το ρίσκο να σε δω. Ιστορίες καινούργιες έχω να σου πω. Τα δάκρυα σου να γιατρέψω, τα πέταλα σου να χαϊδέψω..

Ρώτησε τον ποντικό πώς μες στο σπίτι να τρυπώσει, και σύντομα πάνω στο βάζο είχε κάτσει.
Το λουλούδι και το σταυλοχελίδονο παρέα και χαρές αρχίσαν πάλι. Διόλου δεν το ένοιαζε που τα πόδια του στο χώμα πια δεν πατούσαν. Η κάθε στιγμή το κάθε δευτερόλεπτο ήταν γιορτή και χαμόγελα συνέχεια σκορπούσε. Ο ήλιος καταχάρηκε στην γη το αντιλαλούσε. Το χώμα πάλι καφέ εγίνηκε και η πλάση χρώμα πήρε.

Μετά από αρκετή ώρα το λουλούδι είπε :
- Εγώ στο βάζο καιρό δεν μπορώ να ζω. Φύγε και κάνε άλλους φίλους, δεν θέλω να με δεις να μαραζώνω! Αν φύγεις και με αφήσεις ζωντανό πάντα θα ελπίζεις ότι θα με ξαναδείς.

Αν περιμένεις να χαθώ και μετά φύγεις, η ελπίδα να με ξαναδείς θα πεθάνει μαζί μου. Σε παρακαλώ άσε αυτό να είναι το τελευταίο δώρο μου σε εσένα.. Σε παρακαλώ..

Το σταυλοχελίδονο το σκέφτηκε και με δάκρυα στα μάτια, άπλωσε τις φτερούγες του και με θόρυβο έφυγε από το δωμάτιο.

Κάθε χρόνο το σταυλοχελίδονο γυρνάει και ψάχνει για το λουλούδι, και κάθε χρόνο το λουλούδι περιμένει το σταυλοχελίδονο.

Η ελπίδα τους να ξανασυναντηθούνε ποτέ δεν πέθανε…»

Για να είμαι δίκαιος και ορθός ως προς τον διάλογο και τις σκέψεις σου, η ιστορία είναι μόνο η μία άποψη της Φιλίας. Δυστυχώς ο μόνο τρόπος για να οριοθετήσεις τις αρχές τις φιλίας είναι να την ζήσεις. Όριο είναι εκεί που μπορεί να την φανταστείς, και μοναδική σου απαίτηση πάντα πρέπει να είναι η ελπίδα ότι αυτός/αυτή θα είναι πάντα φίλος, και τότε που πραγματικά τον χρειάζεσαι..

Φιλικά nkarakasis

6 σχόλια:

If...ιγένεια είπε...

Χρόνια σου πολλά και καλά με υγεία και αγάπη!

nkarakasis είπε...

Χρόνια πολλά και το νέο έτος να φέρει αυτά που δεν μπόρεσε να σούρει ο προηγούμενος...

Ανώνυμος είπε...

Προτείνω στο σταυροχελίδονο να πάει στην Νικολούλη μπας και του βρει το αποδημητικό λουλούδι....

Ελενα καπακιώτου είπε...

πολυ ωραιο!!! συνεχισε να γραφεις....

Ελενα καπακιώτου είπε...

πολυ ωραιο!!! συνεχισε να γραφεις....

nkarakasis είπε...

και εγώ που νόμιζα ότι κανείς δεν διαβάζει τα παλιά.
Να ΄σαι καλά Zinaa!