Σελίδες

23/10/05

Tο W(a)IN

Mark Twain,

Μια μέρα ξύπνησα, είδα τον ήλιο κατάματα, δεν με έκαψε όπως συνήθως, μόνο στο αυτί μου έσκυψε και μου θύμισε το όνειρο που την προηγούμενη είχα φανταστεί. Το όνομα μου είναι γραμμένο στα άστρα, του είπα και γέλασε. Είσαι σίγουρος; με ρώτησε και έβαλε ένα σύννεφο μπροστά του, απάντηση άλλη δεν πήρα από εκεί, οπότε σε σένα κρεμάω τις ερωτήσεις.

Μαρκ, σε παρακαλώ πες μου, εσύ που περπάτησες στο πλάι του Μισισιπή και την σκλαβιά την είδες, Πες μου την αλήθεια το όνειρο ήταν πλάνη ; Ήσουν πολυγραφότατος, μα και εγώ είμαι ο Τομ Σόγιερ ή μήπως το ανάποδο συμβαίνει και κάποιος με το μυαλό μας παίζει;.

Ωραία το παραδέχομαι εσύ έχασες έξι αδέλφια και τα τρία στα τρυφερά σου χρόνια, έχασες γυναίκα και παιδιά, μήπως ο Μισισιπής είναι η απάντηση, σε παρακαλώ κράτα αυτήν την απάντηση δεν θέλω να την ακούσω, δεν αξίζει. Ένας κομήτης σε έφερε, για μια στιγμή και εγώ αυτό νόμιζα για μένα, εγωιστικό έ; το ξέρω, μα εσένα πάλι ένας κομήτης σε πήρε. Εγώ πρέπει να περιμένω ακόμα. Αυτό στο παραδέχομαι, μπήκες σαν τον βασιλιά πάνω στο χαλί το κόκκινο και δεν έφυγες από το μαγειρείο νύχτα, παρά περίμενες μέχρι πάλι το χαλί να απλώσει να σε πάρει. Σου εξομολογώ : το όνειρο, δεν είναι όνειρο αλήθεια, είναι μια βλέψη, μια παράκρουση, μια ζήλια ενδόμυχη μια υστερία ψυχής, μια ανάποδη σκέψη, μια εσώτερη επανάσταση στα όρια της βρόμας, ένας ψίθυρος, μια ευχή και μια κατάρα. Είναι φωνές που άκουσα και φωνές που προσπέρασα. Είναι ένας λόφος που θέλω να κατακτήσω, για μένα και για άλλους. Μην με προσπερνάς και εσύ, αυτά που σου λέω είναι σοβαρά. Και κάτι ακόμα, που με έκανε να έρθω σε εσένα, η σχέση σου με τον Τεσλα δεν ήταν τυχαία και όλα στην ζωή κάποιο μυστήριο σκοπό έχουν, έχω και εγώ σχέση με την τεχνολογία, στο είπα; Κάπου συνδέονται όλα αυτά, στα βάθη της ψυχής μου, κουρέλια υφάσματα που δεν τα πούλησα ακόμα, θα τα πλέξω μια φορά να τα δεις και τότε θα ζηλέψεις.

Θέλω να παίξουμε μαζί εκείνο το παιχνίδι, όπως τότε που εσύ πειραματιζόσουνα με τον Τέσλα πάνω στην μηχανή του χρόνου και μια ευχή να πραγματοποιήσω επάνω εκεί θα ήθελα, μην μου το αρνηθείς. Θέλω να περάσω είκοσι φορές από τον θάνατο μου, να δω όλες τις εκδοχές και καμία να μην διαλέξω, τελευταίο ταξίδι θα γυρίσω εδώ, με γνώσεις και επιθυμία για την ζωή, να ξέρω που θα πάω. Η μήπως να μην ξέρω, να δοκιμάσω να πάρω το δισάκι μου και εγώ να βγω στον Μισισιπή, να ακούω τα σαξόφωνα να παίζουνε μια αργή και θλιβερή μελωδία; Βγάζει αυτό πουθενά, Πες μου Μαρκ ; όλοι για τον θάνατο δεν ζούμε;

Μαρκ, δεν έχω άλλα να σου πω, ούτε να σε παρακαλέσω, λύπηση ποτέ δεν δέχτηκα και αν μια ή δυο φορές σαν άνθρωπος λύγισα ή έκλαψα, ξέρω ότι είναι αναγκαίο να τα ζω αυτά, δεν το αρνούμαι.

Η ΕΔΕΜ μου, με απογοήτευσε, αυτός είναι ο λόγος, που είμαστε τώρα εδώ να συζητάμε. Ξέρω ότι έχεις άλλα να σκεφτείς εκεί που είσαι, μα σίγουρα ωριμότερα τα βλέπεις εσύ από εκεί πάνω. Εμείς εδώ βλέπεις είμαστε μωροί, έχουμε κάνει την ζωή μας αγώνα και ξεχωρίσαμε την έννοια της γέννησης από τον θάνατο, δυο καταστάσεις άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους ρίχνοντας ανάμεσα τους τον αγώνα, την αγωνία, την επιβίωση. Με αυτό το τρόπο καταφέραμε οι δυο απολήξεις να μας φοβίζουν οικτρά. Τρέχουμε για να προλάβουμε, πριν συμβεί το αναπόφευκτο, τι γελοίο ! έκτος αν πράγματι ζούμε για τον θάνατο μας; συμφωνείς;

Μαρκ, σε κούρασα αλλά συγχώρεσε μου όλες τις ανησυχίες μου, είμαι σίγουρος ότι τις είχες και εσύ, για αυτό και τα κατάφερες.

Άραγε εκείνα τα βράδια που οδηγούσες το ατμόπλοιο στο Μισισίπι ήταν βαρετά έτσι;

και εδώ..




Δεν υπάρχουν σχόλια: