Σελίδες

2/11/08

Ο Ύμνος της Αγάπης



1. Εάν υποθέσουμε ότι ομιλώ την γλώσσα των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπη, έγινα όμοιος προς τον άψυχο χαλκό, που βουίζει, όταν τον κτυπούν, ή προς το κύμβαλο, που βγάζει θορυβώδη και χωρίς σημασία ήχο.

Και αν γνωρίζω γλώσσες και τέχνες, το κενό της αγάπης μου ακούγεται σαν ήχος κυμβάλου μέσα στο σκοτάδι.

2. Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και εάν γνωρίζω όλα τα μυστικά σχέδια των βουλών του Θεού και έχω όλη την γνώση, που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος, και αν έχω κάθε βαθμό πίστεως, ώστε να μεταθέτω και βουνά ακόμα, δεν έχω όμως αγάπη δεν είμαι τίποτε.

Και αν η πνευματικότητα μου είναι τέτοια, που μου επιτρέπει να γνωρίζω ή να μετακινώ βουνά, χωρίς αγάπη είμαι ακίνητος, κόκκος της άμμου, αδιαίρετος.

3. Και αν διαθέσω όλα τα υπάρχοντά για να θρέψω με ψωμιά τους πτωχούς, και αν παραδώσω το σώμα μου δια να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτε από τα θυσίες αυτές.

Και να ακόμα βίο Αγίου ζω, φιλόπτωχος ηρωικός και στόχος της ζωής μου είναι η βοήθεια των άλλων, χωρίς αγάπη, ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό δεν θα μπορέσω να βοηθήσω.

4. Εκείνος, που έχει αγάπη, είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός και με πλατεία καρδία, γίνεται ευεργετικός και ωφέλιμος. Η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν ξιπάζεται και δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν φουσκώνει από οίηση και περηφάνια.

Η αγάπη είναι ανίκητη, αδιάβλητη, δεν ζηλεύει, δεν φουσκώνει, δεν περηφανεύεται, περνάει σαν τον αέρα μέσα από τα σχίσματα των βράχων, με μεγαλοπρέπεια, γιάνει χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα.

5. Δεν πράττει τίποτε άσχημο, δεν ζητεί τα δικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δεν σκέπτεται κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν.

Δεν την ενδιαφέρει το κακό, δεν κερδίζει τίποτα, δεν νευριάζει, δεν αγανακτεί, δεν συναλλάσσεται, μα πάνω από όλα γυρνάει και το άλλο μάγουλο για να μην πληγώσει.

6. Δεν χαίρει όταν βλέπει να γίνει άδικο, χαίρει όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί.

Αγανακτεί με την αδικία, τις συναλλαγές συμφέροντος, την αδιαφορία, υμνεί όμως τους αληθινούς κρατήρες της αλήθειας.

7. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον και δεν τις διαπομπεύει . Σχηματίζει ευμενή πεποίθηση υπέρ του αγαπωμένου εις όλα. Και όταν βρίσκεται ενώπιον παρεκτροπών του πλησίον ελπίζει, ότι θα διορθωθεί αυτός, εις όλα δεικνύει υπομονή δια τον πλησίον.

Έχει υπομονή, ακόμα και αν κανείς άλλος δεν θα είχε, ελπίζει το ανέλπιστο, μεταλαμβάνει τον αμετανόητο, τον δύσπιστο, στολίζει τους πάντες με ειλικρινή αισθήματα, ακόμα εκεί που δεν αξίζει να αναλωθεί, αναλώνεται.

8. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει πάντοτε βεβαία και ισχυρά, ακόμη και μετά τον θάνατο μας. Είτε προφητείες υπάρχουν τώρα ως χαρίσματα του πνεύματος, θα καταργηθούν, είτε χαρίσματα γλωσσών υπάρχουν και αυτά θα παύσουν, είτε γνώση υπάρχει, θα καταργηθεί και αυτή.

Από όλα τα αγαθά του ανθρώπου, το αιώνιο είναι η αγάπη, τα άλλα φθίνουν. Οι λέξεις, τα γράμματα, οι τέχνες παρασύρονται στην λήθη, η αγάπη όμως μένει στην καρδιά, αυτό το μοναδικό όργανο που μας κρατάει στην ζωή. Η αγάπη ξεπερνά τον θάνατο.

9. Θα καταργηθούν όλα αυτά εις την μέλλουσα ζωή. Διότι τώρα μερικώς και ατελώς γνωρίζομαι και μερικώς προφητεύομαι. Εις το βίων αυτών η γνώση μας είναι περιορισμένη και οι προφητείες μέρος μόνον των μυστηρίων της θείας σοφίας μας αποκαλύπτουν.

Μην πιστεύετε στις ατελές γνώσεις που έχουμε, πολλά ακόμα να μάθουμε..

10. Όταν δε εις τον μέλλοντα βίο έλθει το τέλειο και μας δοθεί η τέλεια γνώση, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί.

Και ακόμα και αν όλες τις γνώσεις του κόσμου κερδίσουμε (στο μέλλον), τούτο θα ανακαλύψουμε : η γνώση (λογική, ορθολογισμός, έρευνα κ.α.) είναι ένα aπύθμενο πιθάρι που συνέχεια γεμίζει, κάθε στάθμη που ανεβαίνει προσθέτει βάρος, κάθε στάθμη που κατεβαίνει αφαιρεί βάρος. Η γνώση είναι ρευστή γιατί ποτέ δεν τελεύει (γίνετε επαρκής, τέλεια) ενώ η αγάπη αν την βάλεις σε ένα πιθάρι, το βάρος θα είναι πάντα ίδιο, και τώρα και τότε … γιατί η αγάπη δεν έχει βάρος, ούτε εκτόπισμα, διαπερνά τον χρόνο σαν να μην υπήρξε ποτέ ..

---------------------

(με πλάγια γράμματα, είναι δικά μου σχόλια)

Αυτός ήταν ο ύμνος της Αγάπης, γραμμένο από τον Απ. Παύλο (Προς κορινθίους κεφ. ιγ’ 1-9).
Δεν θα σταθώ στην χριστιανική χροιά του κειμένου, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Το αναφέρω πιο πολύ ως φιλοσοφικό κείμενο που έχει διανύσει 2,000 χρόνια και συνεχίζει να είναι επίκαιρο.

Τι είναι η αγάπη; Για τον Απόστολο Παύλο, το τίποτε και τα πάντα. Κάτι που μένει αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες, σε πλήρη αντίθεση με τις γνώσεις, την λογική, την φιλοσοφία και όλα τα άλλα που περιλαμβάνονται στην ύπαρξη μας.

Ποια είναι η έννοια της παιδικής αγάπης προς την μητέρα του; Ποια είναι η έννοια της αγάπης όταν ανδρωνόμαστε και εξομολογούμαστε την ειλικρινή αγάπη μας σε μια γυναίκα; Ποια η σχέση αυτών ανάμεσα σε άλλες μορφές αγάπης, ακόμα και της φιλικής;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ τους, αυτή είναι πράγματι η πρώτη αντίδραση της λογικής μας. Μα αν το σκεφτούμε με αγάπη, χωρίς φιλοσοφικά θεωρήματα σε όλα αυτά δεν κλαίμε, όταν τα χάνουμε; Έχει σημασία το πόσο; Σε όλες τις περιπτώσεις ο λόγος που κλαίμε είναι γιατί μείναμε μονάχοι, δεν εισπράττουμε αγάπη πλέον, για αυτό θλιβόμαστε.

Άρα η αγάπη δεν είναι μόνο αυτή που δίνουμε, αλλά και αυτή που δεχόμαστε.

Πρέπει να είμαστε σε θέση να μεταδώσουμε

έτσι ώστε κάποια στιγμή να δεχτούμε,

Άδολα.

Μια σκέψη του φεγγαριού …


2 σχόλια:

Sotiris Zafeiris είπε...

Kαι η Αγαπη αυτη ειναι η Αγαπη του δινω...δινω χωρις να περιμενω...

Βρειτε την Ατελειωτη αγαπη μεσα σας και λαμποκοπατε...μην την ψαχνετε εξω στους αλλους...η μεγαλυτερη ευτυχια ειναι να δινεις και να βλεπεις στο προσωπο αυτου που περνει τον Θεο...να βλεπεις τον εαυτο σου...

nkarakasis είπε...

σε αγαπώ, γιατί βλέπω στο λαμπύρισμα των ματιών σου το πρόσωπο μου,

Οσκαρ Ουαιλντ..!