Σελίδες

17/6/08

Το τέλος της ΕΔΕΜ ;



Μια καντίνα, μια προσπάθεια ζωής και μια τεράστια ανάγκη επιβίωσης.

Ένα πουλί αποδημητικό, στον δρόμο πεθαμένο, μια ελπίς που χάθηκε, μια ασήμαντη φωτογραφία του σήμερα.

Στο πόλεμο, παιδιά πεθαίνουνε, στρατιώτες κλαίνε. Σε πολλά σημεία του πλανήτη μας, η βροχή δεν ταΐζει πια την γη. Την τρώει!

Σε κάποια άλλα ο άνεμος δεν είναι πια φίλος των ναυτικών, μα σαν βρει τα όνειρα μας, τα καταπίνει στο διάβα του.

Και εγώ παρακολουθώ την μέρα και απορώ, τόσες εικόνες και εγώ μόνος και ανήμπορος να αλλάξω μία από αυτές. Μήπως είμαι μικρός, μήπως είμαι λίγος ή μήπως είμαι αρκετά αδιάφορος; Δεν κουνιέμαι όπως η βελανιδιά δεν μπορεί να κάνει κάτι στον κάμπο που καίγεται, δεν κουνιέμαι σαν τα βουνά που δέχονται τον σεισμό αγόγγυστα.

Η φρίκη θεριεύει και εμείς απλώς την φανταζόμαστε μέσα στα στενά όρια του μυαλού μας.

Η κάθε μέρα γίνεται παρελθόν και ο ήλιος θέλει πάντα να ανατέλλει στην ίδια θέση, δίχως ποτέ να λογαριάζει τα σκουπίδια που άφησε η νύχτα.

Αυτός ο πλανήτης μας βαρέθηκε …

Αυτόν τον πλανήτη τον κάναμε να μας βαρεθεί…

Και κάποιες ψυχές που αγαπάς.. τι να τους πεις; .. γιατί σιωπάς..;

Ένα παγκάκι, ένα όνειρο, μια ελπίδα από δύο ερωτευμένους που τρυφερά ο ένας αγκαλιάζει τον άλλο….

Μια νέα μέρα γεννιέται ;….


Δεν υπάρχουν σχόλια: