Έσκυψες χθες το βράδυ στο αυτί μου και μου ψιθύρισες. Μου μίλησες για ένα κόσμο όπου εσύ και εγώ θα είμαστε ίσοι, μου είπες ότι τα παιδιά δεν θα πεινάνε, ο κόσμος θα είναι δίκαιος και κάθε ψέμα θα είναι παιδικό, δεν θα σκότωνε ψυχές και συνειδήσεις. Μου τα πες όλα αυτά και εγώ σε παρακολούθησα με προσοχή, μέχρι το τέλος.
Σε πίστεψα.
Μετά ήρθες να μου πεις, ότι αυτά δεν είναι εφικτό να γίνουν. Είναι ανώφελο, σαρκαστικό ως προς την ύπαρξη του ανθρώπου και ειρωνικό ως προς την εξέλιξη μας. Μου είπες ότι αυτά που άκουσα χθες ήταν φανταστικά και δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν.
Με έπεισες και πάλι.
Σήμερα σου λέω ότι σε βαρέθηκα, δεν αντέχω άλλο το ψέμα σου, τον τρόπο που προσπαθείς να με πείσεις ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος ή χειρότερος. Κουράστηκα να σε ακούω !
Θέλω να το πιστέψεις τώρα εσύ αυτό.
Γεννήθηκα σε αυτόν τον κόσμο και θα πεθάνω, είτε είναι άσπρος είτε είναι μπλε. Δεν έχει σημασία και εγώ ένα κομμάτι της μηχανής είμαι, που ακόμα κανείς δεν ξέρει τι έργο εκτελεί! Απλά εργαζόμαστε με την κατεύθυνση του αέρα, παντού δηλαδή. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Και αν στον δρόμο μου, κάτι μπορώ να φτιάξω, θα το φτιάξω, αλλά δεν θα αναλωθώ πλέον σε συζητήσεις δυνατοτήτων, εσχατολογίας, θάρρους και ελπίδας. Θα ζω την μέρα και θα κοιμάμαι την νύχτα.
Σαν ένα ζώο, μικρό σαν το μυρμήγκι, δυνατό όσο η θέληση.
Και θα γράφω για αυτά που ζω, θα γράφω … γιατί ζω..
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου