Σελίδες

3/8/08

The Witch Project







Τι θες να θυμηθώ;

Ήταν από αυτά τα καλοκαίρια που μένουν στην μνήμη σου ανεξίτηλα. Αλήθεια σου λέω, μνήμη ξέρεις ότι δεν έχω καλή, αλλά εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Yδρα το θυμάμαι σαν τώρα. Έκανε ζέστη, όπως κάθε καλοκαίρι και εμείς συναντηθήκαμε στην προβλήτα νωρίς του Σάββατου. Με αυτά τα flying θα πηγαίναμε, που σε πηγαίνουν γρήγορα.


Τα λόγια του σταμάτησαν για λίγο και το πρόσωπο γέμισε σκιές από τις σκέψεις. Άναψε ένα τσιγάρο με το ένα χέρι κρατώντας το άλλο πάνω στο τραπέζι. Ο Γιώργος και ο Τάκης, φίλοι παιδικοί, ,είχανε να βρεθούνε πάνω από χρόνο μαζί. Είχαν πολλά να πούνε, ο ένας από το κολέγιο στην Αγγλία που σπούδαζε και ο άλλος από την καθημερινότητα του. Αν τους ρώταγες πως ξεκίνησε η συζήτηση για εκδρομές αξέχαστες, κάνεις δεν θα σου απαντήσει. Απλά το θέμα ήρθε μόνο του, σαν να ήταν η ώρα και η μέρα που κάποιες ιστορίες έπρεπε να ξυπνήσουν από την λήθη.

Πάνε χρόνια βέβαια, συμπλήρωσε ο Τάκης υπάρχουν και λεπτομέρειες που πλέον δεν μου έρχονται στο νου. Θα σου πω όμως αυτά που δεν μπορούν να φύγουν από μέσα μου.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.

Ήταν πολύ όμορφη, έτσι την θυμάμαι. Ίσως για τα μάτια του άλλου κόσμου να ήταν μια απλή κοπέλα, αλλά για τα δικά μου.. αλλά καλύτερα μην σε ζαλίζω! Φτάσαμε πρωί, είχε κάνει κράτηση σε ένα ξενοδοχείο με αρκετά αλμυρές τιμές. Πάντα στα πιο ακριβά πηγαίναμε και ας μην είχαμε ποτέ μια δραχμή στην τσέπη. Δεν ξέρω, ίσως και αυτό να ήτανε χαρακτηριστικό της σχέσης μας, η σπάταλη. Ποιας σχέσης δηλαδή, χωρισμένοι ήμασταν! Περίεργο έτσι ; Είχαμε χωρίσει μερικούς μήνες πριν και από τότε το μόνο που άλλαξε είναι το σεξ. Δεν κάναμε πλέον. Όλα τα άλλα ήταν ίδια. Κάθε πρωί τηλέφωνο κάθε δεύτερο απόγευμα βόλτα στα σοκάκια της πλάκας, καφές και κουβεντούλα σαν παλιοί φίλοι. Το ταξίδι στην Υδρα το αποφασίσαμε μαζί, αυτή τα κανόνισε όλα και εγώ χαιρόμουνα που θα κοιμόμουν ακόμα ένα βράδυ μαζί της, ακόμα και αν δεν κάναμε τίποτα πλέον που να θύμιζε ερωτευμένο ζευγάρι. Η αλήθεια είναι ότι σεβόμουνα την επιθυμία της να μην την ακουμπάω. Αυτή είναι η αλήθεια, πρέπει να είμαστε ειλικρινής με τις αναμνήσεις έτσι ; εγώ λαχταρούσα να ξεχαστούνε όλα ... για αυτό μου άρεσε πολύ η ιδέα της Υδρας. Θα έκανα τα πάντα για να ήμασταν πάλι μαζί..

Να μην σε ζαλίζω, το ξενοδοχείο ήταν φίνο, μικρό το δωμάτιο αλλά ακριβά όλα του τα έπιπλα. Ένας σοφάς με καθρέπτη, ένα διπλό κρεβάτι και ένα μικρό τραπεζάκι με δύο καρέκλες είχε μέσα όλα και όλα. Πρώτη μας δουλειά σαν φτάσαμε εκεί ήτανε να αλλάξουμε ρούχα και να βολτάρουμε στην πόλη. Περάσαμε από όλα τα σοκάκια, ανεβήκαμε μέχρι πάνω στο βουνό και συζητάγαμε συνέχεια άλλοτε άσχετα πράγματα, άλλοτε πολιτική, σχέσεις, για την σχολή της.. ήταν όμορφα και ανέμελα και ο ζεστός ήλιος αναιρούσε από μέσα μας οποιαδήποτε αρνητική σκέψη. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι με αυτή την γυναίκα πλέον δεν είχα ερωτική σχέση, τόσο χαρούμενος ήμουν που συνέχεια γέλαγα, την αγκάλιαζα και την φιλούσα. Κάθε φιλί το δεχόταν ευχάριστα και αυτό μου έδινε μεγάλη δύναμη και ελπίδες ..

Το βράδυ πήγαμε να φάμε σε ένα επίσης ακριβό εστιατόριο, φορούσε ένα φόρεμα που εμένα με εξιτάρει στις κοπέλες να το βλέπω και από μέσα ελάχιστα εσώρουχα, τα απαραίτητα.. καταλαβαίνεις...

Την κοίταζα συνέχεια στα μάτια και φανταζόμουνα διάφορα με το μυαλό μου, δεν μπορώ να σου εξηγήσω πως ένιωθα εκείνη την νύχτα. Ήταν απίθανα, ήπιαμε και λίγα ποτηράκια παραπάνω και φεύγοντας σταματήσαμε σε ένα από τα πλακόστρωτα δρομάκια με το ελάχιστο φωτισμό, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε παράφορα, αδιαφορώντας για τα περίεργα βλέμματα των γύρω περαστικών. Κάποιοι κούναγαν το κεφάλι περιφρονητικά, κάποιοι άλλοι μας κοίταγαν ζηλευτά για το πάθος που ανάδευε η σκηνή των δύο νέων να φιλιούνται κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Αν υπήρχε ζωγράφος να μεταφέρει την σκηνή σε καμβά, χίλια χρώματα θα ήταν λίγα, αν υπήρχε φωτογράφος να απαθανατίσει τα αισθήματα θα αισθανόταν ανίκανος να πλησιάσει το ελάχιστο της στιγμής, αν υπήρχε ο Θεός από πάνω μας θα χαμογέλαγε και χίλιους αγγέλους θα έστελνε να τραγουδάνε δίπλα. Έτσι ήταν φίλε μου, δεν έχω λόγια να σου περιγράψω αυτά που ένιωθα εκείνη την ώρα. Ο χρόνος έμοιαζε να γυρνάει αργά τους δείκτες του, μια αιωνιότητα αγκαλιά με αυτή που αγαπούσα... σε αυτά τα δύο χείλια εκείνη την ώρα, ευχάριστα θα άφηνα την πνοή μου.

Μα τόσο πολύ την αγαπούσες ;
Ρώτησε ο Γιώργος έκπληκτος ..

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να σου το απαντήσω αυτό. Ίσως και να ήταν πείσμα και κάθε φιλί που κέρδιζα να ήταν τρόπαιο μια μάχης .. ίσως και απλώς να με είχε μαγέψει.. πιστεύεις στις μάγισσες ; ίσως να ήταν μάγισσα..


Ο Γιώργος γέλασε δυνατά. Για συνέχισε .. του είπε. Ο Τάκης ενοχλήθηκε από το γέλιο του φίλου του, αλλά αδιαφορώντας για το γέλιο του συνέχισε να μιλάει. Οι μνήμες ξύπνησαν και σαν το αγκάθι που ενοχλεί έπρεπε να βγουν από μέσα του.

Το βράδυ προσπάθησα να την πλησιάσω ερωτικά, απέτυχα! Γύρισε το σώμα της από την άλλη και σε πολύ λίγο κοιμήθηκε αποκαμωμένη από το κρασί που είχαμε πιει νωρίτερα. Ένιωσα ηλίθια, αλλά δεν επέμενα. Έδειξα αδιαφορία, ήταν και αυτό ένα κόλπο που ίσως έπιανε, αλλά για άλλη μια φορά δεν έπιασε. Αργά το βράδυ σηκώθηκα από το κρεβάτι και ξαγρύπνησα καπνίζοντας. Χαμένος μέσα στα δαχτυλίδια του καπνού μου, έκανα σκέψεις. Μα όσο και να πίεζα τον εαυτό μου να νευριάσω, να φωνάξω, σκέψεις κακές δεν μπόρεσαν να με καταβάλουν. Ακόμα στα χείλια μου είχα την μυρουδιά της και αυτό με γαλήνευε με ηρεμούσε και με έκανε .. ευτυχισμένο. Περίεργο πράγμα η ευτυχία έτσι ; όμως εγώ έτσι ένιωθα εκείνη την ώρα. Σαν ακουστήκαν τα κοκόρια από μακριά να διαλαλούν την νέα ημέρα που ανέτειλε, εγώ ξάπλωσα δίπλα της, μυρίζοντας τα μαλλιά της και αποκοιμήθηκα ήρεμα.

Εγώ θα την είχα σουτάρει .. Είπε ο Γιώργος σαρκαστικά.

Κρίμα γιατί δεν θα ζούσες την επόμενη ημέρα... Απάντησε απότομα ο Τάκης αγριοκοιτάζοντας τον φίλο του.

Την άλλη μέρα, πήγαμε για μπάνιο σε μια παραλία στο πίσω μέρος του νησιού. Δώσαμε λεφτά σε ένα βαρκάρη ο οποίος μας πήγε το πρωί και ήρθε το μεσημέρι και μας πήρε. Κάναμε μπάνιο, ξαπλώσαμε στον ήλιο χασκογελώντας συνέχεια με το παραμικρό. Μια κηλίδα της προηγούμενης νύχτας είχε μείνει ανάμεσα μας και αυτό ήταν φανερό σε κάθε μας ματιά. Αλίμονο όμως συζήτηση δεν κάναμε για αυτό. Το απόγευμα θα φεύγαμε, οπότε το μεσημέρι πήγαμε φάγαμε κάπου πρόχειρα και γυρίσαμε να ξαπλώσουμε για λίγο.

Η ώρα ήταν 6.00 το απόγευμα και καθισμένοι σε μια καφετέρια κοντά στο λιμάνι περιμέναμε το Flying να έρθει να μας πάρει από στιγμή σε στιγμή. Ο ήλιος έπεφτε στα μάτια μας, τυφλώνοντας μας, αλλά δύναμη πολύ δεν είχε πλέον να μας κάψει. Καθόμουν και την κοίταζα. Σαν πίνακας με έντονα χρώματα ήταν η θωριά της. Όμορφα μάτια, μακριά μαζεμένα μαλλιά, όμορφα ζυγωματικά και εκπληκτικό χαμόγελο. Ο θόρυβος του λιμανιού γαλήνεψε, δεν έμπαινε στα αυτιά μου. Ο μόνος ήχος που άκουσα και επισκίασε τα πάντα ήταν αυτός που βγήκε από τα χείλια της και κατευθύνθηκε κατευθείαν μέσα στην ταραγμένη μου καρδιά.. Σε αγαπώ .. μου είπε και μου χαμογέλασε έτσι όπως μόνο δύο ερωτευμένοι μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία του.

Μια σιωπή απλώθηκε ανάμεσα στους δύο νέους. Το γκαρσόνι τους πλησίασε και γέμισε τα ποτήρια τους με νερό. Σαν απομακρύνθηκε, ο Γιώργος δεν άντεξε να ρωτήσει.

Από τότε πρέπει να τα ξαναβρήκατε έτσι δεν είναι ;

Ο Τάκης άρπαξε άλλο ένα τσιγάρο από το πακέτο, νευρικά , το έβαλε στο στόμα του και με το άλλο χέρι άρπαξε τον αναπτήρα. Ένα δαχτυλίδι καπνού βγήκε από το στόμα του και την μύτη του, ξερόβηξε και απάντησε με τρεμάμενη φωνή..

Τι είναι πιο σημαντικό ; η έκβαση του πολέμου ή μια κερδισμένη μάχη ; εγώ τον έχασα τον πόλεμο αλλά έζησα μια φοβερή μάχη !


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το βράδυ πήγαμε να φάμε σε ένα επίσης ακριβό εστιατόριο, φορούσε ένα φόρεμα που εμένα με εξιτάρει στις κοπέλες να το βλέπω και από μέσα ελάχιστα εσώρουχα..."

Ερώτηση πρώτη> Πως ήξερε πόσα εσώρουχα φορούσε;
Ερώτηση δεύτερη> Οι άλλες που δεν τον εξιτάρουν φορούν πολλά εσώρουχα; Και αν ναι, πόσα; 10 / 20/ 30 / δεν ξέρω δεν απαντώ;

Ανώνυμος είπε...

"Εγώ θα την είχα σουτάρει .. Είπε ο Γιώργος σαρκαστικά."

Σιγά ρε μεγάλε! Κάνε και λίγο τουμπεκί! Δεν βλάπτει!